Ενθύμια απ’την Πατρώα γη.
Πάντα για σε. Πατρίδα μου, περήφανη θα νιώθω.
Μέσα μου έχω έναν καημό κι ένα μεγάλο πόθο.
Λυπάμαι για το ένδοξο το παρελθόν που φθίνει.
Θλίβομαι για το σήμερα και το κακό που αφήνει.
Τ’ αθάνατα μνημεία σου σκόνη δεν τα σκεπάζει,
σεισμοί δεν τα κουνήσανε, τ’ αγιάζι δεν τα νοιάζει.
Το Σούνιο, η Ακρόπολη, τ’ αρχαία θέατρά σου,
το μεγαλείο σου υμνούν, τα κατορθώματά σου.
Τα καταπράσινα βουνά, τα γραφικά νησιά σου,
τα χωριουδάκια, οι ναοί, η πλέρια ομορφιά σου,
έχουν, Πατρίδα μου γλυκιά, τη θεία ευλογία,
το αιώνιο φως και τη χαρά, την πλήρη αρμονία.
Του ήλιο καθρεφτίσματα στα γαλανά νερά σου,
του φεγγαριού το αχνό φως στα μέρη τα ιερά σου,
κάτι το μυστηριακό, το θελκτικό εικονίζουν,
βαρκούλες και τα όνειρα στο Αιγαίο αρμενίζουν.
Απ’ άκρη σ’ άκρη, Ελλάδα μου, το φως σου δε χορταίνω
Και στων πηγών σου τα νερά για λίγο ξαποσταίνω.
Σαν ταξιδιάρικο πουλί θέλω να τριγυρίσω,
Πατρίδα μου, τα μέρη σου και να τα τραγουδήσω.
Μα είναι οι στίχοι μου φτωχοί για να σε περιγράψουν,
της ομορφιάς σου αδυνατούν τον πίνακα να φτιάξουν.
Συ μου θερμαίνεις την ψυχή, μου διώχνεις κάθε πόνο,
παίρνω το δρόμο της καρδιάς κι ολούθε σ’ ανταμώνω.
Δύο ποιήματα της ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ .
Περιγραφή
.jpg)