Σε ένα μοναδικό οικοσύστημα της ορεινής Πελοποννήσου..Δρυοδάσος Φολόης..

   Η φυσική ομορφιά σ'αυτή τη χώρα δεν έχει συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια. Εκτείνεται σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε γωνιά, από τα βουνά μέχρι τη θάλασσα και τα μοναδικά νησιά της.
Είναι όλη η Ελλάδα ένας απέραντος ζωγραφικός πίνακας. Εκεί που γνωρίζουμε πολλά υπέροχα μέρη και λέμε ότι έχουμε δει πολλά, εμφανίζονται και άλλες εικόνες που μας εκπλήσσουν. Οι καταρράκτες αποτελούν ένα άλλο εντυπωσιακό κομμάτι της ελληνικής φύσης που πολλοί δεν το γνωρίζουν, αλλά ούτε το φαντάζονται.

Μοναδικό για τα Βαλκάνια
το δάσος της Φολόης στους πρόποδες του Ερύμανθου

Το δάσος της Φολόης, στην καρδιά της Πελοποννήσου, μόλις 25 χλμ
από την Αρχαία Ολυμπία, είναι ένα από τα σημαντικότερα δάση βελανιδιών.
Καλύπτει μια έκταση 42 χιλιάδων στρεμμάτων και είναι από τα λίγα αμιγώς σπερμοφυή
στην Ευρώπη. Βρίσκεται μέσα στις λεκάνες απορροής των ποταμών Ερυμάνθου και Πηνειού.

Οι εικόνες είναι τόσο μοναδικές
που νομίζεις ότι είσαι σε μια χώρα τροπική.
Περπατάς ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση,
σε νερά που τρέχουν από παντού
και ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε ένα θέαμα
 και μένεις με το στόμα ανοιχτό !

   Οι δυσμενείς κλιματοεδαφικές συνθήκες προσδίδουν στο δάσος προστατευτικό χαρακτήρα
τόσο στο έδαφος όσο στις καλλιέργειες και στα έργα πολιτισμού, από τα οποία διέρχονται
οι ποταμοί Αλφειός και Πηνειός. Το δασικό σύμπλεγμα Κάπελης-Φολόης
με μέσο ύψος 600 μέτρα είναι ένα πλούσιο οικοσύστημα με πλούσια χλωρίδα και πανίδα.

Υπερθέαμα μέσα από ένα φυσικό κάδρο. 

  Το περίφημο δρυοδάσος πήρε το όνομά του από την μυθολογία και τον βασιλιά
των Κενταύρων Φόλο. Στην αρχαιότητα, το μεγαλοπρεπέστερο δένδρο ήταν η βελανιδιά,
έτσι ήταν αφιερωμένη στον Δία και είχε τις προστάτιδές της, τις νύμφες Δρυάδες.

Ένας από από τους εντυπωσιακότερους
ελληνικούς καταρράκτες

Μια ενδιαφέρουσα πεζοπορική διαδρομή
(μήκους περίπου 3 χμ) ακολουθεί
ένα κρυμμένο μονοπάτι
από την εκκλησία της Αγίας Ζώνης
στην περιοχή της Χώρας Γορτυνίας
έως την Ελαία,
στα σύνορα Ηλείας και Αρκαδίας.

Η διαδρομή εξελίσσεται σε ένα μεγάλο τμήμα της κατά μήκος του ποταμού Ερύμανθου,
που αποτελεί το φυσικό σύνορο ανάμεσα στους δύο νομούς.

Επί του οροπεδίου της Φολόης βρίσκονται τρια χωριά: Το Κούμανι, η Φολόη και
η Νέα Πέρσαινα. Στους πρόποδες του οροπεδίου βρίσκονται τα χωριά Μηλιές και Αχλαδινή,
ενώ στην απέναντι πλευρά του φαραγγιού βρίσκεται το χωριό Αντρώνι.
Ενώ το οροπέδιο οριοθετείται από τον Πηνειακό Λάδωνα, τον ποταμό Ερύμανθο
και τον Μηλιωτέϊκο κάμπο, έχει επικρατήσει η ονομασία Φολόη να περιλαμβάνει την ευρύτερη περιοχή.

Το ομορφότερο, ίσως, από τα χωριά
που περιβάλλουν το δάσος
είναι και το πιο απομακρυσμένο.
Η Λάμπεια, ή Δίβρη, απέχει περί τα
12 χιλιόμετρα από την Φολόη,
και είναι όλα όσα φέρνει στο νου
ο χαρακτηρισμός
«ορεινό χωριό στην Πελοπόννησο».

Πέτρινα σπιτάκια με κόκκινα κεραμίδια, αμφιθεατρικά κτισμένα
σε δυο καταπράσινες πλαγιές, με καμινάδες που αχνίζουν, παραδοσιακούς ξενώνες,
γραφικά καφενεία και ταβερνάκια που συναγωνίζονται μεταξύ τους
ποιος θα μαγειρέψει καλύτερα.






Διαμονή:

Στην πανέμορφη Λαμπεία ανάμεσα
σε οργιώδη βλάστηση βρίσκεται
το ξενοδοχείο Lambia
Είναι χτισμένο ακολουθώντας
την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και διαθέτει
εκπληκτική θέα.
Στους φωτεινούς και μεγάλους χώρους
του ΛΑΜΠΕΙΑ ΟΡΗ η απόλαυση
έχει το χρόνο της.

Η μέρα ξεκινά με ένα πλούσιο σπιτικό
παραδοσιακό πρωινό.

Ενδιαφέρουσες επιλογές διαμονής είναι:

•Το Nikita’s Village, 2 ανεξάρτητες μεζονέτες με τζάκι, στο χωριό Κούμανι, δίπλα στο γήπεδο.
Για πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στα τηλέφωνα 6975737308 και 697674215,
Νικήτας Λινάρδος.

•Ξενώνας Ερύμανθος, πάνω από το ομώνυμο εστιατόριο στην είσοδο του χωριού Κούμανι.
Για πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στο τηλέφωνο 2624061356, Βασίλης Παπούλιας.
Για φαγητό:
Απολαύστε ντόπια κρέατα στο ταβερνάκι Οι Κένταυροι, στο χωριό Φολόη.
Στο Μπαλκόνι στη Λαμπεία δοκιμάστε υπέροχα μαγειρευτά.
Στο Δάσος θα φάτε εξαιρετικές πίτες εκτος απο κρέατα ντοπια στη σχάρα.

Στον Ερύμανθο θα δοκιμάσετε μαγειρευτά νόστιμα και φυσικά ζουμερα κρέατα στη σχάρα.
Για την διευκόλυνση σας σας ενημερώνουμε ότι :
Η καλύτερη, και συντομότερη, διαδρομή για την Φολόη είναι από την Εθνική Οδό
Κορίνθου – Τριπόλεως. Βγαίνετε από την Εθνική
στην έξοδο προς «Λεβίδι, Βυτίνα, Αρχαία Ολυμπία».
Αφού περάσετε το Λεβίδι, ακολουθείτε την κατεύθυνση
προς Καλάβρυτα (και όχι προς Αρχαία Ολυμπία) και στην επόμενη διασταύρωση
εγκαταλείπετε τον δρόμο των Καλαβρύτων και συνεχίζετε προς Λάμπεια.


Από εκεί και πέρα, οι πινακίδες δεν σας απασχολούν: ο δρόμος θα σας βγάλει στο δάσος.






Αγγελική Τσαγγάρη στις 1:54:00 π.μ.
Angies Blog
Στόχος μας να περιηγηθείτε σε θέματα ευχάριστα σε θέματα χρήσιμα σε προτάσεις χαλάρωσης και διασκέδασης, σε προτάσεις για ταξίδια, σε θέματα υγείας κι ευεξίας...

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Προβατίνα κοκκινιστή με χωριάτικο Χειροποίητο κριθαράκι

Υλικά


1,5 κ. προβατίνα
1 μέτριο κρεμμύδι
4-5 ντομάτες
1 ποτήρι  ντοματοχυμός κατεψυγμένος
λάδι
αλάτι
πιπέρι

2 φ. τσαγιού κριθαράκι
4 φ. τσαγιού νερό
κεφαλοτύρι για το πασπάλισμα

Υλικά : 6 μερίδες

Εκτέλεση


Κόβουμε σε μερίδες το κρέας.




Το πλένουμε πολύ καλά...
Το αφήνουμε να στραγγίξει...
Το σκουπίζουμε με απορροφητικό χαρτί κουζίνας.
Το αλατοπιπερώνουμε.
Σε μία κατσαρόλα, προσθέτουμε λάδι για να κάψει και τσιγαρίζουμε πολύ καλά το κρέας, απ' όλες τις πλευρές του.

Πριν τελειώσουμε με το τσιγάρισμα της προβατίνας, προσθέτουμε και τα κρεμμύδι ψιλοκομμένο, το



ανακατεύουμε για να τσιγαριστεί και αυτό.
Προσθέτουμε τις ντομάτες μας, αποφλοιωμένες και πολτοποιημένες και το ντοματοχυμό.

Ανακατεύουμε και αφήνουμε να βράσει για 1,5-2 ώρες περίπου.
Κατά διαστήματα, κοιτάμε για το αν χρειάζεται... νεράκι.
Μόλις το κρέας βράσει, το βγάζουμε σε μία πιατέλα ή σε μία ρηχή κατσαρόλα με λίγη σάλτσα.



Στην κατσαρόλα τώρα με την υπόλοιπη σάλτσα, προσθέτουμε το νερό και αναμένουμε να πάρει μία βράση.



Προσθέτουμε το κριθαράκι από το χωριό.

Ανακατεύουμε συνεχώς..., διότι το κριθαράκι κολλάει και σβήνουμε μόλις πιει το ζουμί του.



Σερβίρουμε ζεστό και πασπαλίζουμε με κεφαλοτύρι τριμμένο.

Καλή Επιτυχία!

απο:   G & M - Χρώμα...Ελληνικό!
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ!!! ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΥΜΕ...

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

28η Οκτωβρίου 1940 Μια επέτειος, ένας θρύλος, μια μνήμη κι ένα χρέος.

"Θαρρείς κ’ είναι απαραίτητος αγώνας πολύς κ’ ιδρώτας πολύς και δάκρυο για να ξαγοράσει ο άνθρωπος το δίκιο του· κ’ η ελευθερία είναι το πιο ακριβοαγόραστο αγαθό· δε δίνεται δωρεάν μήτε από ανθρώπους μήτε από θεούς. Πηγαίνει από χώρα σε χώρα, όπου τη φωνάξουν, από καρδιά σε καρδιά, ανύπνοτη, ανυπόταχτη, χωρίς συμβιβασμό"

Το πρώτο Γερμανικό πολεμικό ανακοινωθέν της 6ης Απριλίου 1941: «Τα επιτεθέντα Στρατεύματά μας, προσέκρουσαν εις πείσμονα αντίστασην. Η ικανότητα του εχθρού (Ελλήνων) για άμυνα, παραμένει αμείωτος».

Ημέρες και νύχτες διαρκή η γιγαντομαχία... Όλα τα ... εχθρικά κύματα θραύονται πάνω στην Ψυχή του Έλληνα Στρατιώτη... 9 Απριλίου 1941, 17.15΄.

Ήταν 15 Αυγούστου του 1940. Ο λαός της Ελλάδας προσκυνούσε ταπεινά τη Δέσποινα του Αρχιπελάγους στην Τήνο όταν το ιταλικό υποβρύχιο χτύπησε ύπουλα και βύθισε το αντιτορπιλικό «Έλλη» με τους φτωχούς προσκυνητές, τις γυναίκες, τους γερόντους και τ' άρρωστα παιδιά.

Κι ήταν πικρό χάραμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όταν οι σειρήνες με το τρομακτικό ουρλιαχτό τους στις πόλεις και οι καμπάνες στα χωριά ανακοίνωναν στο Πανελλήνιο ότι η φασιστική Ιταλία με έγγραφο τελεσιγραφικό ζητούσε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να της παραχωρήσει τμήματα του εδάφους της.

Και η απάντηση της Ελληνικής κυβέρνησης ήταν το λακωνικό μα περίτρανο «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» που το στήριξε ο Ελληνικός λαός με πρωτοφανή προθυμία και αυταπάρνηση, απλά και αυτονόητα σαν φυσιολογική εκδήλωση της Ελληνικής ψυχής όπως αυτή διαπλάστηκε ανάμεσα στους αιώνες.

Γιατί τα μεγάλα κεφάλαια της Ελληνικής ιστορίας αρχίζουν και τελειώνουν με ένα μεγάλο «ΟΧΙ». Ο πόλεμος είναι πια πραγματικότητα. Τα παιδιά της πατρίδας μας, συνεπή με την ιστορία του έθνους, ανάμεσα σε χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες, με το χαμόγελο στα χείλη, τραγουδώντας, ρίχνονται στο πανηγύρι του πολέμου με ασυγκράτητο ενθουσιασμό. Ούτε ο βαρύς χειμώνας, ούτε η δύναμη του ισχυρού αντιπάλου, ούτε κι αυτός ο θάνατος ακόμα ανακόπτουν την ορμή τους.

Από εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του 1940, αρχίζει η απογείωση της ελληνικής ψυχής για να μεταρσιωθεί σε άφταστα ύψη δόξας και ηρωισμού.
Ένα δεύτερο « ΟΧΙ» ακολουθεί αυτό της 28ης Οκτωβρίου ενάντια αυτή τη φορά στο Γερμανό δικτάτορα Χίτλερ που κλήθηκε να βοηθήσει τους Ιταλούς συμμάχους του. Επτά μήνες η αιματοβαμμένη Ελλάδα πάλεψε ολομόναχη σαν λιοντάρι στο μέσο ενός κολοσσιαίου και τρομερού Κυκλώνα.

Ήταν 27 Απριλίου του 1941 όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Μεσσηνία. Μια κατοχή που κράτησε 3 ολόκληρα μαρτυρικά χρόνια. Εκατόμβες αθώων ψυχών χάνουν τη ζωή τους από βασανιστήρια, πείνα, κακουχίες. Αλλά η αδάμαστη ψυχή των προγόνων μας πάντοτε επιβλητική και περήφανη δεν κάμπτεται. Παρά τις τρομερές πιέσεις, βάσανα και εκτελέσεις το Ελληνικό πνεύμα αντιστέκεται στη φρικτή δουλεία. Παραμένει ατάραχο και αδέσμευτο ενώ ο έρωτας για την ελευθερία γιγαντώνεται και η Εθνική ενότητα αντλεί καρτερία για αμείλικτο κατά των αξονικών δυνάμεων αγώνα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

Δεν έμεινε γωνιά της γης με Έλληνες που το «ΟΧΙ» να μη δονήσει την Ελληνική καρδιά και να εμφυσήσει θερμή την πνοή της αντίστασης.

Τα Έθνη τα μικραίνουν ή τ’ απαθανατίζουν οι πολίτες τους. Κάθε πατρίδα χαίρεται τόση ευτυχία, όση αναλογεί στη σωφροσύνη των πολιτών της".  Είναι όμως ν’ απορείς! Άμα μπήκαν οι Γερμανοί στο συγκρότημα “Μολών λαβέ” του οχυρού Ρούπελ, απάνω απ’ τους νεκρούς βρήκαν γραμμένη με κιμωλία τη φράση: “Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι Τρακόσιοι. Εδώ θα πέσουν οι Ογδόντα”.

Οι Σπαρτιάτες οι παλιοί ετοιμάζονταν από παιδιά με προσεχτική αγωγή για μεγάλα έργα. Τούτους τους φαντάρους, πότε νοιάστηκε η δική μας πολιτεία να τους διαπαιδαγωγήσει; Το κράτος τους είχε εγκαταλείψει στην τύχη τους κι οι διάφορες αναρχικές προπαγάνδες τους κατηχούσαν ελεύθερα. Ποιός είχε σταλάξει στις καρδιές τους, το μοναδικό δίδαγμα της αυτοθυσίας;
Η Ράτσα! Αυτή ένωσε μπροστά στον κίνδυνο τους Έλληνες, χωρίς εξαίρεση.

Όταν τα χιόνια σταμάτησαν την προέλαση του στρατού μας στην Αλβανία, κάποιος μέραρχος φοβήθηκε πως οι αφάνταστες κακουχίες, θα μπορούσαν να κλονίσουν το ηθικό του μετώπου και ζήτησε στα συντάγματά του να του στείλουν πίνακες από τους στρατιώτες εκείνους που ήταν γνωστοί ως κακόγνωμοι, για να τους απομακρύνει. Άμα όμως έλαβε τους πίνακες αυτούς, διάβασε έκπληκτος: “Δεκανεύς τάδε, εφονεύθη εις την μάχη της Μόροβας. Στρατιώτης τάδε, ετραυματίσθη εις την επίθεσιν της Ντούσνιτσας. Στρατιώτης τάδε, επροτάθη για πολεμικόν σταυρόν”.
Σε μια εποχή που μεγάλα κράτη κλονίσθηκαν κι είχαν διαλυθεί οι στρατοί τους, η φωνή της ράτσας οδήγησε τους δικούς μας φαντάρους, να πολεμήσουν σα να είχαν αναστηθεί, από την ίδια την αρχαία Αθήνα……"

Υ.Γ (Απόσπασμα από το βιβλίο «Ρούπελ» του Χ. Ζαλοκώστα) Αυτοί ήταν οι Έλληνες κι Αυτούς δεν τους νίκησαν ποτέ! Τιμή και Δόξα σε Αυτούς που δόξασαν την Πατρίδα μας, με τον ηρωισμό και το Τίμιο Αίμα Τους! Ως μνημόσυνο Τιμής και αιωνίου Μνήμης, με το χέρι στην καρδιά, ας τους δώσουμε την υπόσχεση. "Θα φυλάξουμε Θερμοπύλες κι εμείς, όπως κι εσείς".

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Πόσο πάει το βαρέλι με κρασί στο χωριό;

Μαθήματα εθνικής οικονομίας από το χωριό!
Ένα βαγένι κρασί = 1 δραχμή!!!

  Βιώνουμε όλοι τη δραματική οικονομική κατάσταση που έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Τα συναισθήματα ίδια θαρρώ για κάθε απλό πολίτη, θλίψη, ντροπή, οργή καθώς γνωρίζουμε ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης, κατασπατάλησης δημόσιου πλούτου, ,ανικανότητας και πιο πολύ άκρατης ιδιοτέλειας εκ μέρους όλων των κυβερνήσεων και διοικούντων αυτής της χώρας  εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια τώρα, πλην μερικών εξαιρέσεων. Ένας τόπος για να προοδεύσει δε χρειάζεται να έχει μεγάλο οικονομικό πλούτο, αλλά σωστή διαχείριση και κατανομή αυτού.
 Απόδειξη τρανή η παρακάτω ευτράπελη μικρή ιστορία μας, αληθινή πέρα ως πέρα που συνέβη τη δεκαετία του εξήντα στο μικρό χωριό μας.

  Κάποιο βραδάκι μαζεμένοι αρκετοί χωριανοί στο μικρό μαγαζάκι του Μανώλη του Μπάρκα,(Μανωλάκα) κατάκοποι από τις χειρωνακτικές εργασίες της ημέρας έπιναν το κρασάκι τους και συζητούσαν τα προβλήματά τους. Αυτό το σκηνικό το έβλεπες κάθε βράδυ στο χωριό μας, κάθε γειτονιά είχε και το δικό της κρασομάγαζο που πουλούσε ακόμη και λίγα είδη μπακαλικής. Εκεί που είχε ανάψει το κέφι και τα πειράγματα πετάχτηκε ο Μήτσος ο Παναγιωτόπουλος (Μαïντρίνης), άνθρωπος καλοκάγαθος, καλαμπουρτζής του άρεσε να σκαρώνει πλάκες στους συγχωριανούς του μαζί με το Μανώλη τον Μπάρκα, ‘έκοβε ο ένας, έραβε ο άλλος’.

-Ρε σεις ξέρετε πόσο αξίζει ένα τετρακοσάρι βαρέλι γεμάτο κρασί;(εννοούσε τετρακόσιες μπότσες.)Η μπότσα είναι μονάδα μέτρησης του μούστου, μικρός μεταλλικός κάδος που χωράει δύο οκάδες, η μία οκά ίση με 1280 γραμμάρια του κιλού, δηλαδή μιλάμε για πάνω από χίλια κιλά κρασί.

Σταμάτησαν όλοι και τον κοιτούσανε με απορία αλλά κανείς δεν τολμούσε να ορίσει κάποια τιμή. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα απόλυτης ησυχίας, μονό τα μεταλλικά κατρούτσα άκουγες και το κρασί που έπεφτε στα ποτήρια. Κάποιος δεν άντεξε, σηκώθηκε ορθός, σήκωσε και το ποτήρι ψηλά:

''Να το διαλέγεις το μεζέ
 και να γλεντάς το χρόνο
εις τα παλιά παπούτσια σου
 γράφε καημό και πόνο''
Εβίβα σας!!! 

-Στην υγειά σας μωρέ και στις σοφιστείες σας, γιατί εγώ λέω ό,τι τα κόπια μου δεν πληρώνονται με χρήμα! Μερικοί τον επικρότησαν  μα οι περισσότεροι περίμεναν ν’ ακούσουν το μεγάλο ‘μυστικό’ από τον μύστη αλχημιστή.

-Μωρέ μια κούπα άμα την πλερώσεις πενήντα λεπτά ή είκοσι δραχμές θα αλλάξει γεύση; -Όχι!

-Επομένως αξίζει όσο την πλερώσεις!!! Ο ένας άρχισε να κοιτάζει τον άλλο με απορία, τούτος ο γρίφος

πολύ μπερδεμένος δεν μπορούσαν να καταλάβουν που πάει η δουλειά. Και τότε έσκασε η βόμβα!

-Ένα βαρέλι κρασί αξίζει μωρέ με το αζημείωτο κιόλας, μία δραχμή!!!. Ούτε κεραυνός να τους χτύπαγε δεν θα πετάγονταν έτσι από τις καρέκλες τους. Μερικοί κρατούσαν την κοιλιά τους από τα πολλά γέλια νόμισαν ότι αστειεύεται. Μόνο ο Μανώλης ο Μπάρκας τον κοίταξε με νόημα.

– Με το συμπάθιο μπάρμπα Μήτσιο τι θα πλερώσεις με μια δραχμή, αφού μια δραχμή κοστίζουν δύο κούπες; ρώτησε ο νεαρότερος της παρέας.

-Όχι και μια δραχμή, μη μας περνάς και τόσο κουτούς μπάρμπα Μήτσο, εκτός αν το βαρέλι το δικό σου το έχεις γεμίσει νερό! τον πείραξε ένας τρίτος.

Τότε θόλωσε τα νερά ο παμπόνηρος Μανωλάκας, άσσος σε κάτι τέτοια, μυημένος στο κόλπο που είχαν στήσει με τον Μαïντρίνη, περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να επέμβει.

-Έχει δίκιο ο Μήτσιος ρε παλικαράδες! Τώρα που το σκέφτομαι πράγματι έτσι είναι. Δύο βαρέλια κρασί δύο δραχμές και προσέξτε όχι ‘γλυκάδια’ και ξεπλύματα αλλά ρετσίνα πρώτης ποιότητας και αυτό το εγγυώμαι εγώ! Στο μικρομάγαζο η ατμόσφαιρα άρχιζε να ηλεκτρίζεται, άλλοι γελούσαν και άλλοι οι πιο πονηροί ρωτούσαν που πουλάνε τόσο φθηνό και καλό κρασί να αγοράσουν κι αυτοί. Ο Μπάρμπα Μήτσιος και ο Μανώλης ο Μπάρκας σιωπούσαν, έκαναν αυτό που ήθελαν, τους αναστάτωσαν. Τώρα περίμεναν την περιέργεια να κάνει τη δουλειά της. Σε λίγο θα ζητάνε αποδείξεις των όσων υποστηρίζουν οι δύο ‘τρελλοί’ της παρέας. Πράγματι σε λίγο κι όσο αυτοί σιωπούσαν χαμογελώντας με νόημα, άρχισαν να πέφτουν βροχή οι προσφορές:

-Εγώ βάζω ένα λαγό κέρασμα άμα γίνεται αυτό, άλλος έβαλε έναν κόκορα, ο πιο θαρραλέος έβαλε μισό αρνί. Ο λόγος αυτών των φτωχών ανθρώπων στη μικρή κοινωνία που ζούσαν ήταν συμβόλαιο αδιαπραγμάτευτο. Το είπες; Τέλος! Το έκανες κιόλας! Αφού μαζεύτηκαν αρκετά καλούδια μέχρι και ρέγκες σαρδέλες και κονσέρβες, όρισαν έναν υπεύθυνο για την εκτέλεση των συμφωνηθέντων και καρτερούσαν να δούνε από πού οι ευλογημένοι θα έπαιρναν τόσο κρασί με δύο μόνο δραχμές!

Κι όμως.. Έχουν γνώση οι φύλακες…Ξέχασα να αναφέρω πως και ο Μήτσος ο Μαïντρίνης διατηρούσε στο υπόγειο του σπιτιού του κρασοπωλείο και μικρομπακάλικο. Έτσι λοιπόν την άλλη ημέρα των συμφωνηθέντων, πρώτος ο μπάρμπα Μήτσος στου Μανώλη του Μπάρκα το μαγαζί.

-Καλημέρα Μανώλη, πιάσε δύο κούπες, εγώ το κρασί εσύ το μεζέ. Ήπιαν από δύο κούπες ο καθένας φάγανε και δυο σαρδέλες αφού τίναξαν λίγο το αλάτι.

-Τι σου χρωστάω Μανώλη να σε πλερώσω με το αζημείωτο. -Δύο δραχμές Μήτσιο φύγε κι έρχομαι κι εγώ. Μετά από λίγο το ίδιο σκηνικό.-Γεια σου Μήτσο, πιάσε δυο κούπες, εγώ το κρασί εσύ βάλε κανένα κρεμμύδι άμα σου βρίσκεται. Έπιναν άλλες δυο κούπες ο καθένας Τι σου χρωστάω Μήτσο;

-Δύο δραχμές Μανώλη και οι δύο δραχμές επέστρεφαν πάλι στον Μπάρμπα Μήτσο. Έτσι με αυτό τον τρόπο οι δύο δραχμές να εναλλάσσουν τσέπες, κατάφεραν αυτοί οι ευφυείς τύποι να αδειάσουν δύο ολόκληρα βαρέλια κρασί, συνολικά 2000 κιλά σε λίγους μήνες. Όταν  οι υπόλοιποι αντιλήφθηκαν πως αυτό είναι εφικτό, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν πως την πάτησαν έτσι σαν αγράμματοι. Φυσικά όλα τηρήθηκαν κατά γράμμα και τον κόκορα φάγανε και το λαγό και κάθε βράδυ στήνανε τρικούβερτο γλέντι. Μακάρι να είχαμε τέτοιους ανθρώπους στο τιμόνι της οικονομίας μας σήμερα, θα ευημερούσαν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί…

ΤΑΚΙς ΤΖΙΒΑς

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Μάθε τέχνη κι ασ' τηνε κι άμα πεινάσεις πιάσ' τηνε

 

    Μεταπολεμικά, όνειρο και σκοπός των Ελλήνων ήταν  να σπουδάσουν τα παιδιά τους προσδοκώντας  μια καλύτερη ζωή γι αυτά. Με τα χρόνια ο προσωπικός αγώνας τους  συρρικνώθηκε σε δύο μανιακούς στόχους : απόκτηση υλικών αγαθών και υποχρεωτική πανεπιστημιακη μόρφωση των παιδιών. Η τέχνη, τα χωράφια, η ιδιαίτερη πατρίδα και ο απλοϊκός τρόπος  ζωής διαγράφηκαν. Αστυφιλία και νεοπλουτισμός κυριάρχησαν. Αυτοί οι οποίοι έβγαλαν τις παροιμίες και τις ανέφεραν πάντα σαν διδαχές, τώρα τις καταρίπτουν.

Δικηγόρος, γιατρός, καθηγητής... είναι οι απαιτήσεις  πια των οικογενειών για την επαγγελματική ζωή των παιδιών τους. Τσαγκάρης, ποδηλατάς, αγρότης, ράφτης ... είναι κατώτερα επαγγέλματα, τέχνες για «αγράμματους». Ο τάδε η η τάδε είναι μέτρο σύγκρισης  αναλόγως: περιφρόνησης η εξομοίωσης. Βέβαια κάθε γονιός θέλει το καλύτερο για το παιδί του και αυτό δεν αμφισβητείται.  Κίνητρο  είναι μόνο η αγάπη κ ας έχουν λάθος  πολλές φορές.
Μερικώς συχγωρείται. Καταδικαστέο όμως είναι να εισχωρεί ο γονιός και να υποδεικνύει δικές του κομπλεξικές επιλογές, που αφορούν στην ζωή των παιδιών. Τα παρασύρει σε μία ουτοπία και σε μία τριανταφυλλένια ζωή, που  αν κάποιος κόψει τα όμορφα ρόδα , θ’ απομείνουν γυμνά τα κλαδάκια και θα ξεραθούν...

Μητέρα από τη Πάφο ανάρτησε σε γνωστή
Κυπριακή ιστοσελίδα αγοραπωλησιών ακινήτων,
 αγγελία με την οποία πωλεί το σπίτι της προκειμένου,
όπως αναφέρει να κατορθώσει με τα χρήματα αυτά
να σπουδάσει την κόρη της.

Αυτό συνέβη και στη νέα γενιά της εποχής μας. Απογυμνώθηκε ξαφνικά. Θύμα της αλαζονείας των μεγάλων. Η ανθοφόρα ζωή έπαψε. Οδηγήθηκε σε μια πλαστή εικόνα ζωής. Γέμισαν τα πανεπιστήμια, πλούτισαν τα φροντιστήρια, φορτώθηκαν δάνεια οι οικογένειες, σφήνωσαν οι μεγαλουπόλεις απο πληθυσμό κ τσιμέντο, ερήμωσαν τα χωριά, τα χωράφια, έγιναν όλοι  εργάτες σε βιομηχανίες κάνοντας παράλληλα  δύο δουλειές. Και γιατί  όλα αυτά? Για μια καλύτερη ζωή... λογικό αυτό μέχρι ενός ορίου.  Όμως  επαγγέλματα παραδοσιακά  πολλών γενεών κληρονομικά έσβησαν.  Ήταν προσβλητικό για τα παιδιά η τέχνη.  Ενθύμια μόνο κρατημένα και μια ματιά σνομπισμού έμεινε.

Η οικονομική κρίση, η αδυναμία των γονιών να σπουδάσουν τα παιδιά,
 ο σταθερός μισθός και η σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση
έστρεψε πολλούς υποψηφίους προς τις στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές.

Για  να γίνουμε «άνθρωποι»  και να ‘χουμε κοινωνική καταξίωση, πρέπει να μάθουμε γράμματα! Ορθό ως προς τη μάθηση, παρανοϊκό ως προς τον στόχο. Βέβαια η ζωή προχωρά. Οι απαιτήσεις  πληθαίνουν σε καθε τομέα.  Ο πολιτισμικός και πολιτιστικός  χάρτης  διαφοροποιείται.  Η εξέλιξη είναι απαραίτητη για την πρόοδο, αλλά και η γνώση επιβάλλεται δια ροπάλου.  Όμως με σύνεση και  αυτογνωσία μέχρι του ορίου που φτάνει ο καθένας  με τα όνειρά του και τα ταλέντα του.  Εκεί απαιτείται σεβασμός στον εαυτό του και στην ζωή του.

   Και φτάνουμε στο έτος 2016 όπου η ζωή μας υποτροπίασε οπισθοδρομώντας μας στα  κατοχικά χρόνια.  Απελπισμένοι όντες πια κάνουμε μεταστροφή, επανεκτιμώντας ότι περιφρονούσαμε:  επαναπατρισμό των παραδοσιακών τεχνών και  επιστροφή στις εστίες μας,  στη γη μας.
  Πεινάσαμε... κατά την παροιμία και ανοίγουμε πάλι ποδηλατάδικο, τσαγκάρικο, ραφείο ...  Συνάμα βλέπουμε την ρημαγμένη μας γη με συμπάθεια και λύτρωση και ονειρευόμαστε τους καρπούς που θα ‘χουμε σ’ ένα χρόνο σαν αγρότες.  Ένα μάθημα είναι και αυτό όπου  θεός,  φύση και  σύμπαν μας φωνάζουν ότι ξεφύγαμε του σκοπού μας.

Η μάθηση, η εξέλιξη, η γνώση είναι αναφαίρετο δικαίωμα και επιταγή όλων, γιατί το κάθε επερχόμενο μέλλον  το απαιτεί. Όμως δεν διαχωρίζει και δεν χαρακτηρίζει τον «γραμματιζούμενο» από τον «αμόρφωτο», γιατί και ο γιατρός και ο τσαγκάρης πρέπει να εξελιχθεί, και ο ένας έχει ανάγκη την επαγγελματική και κοινωνικη  ύπαρξη του άλλου, για να μην «πεινάσουμε» ποτέ πια. Να μην χαρακτηρίζει πια ο λαός μας την τέχνη ως κουραμάνα σε καιρό πείνας. Δεν είναι κατοχικο μεσον επιβίωσης.  Είναι άθλιο και ταπεινωτικό για τον κύκλο της ζωής μας και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας . Μόρφωση για όλους και εκμετάλλευση αυτής στον τομέα που ο καθένας κλίνει και αγαπά, επιστήμη η τέχνη. Ισότιμα και τα δύο.

Καιρός λοιπόν να ανασυντάξουμε την παροιμία «μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε» σε «μάθε γράμματα και προόδευσε όπου έχεις έφεση για να μην πεινάσεις».Ο λαός ίσως να μην είναι πάντα σοφός στις ρήσεις του, γιατί από  «παθήματα μαθήματα» μεν και από  «κατά τα καλά και συμφέροντα» δε... Αντιγνωμώντας λοιπόν στον λαό μας, η νέα γενιά φιλοσοφικά και οχι θυμοσοφικά μαθαίνει γράμματα για να εξελιχθεί σε τέχνες και επιστήμες, έχοντας σαν γνώμονα όχι την πείνα, αλλά την αλυσιδωτή επαγγελματική και όχι μόνο συνύπαρξη για μέρες ευημερίας και προόδου.



Από Palmografos.com
Άρθρο του/της: Μαρία Παπαδοπούλου

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Τα "σενάρια" για την Καρυά!

Ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά χωριά της Αργολίδας, η Καρυά είναι χτισμένη αμφιθεατρικά, σε υψόμετρo 682 μέτρων, με το Αρτεμίσιο πίσω της και το Ξεροβούνι δεξιά της.

Ο οικισμός χτίστηκε αρχικά στην κορυφή του Προφήτη Ηλία, σκαρφαλωμένος ψηλά, στο σημείο που σήμερα υπάρχουν ερείπια του ναού του Αγίου Δημητρίου, αλλά και ίχνη οικισμού.

Το μεγαλοχώρι της Καρυάς είχε κάποτε 1.299 κατοίκους, που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, τα αμπέλια, τα χωράφια και τις ελιές.

Σήμερα το χωριό έχει εκσυγχρονιστεί, διατηρώντας το παραδοσιακό το χρώμα, με τις παλιές γειτονιές και τα όμορφα πέτρινα κτίρια με τα χαγιάτια και τις αυλόπορτες.

Σε περίοπτη θέση θα δείτε το ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, τη Μητρόπολη της Καρυάς, ενώ στην φιλόξενη πλατεία στο κέντρο του χωριού θα βρείτε μαγαζάκια και το ιδανικό σημείο χαλάρωσης.

Λίγα μέτρα μακρυά από τον οικισμό, ανάμεσα σε πλατάνια, υπάρχουν τα ερείπια των παλιών νερόμυλων της Καρυάς, όπου οι κάτοικοι δούλευαν κάποτε με τα νερά από τις φυσικές πηγές του Αρτεμίσιου.

Το χωριό της Καρυάς θα αποτελέσει την ιδανική βάση για να εξερευνήσετε τις ομορφιές της περιοχής, ανακαλύπτοντας θρησκευτικά μνημεία και υπέροχα χωριά μέσα στη φύση.

 Από τα "σενάρια"

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Το όνειρο αποτελεί το πρώτο βήμα της επιτυχίας

      Όλοι κατά καιρούς έχουμε, συχνά με έκπληξη, δοκιμάσει προϊόντα της ελληνικής γης, τα οποία φτιάχτηκαν με αγάπη και μεράκι από γνωστούς, φίλους ή συγγενείς που συχνά χωρίς να είναι επαγγελματίες κατορθώνουν να παράγουν κάτι το ξεχωριστό.
   
  Από τυροκομικά προϊόντα, αρωματικά ελαιόλαδα, σαπούνια, βρώσιμες ελιές και πολλά άλλα, οι συμπολίτες αυτοί αφιερώνουν σκέψη, χρήμα και χρόνο μετατρέποντας σε χειροπιαστό το προϊόν τη φαντασία τους.

Γιατί από εκεί ξεκινούν όλα, από το αν αφήνουμε πού και πού το μυαλό μας να δραπετεύει από τη σκληρή καθημερινότητα και να ονειρεύεται. Το γεγονός ότι επιτρέπουμε στον εαυτό μας την «πολυτέλεια» αυτή δεν μας κάνει φυσικά καλύτερους, ούτε και βελτιώνει τη θέση μας. Το βέβαιο όμως είναι πως χωρίς να ονειρευτούμε, χωρίς να θελήσουμε κάτι, αυτό από μόνο του δεν θα συμβεί ποτέ.

Το για την ώρα ανυπέρβλητο πρόβλημα της χώρας δεν είναι άλλο από την έλλειψη παραγωγής ακόμα και των βασικών τροφίμων. Αυτό για μια βιομηχανική χώρα ίσως και να είναι ανεκτό, για μια (έως πριν μερικά χρόνια), αγροτική χώρα όμως όχι. Η μόνιμη δικαιολογία πως για την εγκατάλειψη των καλλιεργειών ευθύνονται οι οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι επαρκείς. Τα εθνικά κράτη πρέπει να προσαρμόζουν τις επιμέρους πολιτικές τους, ευθύνη της Ελλάδας λοιπόν ήταν να δοθούν κατευθύνσεις για το πού θα έπρεπε να οδηγηθούν τα πράγματα. Για μία ακόμα φορά το πρόβλημα χαρακτηρίζεται πολιτικό… Από την άλλη, το καλό με τον νομό μας είναι διπλό, αφού όσον αφορά την παραγωγή τα πράγματα είναι κάπως πιο ξεκάθαρα, αλλά και η προώθησή τους σε αγορές του εξωτερικού είναι ευκολότερη λόγω του τουρισμού.

Το πρόβλημα που κατακερματισμού του κλήρου είναι μεγάλο και υπαρκτό, μπορεί όμως να αντιμετωπιστεί, πολλά είναι και τα εργαλεία που έχουν δημιουργηθεί με σκοπό τις συνέργιες και τις οικονομίες κλίμακας. Το σημαντικό σε κάθε περίπτωση είναι να δημιουργήσουμε ολοκληρωμένο προϊόν πριν προβούμε σε προωθητικές ενέργειες.

Το σύνηθες να πηγαίνουμε μέσω περιφέρειας, δήμων και επιμελητηρίων σε εκθέσεις, να παίρνουμε άριστες κριτικές, αλλά συνεργασίες είτε να μην γίνονται, είτε να σταματούν μετά τις πρώτες παραγγελίες πρέπει να σταματήσει.
Οι συνεργασίες ξενοδόχων – παραγωγών και οι γιορτές που γίνονται το καλοκαίρι σ’ ολόκληρη τη χώρα είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία γνωριμίας και προώθησης των προϊόντων μας.

Ειδικά η γιορτή Μεσογειακής Διατροφής, αν εμπλουτιστεί, στηριχθεί και προωθηθεί επαγγελματικά μπορεί να αποτελέσει το όχημα μεταφοράς προϊόντων από τις αποθήκες των παραγωγών στα σπίτια των καταναλωτών. Με την πολιτεία απούσα, το βάρος σχεδιασμού πέφτει στους ώμους της τοπικής αυτοδιοίκησης και των ίδιων των παραγωγών.
Όμως επαναλαμβάνω, οι ίδιοι οι παραγωγοί, επαγγελματίες ή όχι, πρέπει όχι μόνο να επιτρέψουν στον εαυτό τους να ονειρευτεί αλλά και μέσω εκπαιδευτικών σεμιναρίων να αποκτήσουν νέες απαραίτητες δεξιότητες, κυρίως στις νέες τεχνολογίες.

Άρθρο του Κώστα Ν. Πολυχρονάκη
από http://www.goodnet.gr/

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...