Ούτε η ονομασία δεν ήταν τυχαία...
Ο Παυσανίας στα «κορινθιακά» του αναφέρει ύπαρξη τοποθεσίας και πιθανότατα οικισμού με το όνομα Μυσία,στην περιοχή μας,όπου υπήρχε και ιερό της Μυσίας Δήμητρας, θεά της γεωργίας που δίδαξε στους ανθρώπους την καλλιέργεια των δημητριακών.
Η θέση αυτή, σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει ο Παυσανίας, υπολογίζεται ότι ήταν,σε γειτονικό χωριό,στην περιοχή του ναΐσκου της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Τα ερείπια, άλλωστε, βυζαντινού ναού που υπάρχουν πολύ κοντά στο σημερινό και χρονολογούνται περίπου στο 1000μ.Χ. μαρτυρούν για την ύπαρξη οικισμού στην περιοχή αυτή.
Οι ελληνολάτρες και αρχαιογνώστες Βαυαροί σεβάστηκαν την αρχαία παράδοση, ταυτίζοντας την αρχαία Μυσία με το σημερινό Κουτσοπόδι.
Το Κουτσοπόδι ήταν επίσης έδρα του Δήμου Μυσίας, που είχε ιδρυθεί το 1837 από τον Όθωνα και βρίσκεται στο ΒΔ τμήμα του Νομού Αργολίδας. Καταλαμβάνει έκταση εκατόν είκοσι ένα χιλιάδων (121.000) στρεμμάτων περίπου ορεινής, ημιορεινής και πεδινής εύφορης γης και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το Αργος, το Ναύπλιο και τις Μυκήνες.
Στα Χωριά του δήμου υπάρχουν πολλοί παραγωγοί των προϊόντων μας.(Κρασιά Σπύρου Φράγκου,Καφές NEKTAR,Μέλι του Μπαβέλα,Γλυκά Γ.Ουλή,Κατσικίσιο γάλα από τσοπάνηδες στο Βρούστι...)
ΙΝΑΧΟΣ (ΠΑΝΙΤΣΑ)
Το έδαφος του Δήμου διατρέχει ο Ίναχος ποταμός, από την Δύση προς την Ανατολή, γνωστός με το ίδιο όνομα από την αρχαιότητα - οι ντόπιοι τον λένε Πάνιτσα - πηγάζει από το Λύρκειο, στη θέση Κολιμπούγα, διαρρέει την αργολική πεδιάδα νοτίως του Κουτσοποδίου και καταλήγει στον αργολικό κόλπο.
Προσωποποιημένος από τους αρχαίους Έλληνες ο Ίναχος θεωρείτο ο παλιότερος βασιλιάς του τόπου, γενάρχης του βασιλικού γένους του Αργους. Γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, έφερε τα πρώτα σημάδια του πολιτισμού στην περιοχή. Σύζυγός του ήταν η Μελία και τα παιδιά του ο Φορωνέας, ο Λιγιαλέας , ο Αργος, ο Πελασγός, η Ηώ και η Μηκύνη. Οι απόγονοί του οι «Ιναχίδαι» ανήκουν στην ηρωική γενιά του Αργους.
Τα νερά του Ινάχου, άριστα σε ποιότητα, χάνονται στον αργολικό κόλπο, ενώ θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση του οξύτερου προβλήματος του Δήμου και του Αργολικού πεδίου ευρύτερα, του προβλήματος της ποσοτικής ανεπάρκειας και της ποιοτικής υποβάθμισης του υπόγειου υδροφορέα της περιοχής.
Με λίγη οξυδέρκεια και ενδιαφέρον της κεντρικής εξουσίας, αλλά και των τοπικών αρχών και με διαδημοτική συνεργασία των όμορων Δήμων για δημιουργία λεκανών διήθησης κατά μήκος της κοίτης του Ινάχου, θα ήταν εφικτός ο εμπλουτισμός και η αποταμίευση υδάτινων πόρων που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει η περιοχή.
ΜΑΛΑΝΤΡΕΝΙ
Το Μαλαντρένι, ημιορεινό, κλεισμένο στον καταπράσινο περίγυρό του με λόφους και μικρές ρεματιές, στεφανωμένο από την Παναγιά την Μυρτιδιώτισσα, που αγναντεύει τον κάμπο ως τον αργολικό κόλπο, φημίζεται για το μανακίσιο λάδι και τα θαυμάσια κρασιά του.
Παραδοσιακός οικισμός με την γραφικότητα του ημιορεινού ελληνικού χωριού, αλλά και με έντονη σύγχρονη οικοδομική δραστηριότητα, είναι με ιδιαίτερη ευαισθησία φροντισμένος από τους άξιους δουλευτάδες κατοίκους του, που παραμένουν γαντζωμένοι στις ρίζες τους ως τα βαθιά γεράματα.
Στο πανηγύρι του Μαϊθανασιού, αλλά και τις αποκριές, οι φιλόξενοι κάτοικοι του χωριού βρίσκουν την ευκαιρία να εκδηλώσουν την πατροπαράδοτη φιλοξενία στους επισκέπτες.
Και κάθε Φθινόπωρο, με πρωτεργάτες τους νέους και τις νέες του πολιτιστικού τους συλλόγου και του συλλόγου απανταχού Μαλαντρενιωτών θυμίζουν τους αθλητές του Σπάρταθλου από τα τέσσερα πέρατα του κόσμου, που περνούν από το χωριό τους, ότι τούτη τη γη ο Ξένιος Δίας δεν την εγκατέλειψε ακόμη.
ΣΧΙΝΟΧΩΡΙ
Το Σχινοχώρι, πάνω στα ριζά του ορεινού όγκου Μπαχράμι, αγναντεύει τον αργολικό κάμπο. Η Αρκουδοβρύση, ιστορική πηγή με μαγευτικό τοπίο, το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας ψηλά, ο πολιούχος Αγιος Δημήτριος, το Δημοτικό Σχολείο, τα σπίτια με τις παραδοσιακές αυλές συνθέτουν την εικόνα του αυθεντικού παραδοσιακού χωριού.
Οι κάτοικοί του, κάποτε φημισμένοι τυροκόμοι, πρώτοι στη μαστοριά της Αργείτικης φέτας, σήμερα ασχολούνται όλο και λιγότερο με την κτηνοτροφία. Απομεινάρια από το παρελθόν ο γκρεμισμένος νερόμυλος, και πολύ κοντά στο χωριό ο οικισμός Χέλμη που διατηρεί αρχαία χνάρια. «Λυσίδαμος ανέθυκε....», διαβάζουμε σε επιγραφή εντοιχισμένη σε παλιό οικισμό. Και στο Μακρυνέρι ίχνη αρχαίας οδού και νεκροταφείου. Κάποιοι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι εδώ θα πρέπει να ήταν η αρχαία κώμη Λύρκειο.
ΒΡΟΥΣΤΙ
Το Βρούστι, χτισμένο σε ύψος 650 μ, στον ορεινό όγκο Μπαχράμι, με το γραφικό του ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, τον ιστορικό πλάτανο, την κρήνη που χρονολογείται από την εποχή της Τουρκοκρατίας, τα παλαιά λιθόκτιστα κτίσματα, χαρακτηριστικά δείγματα λαϊκής τέχνης έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί.
Η θέση αυτή, σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει ο Παυσανίας, υπολογίζεται ότι ήταν,σε γειτονικό χωριό,στην περιοχή του ναΐσκου της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Οι ελληνολάτρες και αρχαιογνώστες Βαυαροί σεβάστηκαν την αρχαία παράδοση, ταυτίζοντας την αρχαία Μυσία με το σημερινό Κουτσοπόδι.
Το Κουτσοπόδι ήταν επίσης έδρα του Δήμου Μυσίας, που είχε ιδρυθεί το 1837 από τον Όθωνα και βρίσκεται στο ΒΔ τμήμα του Νομού Αργολίδας. Καταλαμβάνει έκταση εκατόν είκοσι ένα χιλιάδων (121.000) στρεμμάτων περίπου ορεινής, ημιορεινής και πεδινής εύφορης γης και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το Αργος, το Ναύπλιο και τις Μυκήνες.
Στα Χωριά του δήμου υπάρχουν πολλοί παραγωγοί των προϊόντων μας.(Κρασιά Σπύρου Φράγκου,Καφές NEKTAR,Μέλι του Μπαβέλα,Γλυκά Γ.Ουλή,Κατσικίσιο γάλα από τσοπάνηδες στο Βρούστι...)
ΙΝΑΧΟΣ (ΠΑΝΙΤΣΑ)
Προσωποποιημένος από τους αρχαίους Έλληνες ο Ίναχος θεωρείτο ο παλιότερος βασιλιάς του τόπου, γενάρχης του βασιλικού γένους του Αργους. Γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, έφερε τα πρώτα σημάδια του πολιτισμού στην περιοχή. Σύζυγός του ήταν η Μελία και τα παιδιά του ο Φορωνέας, ο Λιγιαλέας , ο Αργος, ο Πελασγός, η Ηώ και η Μηκύνη. Οι απόγονοί του οι «Ιναχίδαι» ανήκουν στην ηρωική γενιά του Αργους.
Τα νερά του Ινάχου, άριστα σε ποιότητα, χάνονται στον αργολικό κόλπο, ενώ θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση του οξύτερου προβλήματος του Δήμου και του Αργολικού πεδίου ευρύτερα, του προβλήματος της ποσοτικής ανεπάρκειας και της ποιοτικής υποβάθμισης του υπόγειου υδροφορέα της περιοχής.
Με λίγη οξυδέρκεια και ενδιαφέρον της κεντρικής εξουσίας, αλλά και των τοπικών αρχών και με διαδημοτική συνεργασία των όμορων Δήμων για δημιουργία λεκανών διήθησης κατά μήκος της κοίτης του Ινάχου, θα ήταν εφικτός ο εμπλουτισμός και η αποταμίευση υδάτινων πόρων που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει η περιοχή.
ΜΑΛΑΝΤΡΕΝΙ
Παραδοσιακός οικισμός με την γραφικότητα του ημιορεινού ελληνικού χωριού, αλλά και με έντονη σύγχρονη οικοδομική δραστηριότητα, είναι με ιδιαίτερη ευαισθησία φροντισμένος από τους άξιους δουλευτάδες κατοίκους του, που παραμένουν γαντζωμένοι στις ρίζες τους ως τα βαθιά γεράματα.
Στο πανηγύρι του Μαϊθανασιού, αλλά και τις αποκριές, οι φιλόξενοι κάτοικοι του χωριού βρίσκουν την ευκαιρία να εκδηλώσουν την πατροπαράδοτη φιλοξενία στους επισκέπτες.
Και κάθε Φθινόπωρο, με πρωτεργάτες τους νέους και τις νέες του πολιτιστικού τους συλλόγου και του συλλόγου απανταχού Μαλαντρενιωτών θυμίζουν τους αθλητές του Σπάρταθλου από τα τέσσερα πέρατα του κόσμου, που περνούν από το χωριό τους, ότι τούτη τη γη ο Ξένιος Δίας δεν την εγκατέλειψε ακόμη.
ΣΧΙΝΟΧΩΡΙ
Οι κάτοικοί του, κάποτε φημισμένοι τυροκόμοι, πρώτοι στη μαστοριά της Αργείτικης φέτας, σήμερα ασχολούνται όλο και λιγότερο με την κτηνοτροφία. Απομεινάρια από το παρελθόν ο γκρεμισμένος νερόμυλος, και πολύ κοντά στο χωριό ο οικισμός Χέλμη που διατηρεί αρχαία χνάρια. «Λυσίδαμος ανέθυκε....», διαβάζουμε σε επιγραφή εντοιχισμένη σε παλιό οικισμό. Και στο Μακρυνέρι ίχνη αρχαίας οδού και νεκροταφείου. Κάποιοι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι εδώ θα πρέπει να ήταν η αρχαία κώμη Λύρκειο.
Το Βρούστι, χτισμένο σε ύψος 650 μ, στον ορεινό όγκο Μπαχράμι, με το γραφικό του ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, τον ιστορικό πλάτανο, την κρήνη που χρονολογείται από την εποχή της Τουρκοκρατίας, τα παλαιά λιθόκτιστα κτίσματα, χαρακτηριστικά δείγματα λαϊκής τέχνης έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου