Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012
Επιστροφή στο χωριό... Ο απόλυτος τρόμος του κράτους και των “μεσαζόντων”..!!
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012
Οι Αυγουστιάτικες εκδηλώσεις του Συλλόγου, τ' "Αρτεμίσια 2012"
Έληξαν οι Αυγουστιάτικες εκδηλώσεις του Συλλόγου, τ' "Αρτεμίσια 2012" και κατά γενική ομολογία σημείωσαν μεγάλη επιτυχία.
Τα τοπικά μέσα μαζικής επικοινωνίας
-οι εφημερίδες και η τηλεόραση-
έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα
και το παραδοσιακό χωριό
μας και η ευρύτερη περιοχή της
Καρυάς έγιναν πόλος πολιτιστικού
ενδιαφέροντος.
Από το Μπρακατσάκι μέχρι τη Χούνη έγιναν πολλές και με διαφορετικό περιεχόμενο εκδηλώσεις.
Η γιορτή των ηλικιωμένων στην Αγριλίτσα και το ΑργολιδοΑρκαδικό Αντάμωμα στο Μπρακατσάκι καθιερώθηκαν πια, αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο και έχουν εξασφαλισμένη επιτυχία.
Στ' "Αρτεμίσια 2012" εκτός από τους συγχωριανούς της περιοχής φέτος ήρθαν και πολλοί ξενιτεμένοι Καρυώτες που είναι διασκορπισμένοι στα πέρατα του κόσμου.
Ο σύντομος χαιρετισμός που απηύθυνε στον κόσμο στο πανηγύρι της Παναγίας ο νεαρός διακεκριμένος επιστήμονας Βαλάντης Γ. Βάης, έκανε όσους τον άκουσαν να ριγήσουν από συγκίνηση. Ακόμα συγκινητικά είναι και τα μηνύματα που μας ήρθαν από ξενιτεμένα αδέρφια μας .
Παραβρέθηκαν
• Ο Δήμαρχος Άργους-Μυκηνών Δημήτρης Καμπόσος
• Ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Κοδέλας
• Ο πρώην Υπουργός και Βουλευτής Γιάννης Μανιάτης
• Ο Αντιδήμαρχος Άργους-Μυκηνών Χρήστος Πετσέλης
• Ο Δημοτικός Σύμβουλος Σωτήρης Κωτσιοβός (που έχει παραθεριστική κατοικία στο χωριό)
• Ο Παναγιώτης Δούρος, Δημοτικός Σύμβουλος
• Ο Νίκος Δελής, Αντιπρόεδρος ΚΕΔΑΜ
• Ο Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Καρυάς Π. Πατούρας
• Ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Αργολιδέων Σίδνεϊ Γιώργος Βάης
• Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Νεστάνης (ΝΟΣΤΕΑ) Νίκος Πάπας
• Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Βρουστίου Αλέκος Τότσικας
• Ο Γιάννης Σωτηρόπουλος, Πρόεδρος Τοπικού Συμβουλίου Σχοινοχωρίου
• Ο Δήμος Παπαδόπουλος, Πρόεδρος Συλλόγου Μερκουρίου.
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012
Χωριά υπάρχουν..!!!
Η φύση στην ελληνική περιφέρεια φωνάζει για τις ευκαιρίες αξιοποίησής της και επιστροφής στο χωριό - και την ανάπτυξη
Τρεις ημέρες στο «χωριό» (όπως από τα παλαιά έμεινε να αποκαλούμε τη σημερινή κωμόπολη-τόπο καταγωγής του πατέρα) αρκούν για να αντιληφθείς το πόσο στρεβλή και γι’ αυτό ευάλωτη ήταν η ελληνική ανάπτυξη. Αλλά και να διαπιστώσεις ότι αυτό το «στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα», είναι πολύ πιο ορατό εκεί έξω.
Λαθεύει όποιος ακόμη νομίζει ότι στην περιφέρεια η οικονομική κρίση δεν είναι αισθητή.
Σε μια χώρα όπου η λέξη απασχόληση είναι, για περίπου μισό αιώνα τώρα, συνυφασμένη με την αστυφιλία και τις μεγαλουπόλεις, εύκολα καταλαβαίνεις πως με λιγότερες δουλειές στο κέντρο, λιγότερες είναι και οι επιλογές για τον ενεργό πληθυσμό της περιφέρειας.
Ωστόσο, με χαμηλότερο κόστος ζωής και με μικρές ή μεγάλες οικογενειακές ιδιοκτησίες, όντως οι περισσότεροι τα καταφέρνουν καλύτερα. Προς το παρόν.
Διότι αν δεν αλλάξει η κατεύθυνση, οι μισοί να περιμένουν να ανοίξουν οι δουλειές στην πόλη (απλώς, ξεχάστε το!) και οι άλλοι μισοί να εξαντλούν τις εκεί επαγγελματικές αναζητήσεις τους σε καφετέριες, πιτσαρίες και ψιλικατζίδικα, τότε πολύ σύντομα θα βρεθούν όλοι μαζί μπροστά στο αδιέξοδο. Ναι, αυτό που δεν υπάρχει. Αρκεί να βλέπεις αυτό που υπάρχει.
Είναι απίθανη η φύση αυτή την εποχή στην Ελλάδα. Ομορφότερη από ποτέ. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν την αξιοποιούμε. Και σαν παραγωγική πηγή, αλλά και σαν προορισμό αναψυχής, ευεξίας και υγείας.
Κάποιοι, που έμειναν ή γύρισαν πίσω, έχουν πιάσει το νόημα. Και πάνε μπροστά. Ουρές στα καταστήματά τους από εμάς τους «Αθηναίους», για να γεμίσουμε τα πορτ μπαγκάζ με προϊόντα τοπικά, καθαρά, εύγεστα. Ολο και μεγαλύτερες οι εξαγωγές τους στην αλλοδαπή. Γεμάτα τα καταλύματα που φροντίζουν τον επισκέπτη και είναι φτιαγμένα με σεβασμό στην αισθητική και το περιβάλλον (αλλά και στην τσέπη σου). Εκατοντάδες κόσμου καθημερινά στις ιαματικές πηγές, αν και οι περισσότερες εγκαταλελειμμένες, ή πάντως σε κατάσταση κατώτερη των εποχών – και των τάσεων.
Σε πλήρη εγκατάλειψη και υπό κατάρρευση χάσκουν στη μέση της εύφορης κοιλάδας τα εργοστάσια, που κάποτε, 30-40 χρόνια πριν, έδιναν μια διέξοδο στον τοπικό πληθυσμό. Εκλεισαν τα περισσότερα – γνωστή πια η ιστορία τους, συνδεδεμένη με τη στρεβλή ανάπτυξη, τις «φαγωμένες» επιδοτήσεις, τις συνδικαλιστικές ακρότητες. Αλλά και με την τάση εκείνης της εποχής, «να φύγουμε, να πάμε στην πόλη». Για να δουλέψουν εδώ σε άλλο εργοστάσιο, με αθλιότερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης και σήμερα να στέκονται στην ουρά για μια πενιχρή σύνταξη ή ένα εξευτελιστικό επίδομα…
Το Χωριό όμως είναι εκεί. Δεν αναπνέει στο σύνολό του, αλλά δεν ασφυκτιά όπως και όσο η πόλη. Το σπίτι είναι εκεί (και έχει και… Internet!). Η Γη και η Φύση είναι εκεί. Γεμάτες από επιλογές. Ορθές, λογικές, αναπτυξιακές. Και μερικά δισεκατομμύρια ευρώ των ΕΣΠΑ να περιμένουν προτάσεις, ιδέες και εφαρμογές για να ξαναζήσει η περιφέρεια, η χώρα. Δεν θα περιμένουν για πολύ, δυο χρόνια ακόμη. Τα έχουμε;
«Αυτό το Πάσχα διαπίστωσα πως είμαστε λαός με μοναδικές και μαγικές ικανότητες. Μόνο εμείς μπορούσαμε να χρεοκοπήσουμε αυτή την πανέμορφη χώρα», έγραψε τη Δευτέρα στο twitter o Πιτσιρίκος (@pitsirikos). Να μου επιτρέψει, μαζί με την αντιγραφή, και μια παραλλαγή: εμείς χρεοκοπήσαμε. Η χώρα όχι. Προτού, λοιπόν, τα μαζέψουμε για το εξωτερικό, μήπως να δούμε λίγο σοβαρά το εσωτερικό;
φωτογραφίες από ΓΑΛΑΚΤΟΚΟΜΙΚΆ ΚΑΡΥΆΣ
αρθρο απο Σοφιανός Στέλιος για το ΒΗΜΑ
Τρεις ημέρες στο «χωριό» (όπως από τα παλαιά έμεινε να αποκαλούμε τη σημερινή κωμόπολη-τόπο καταγωγής του πατέρα) αρκούν για να αντιληφθείς το πόσο στρεβλή και γι’ αυτό ευάλωτη ήταν η ελληνική ανάπτυξη. Αλλά και να διαπιστώσεις ότι αυτό το «στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα», είναι πολύ πιο ορατό εκεί έξω.
Σε μια χώρα όπου η λέξη απασχόληση είναι, για περίπου μισό αιώνα τώρα, συνυφασμένη με την αστυφιλία και τις μεγαλουπόλεις, εύκολα καταλαβαίνεις πως με λιγότερες δουλειές στο κέντρο, λιγότερες είναι και οι επιλογές για τον ενεργό πληθυσμό της περιφέρειας.
Ωστόσο, με χαμηλότερο κόστος ζωής και με μικρές ή μεγάλες οικογενειακές ιδιοκτησίες, όντως οι περισσότεροι τα καταφέρνουν καλύτερα. Προς το παρόν.
Είναι απίθανη η φύση αυτή την εποχή στην Ελλάδα. Ομορφότερη από ποτέ. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν την αξιοποιούμε. Και σαν παραγωγική πηγή, αλλά και σαν προορισμό αναψυχής, ευεξίας και υγείας.
φωτογραφίες από ΓΑΛΑΚΤΟΚΟΜΙΚΆ ΚΑΡΥΆΣ
αρθρο απο Σοφιανός Στέλιος για το ΒΗΜΑ
Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012
ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΕΧΩ ΠΡΟΒΕΙΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΑΙΩΝΟΒΙΟ
ΓΙΑΟΥΡΤΑΑΑΑΑΣ !!
Γιαουρτάς με 5 άλφα αλλά και γιαουρτζής γι’αυτούς που τον γνώρισαν στη Β. Ελλάδα να πουλάει ολόπαχο γιαούρτι και δροσιστικό ξινόγαλο.
Μετέφερε το γιαούρτι σε μεγάλα πήλινα ή μεταλλικά δοχεία, τις λεγόμενες τσανάκες και το πούλαγε χύμα με την οκά.
Τις τσανάκες κουβάλαγε στους ώμους του με ενα κοντάρι που απο τη μιά και την άλλη του άκρη κρέμονταν δυο ταμπλάδες ή κοφίνια. Αργότερα οι μεγάλες τσανάκες αντικαταστάθηκαν απο τα τσανάκια της μισής οκάς τα οποία απάλλαξαν τον γιαουρτά απο το καντάρι και το συνεχές ζύγισμα. Τα τσανάκια επιστρέφονταν για να επαναχρησιμοποιηθούν αφού πρώτα πλενόντουσαν.
Αλλος τρόπος μεταφοράς και προβολής του προϊόντος ήταν η μόστρα , δηλαδή ένα κουτί σαν ντουλάπι με ραφάκια στα οποία έβαζε τα γιαούρτια.
Αυτή είναι η κλασική φιγούρα τού γιαουρτά της ανατολής και της προπολεμικής Ελλάδας.
Αλλοι πάλι μετέφεραν το γάλα και το γιαούρτι με τον γαϊδαρο ή με τη σούστα. Στη συνέχεια εμφανίστηκε το τρίκυκλο ποδήλατο που στο μπροστινό μέρος είχε ένα ντουλάπι με ράφια για τους κεσέδες. Γρήγορα το ποδήλατο απέκτησε μηχανή.
Ο γιαουρτάς, τις περισότερες φορές, είναι το ίδιο πρόσωπο με το γαλατά. Αργά το βράδυ ή πολύ πρωϊ πούλαγε το γάλα, μετά έφτιαχνε το γιαούρτι, που χρειαζόταν 3-4 ώρες να πήξει και μετά έβγαινε πάλι στή γύρα αργά το απόγευμα για να το διαθέσει. Ο λόγος πού έβγαινε τέτοια ώρα ήταν για να προστατεύσει το προϊόν του απο τις μύγες και το ξύνισμα τους θερμούς μήνες αλλά και γιατί το γιαούρτι στην Ελλάδα ήταν και είναι κατ’ εξοχήν βραδινή τροφή.
Το γάλα βραζόταν σε μεγάλα καζάνια για να αποστειρωθεί. Για το βράσιμο χρησιμοποιούσαν στην αρχή ξύλα και μετά γκάζι και το ανάδευαν συνέχεια για να μην αρπάξει, το λεγόμενο τσίκνισμα. Στη συνέχεια κρύωνε, το περνούσαν στους κεσέδες ή στα πήλινα και στην κατάλληλη θερμοκρασία βάζανε, στον κάθε κεσέ, τη μαγιά δηλαδή γιαούρτι της προηγούμενης ημέρας αραιωμένο με νερό. Μετά από 3-4 ώρες παραμονής σε θερμό χώρο το γάλα είχε μετατραπεί σε γιαούρτι έτοιμο για διανομή.
Στη δεκαετία του 70 πολλά εργαστήρια εκσυγχρονίζονται τεχνολογικά, προς μεγάλη ανακούφιση του γιαουρτά, ο οποίος, πιό άνετα πιά, παρασκευάζει το γιαούρτι, αυξάνει την παραγωγή του και βελτιώνει την ποιότητα.
Μετά τον πόλεμο η πήλινη και βαριά τσανάκα αντικαθίσταται από τον πλαστικό κεσέ. Δεν εξαφανίζεται όμως, αλλά για λόγους πρακτικούς (θέμα βάρους) διατίθεται στον τόπο παραγωγής.
Δεν είναι ακόμα μιας χρήσης αλλά επιστρέφεται και επαναχρησιμοποιείται.
Σαν δοχείο, όχι βέβαια τόσο διαδεδομένο όπως ο κεσσές και η τσανάκα, έχει χρησιμοποιηθεί και η βιδορίτσα, ξύλινο δοχείο από κέδρο, το οποίο έδινε μιά ιδιαίτερη γεύση στο γιαούρτι.
Η βιδορίτσα ήταν σκεύος προσωπικό του πελάτη και το έδινε αυτός στον γιαουρτά για να πήξει το γιαούρτι μέσα.
Η φωνή τού γιαουρτά ξεσήκώνε τη γειτονιά. Οι κυράδες έβγαιναν, με τα πιάτα στο χέριύ να προλάβουν το γιαούρτι, αλλά και όχι μόνο.
Είναι στιγμή κοινωνικής συνεύρεσης. Αν δε ο γιαουρτάς ήταν και νόστιμος σαν το γιαούρτι το ενδιαφέρον μεγάλωνε. Σχόλια , χωρατά και χαβαλές είναι στο πρόγραμμα. «Ο νιός θέλει χωριάτικο ,ο γέρος το μπαγιάτικο. Η μιά θέλει φρεσκότατο, η χήρα νοστιμότατο κι’ζωντοχήρα που πονά λαχτάρα έχει στα ξινά κι’λεύτερες ορθά κοφτά αντί γιαούρτι γιαουρτά!!», λέει το τραγούδι.
Στη διάδοση τού γιαουρτιού σημαντικό ρόλο παίξανε οι πρόσφυγες απο τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, οι οποίοι εκτός από τη συνήθεια της κατανάλωσης κουβάλησαν μαζί τους και συνταγές. «Γιαούρτι Σιλιβριανό» φωνάζει ο γιαουρτάς για να παινέψει το γιαούρτι του.
Ετσι πανελλαδικά έγινε γνωστό το Σιλιβριανό γιαούρτι που φτιάχνανε στη Σιλιβρία της Α.Θράκης και προμήθευαν όλη την Κωνσταντινούπολη.
Το γιαούρτι υπήρξε γιά πολλά χρόνια η τροφή των φτωχών.
Τροφή πλήρης και προσιτό στην τιμή το γιαούρτι συνοδευόταν με ψωμί κρατόντας στη ζωή τη φτωχολογιά. Δεν είναι τυχαίο οτι από τους γιαουρτάδες της Αθήνας οι περισσότεροι ξεκίνησαν απο τον Πειραιά όπου το γιαούρτι είχε τη μεγαλύτερη ζήτηση.
Προέρχονταν δε απο χωριά της Ρούμελης, ενώ οι γιαουρτάδες της Β. Ελλάδας ήταν συνήθως απο τη Μικρά Ασία.
Τα χρόνια σιγά-σιγά πέρασαν και ο πλανόδιος γιαουρτάς απέκτησε επαγγελματική στέγη.
Αλλοι άνοιξαν πρατήριο και άλλοι γαλακτοπωλείο.
Το πρατήριο συνήθως ήταν το προς τον δρόμο μέρος του σπιτιού του γιαουρτά, το δε εργαστήριο κάποιος άλλος χώρος του σπιτιού του πάλι. Το μοντέλο αυτό υπάρχει μέχρι καί σήμερα.
Ο χώρος του πρατήριου δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος, και καταλαμβάνεται απο ψυγεία επαγγελματικά με βιτρίνα όπου τα γιαούρτια στον κεσέ μοστράρουν χωρίς καπάκι, για να εξατμίζεται το νερό και το γιαούρτι να γίνεται πηχτό και με ωραίο καϊμάκι, ενώ τα πήλινα, τα οποία γίνονται πιό πηχτά, σκεπάζονται συνήθως με λαδόκολλα για να μην χάσουν άλλα υγρά.
Εκτος απο το γιαούρτι που είναι το κύριο προϊον, το πρατήριο διαθέτει γάλα, βούτυρο,τυρί μυτζήθρα, κρέμες και ρυζόγαλα.
Το γαλακτοπολείο είναι πιά κατάστημα, ξέχωρο από το σπίτι του γιαουρτά. Σερβίρει στους θαμώνες του γάλα, γιαούρτι, κρέμες, ρυζόγαλα και γαλακτομπούρεκο. Ειναι χώρος λιτός με απλά έπιπλα, συνήθως τραπεζάκια με μάρμαρο και διακόσμηση βουκολική που παραπέμπει στη πηγή προέλευσης των αγαθών .Δεν διαθέτει μουσική ή άλλες οπτικοακουστικές συσκευές διότι οι πελάτες δεν κάθονται πολλή ώρα στο κατάστημα παρά μόνο για να απολαύσουν ένα απο τα παραπάνω προϊόντα και να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Μετέφερε το γιαούρτι σε μεγάλα πήλινα ή μεταλλικά δοχεία, τις λεγόμενες τσανάκες και το πούλαγε χύμα με την οκά.
Τις τσανάκες κουβάλαγε στους ώμους του με ενα κοντάρι που απο τη μιά και την άλλη του άκρη κρέμονταν δυο ταμπλάδες ή κοφίνια. Αργότερα οι μεγάλες τσανάκες αντικαταστάθηκαν απο τα τσανάκια της μισής οκάς τα οποία απάλλαξαν τον γιαουρτά απο το καντάρι και το συνεχές ζύγισμα. Τα τσανάκια επιστρέφονταν για να επαναχρησιμοποιηθούν αφού πρώτα πλενόντουσαν.
Αλλος τρόπος μεταφοράς και προβολής του προϊόντος ήταν η μόστρα , δηλαδή ένα κουτί σαν ντουλάπι με ραφάκια στα οποία έβαζε τα γιαούρτια.
Αυτή είναι η κλασική φιγούρα τού γιαουρτά της ανατολής και της προπολεμικής Ελλάδας.
Αλλοι πάλι μετέφεραν το γάλα και το γιαούρτι με τον γαϊδαρο ή με τη σούστα. Στη συνέχεια εμφανίστηκε το τρίκυκλο ποδήλατο που στο μπροστινό μέρος είχε ένα ντουλάπι με ράφια για τους κεσέδες. Γρήγορα το ποδήλατο απέκτησε μηχανή.
Μετά τον πόλεμο η πήλινη και βαριά τσανάκα αντικαθίσταται από τον πλαστικό κεσέ. Δεν εξαφανίζεται όμως, αλλά για λόγους πρακτικούς (θέμα βάρους) διατίθεται στον τόπο παραγωγής.
Δεν είναι ακόμα μιας χρήσης αλλά επιστρέφεται και επαναχρησιμοποιείται.
Σαν δοχείο, όχι βέβαια τόσο διαδεδομένο όπως ο κεσσές και η τσανάκα, έχει χρησιμοποιηθεί και η βιδορίτσα, ξύλινο δοχείο από κέδρο, το οποίο έδινε μιά ιδιαίτερη γεύση στο γιαούρτι.
Η βιδορίτσα ήταν σκεύος προσωπικό του πελάτη και το έδινε αυτός στον γιαουρτά για να πήξει το γιαούρτι μέσα.
Η φωνή τού γιαουρτά ξεσήκώνε τη γειτονιά. Οι κυράδες έβγαιναν, με τα πιάτα στο χέριύ να προλάβουν το γιαούρτι, αλλά και όχι μόνο.
Είναι στιγμή κοινωνικής συνεύρεσης. Αν δε ο γιαουρτάς ήταν και νόστιμος σαν το γιαούρτι το ενδιαφέρον μεγάλωνε. Σχόλια , χωρατά και χαβαλές είναι στο πρόγραμμα. «Ο νιός θέλει χωριάτικο ,ο γέρος το μπαγιάτικο. Η μιά θέλει φρεσκότατο, η χήρα νοστιμότατο κι’ζωντοχήρα που πονά λαχτάρα έχει στα ξινά κι’λεύτερες ορθά κοφτά αντί γιαούρτι γιαουρτά!!», λέει το τραγούδι.
Στη διάδοση τού γιαουρτιού σημαντικό ρόλο παίξανε οι πρόσφυγες απο τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, οι οποίοι εκτός από τη συνήθεια της κατανάλωσης κουβάλησαν μαζί τους και συνταγές. «Γιαούρτι Σιλιβριανό» φωνάζει ο γιαουρτάς για να παινέψει το γιαούρτι του.
Ετσι πανελλαδικά έγινε γνωστό το Σιλιβριανό γιαούρτι που φτιάχνανε στη Σιλιβρία της Α.Θράκης και προμήθευαν όλη την Κωνσταντινούπολη.
Το γιαούρτι υπήρξε γιά πολλά χρόνια η τροφή των φτωχών.
Προέρχονταν δε απο χωριά της Ρούμελης, ενώ οι γιαουρτάδες της Β. Ελλάδας ήταν συνήθως απο τη Μικρά Ασία.
Τα χρόνια σιγά-σιγά πέρασαν και ο πλανόδιος γιαουρτάς απέκτησε επαγγελματική στέγη.
Το πρατήριο συνήθως ήταν το προς τον δρόμο μέρος του σπιτιού του γιαουρτά, το δε εργαστήριο κάποιος άλλος χώρος του σπιτιού του πάλι. Το μοντέλο αυτό υπάρχει μέχρι καί σήμερα.
Εκτος απο το γιαούρτι που είναι το κύριο προϊον, το πρατήριο διαθέτει γάλα, βούτυρο,τυρί μυτζήθρα, κρέμες και ρυζόγαλα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)