Η ζωή στο χωριό

Η γενιά μας είναι η γενιά της πόλης. Οι παππούδες ήρθαν στην πόλη, ο άνδρας έγινε δημόσιος υπάλληλος και η γυναίκα νοικοκυρά. Με ένα μισθό, ζούσαν σε μια μονοκατοικία ή ένα διαμέρισμα και τους έφτανε. Και ήταν μοντέρνοι, ήταν προοδευτικοί όσοι το έκαναν και παρατούσαν τη ζωή στο χωριό για να ζήσουν δίπλα σε καταστήματα, τσιμέντο και αυτοκίνητα. Τότε ακόμα, υπήρχε πράσινο στις πόλεις.
Τώρα, πρέπει να δουλεύουν και οι δύο γονείς. Και έχουμε καταπιεί πολύ καυσαέριο στις πόλεις από παιδιά. Όσοι είχαν χωριά και τρεις μήνες το καλοκαίρι ξέφευγαν εκεί, είναι τυχεροί. Όσοι έχουν ευάερα σπίτια, όχι σφηνωμένα σε πλάκες τσιμέντου και μπαλκόνια γειτόνων, είναι επίσης τυχεροί. Αλλά, γιατί ήρθαμε όλοι εδώ; Πόσους χωρούν οι ελληνικές πόλεις;

Η απόφαση να ξαναγυρίσουμε σε χωριάτικο τρόπο ζωής, έστω κι αν δεν είναι απαραίτητα αγροτικός, είναι δύσκολη. Θα πρέπει να αλλάξουμε πολλά μικρά πράγματα που δεν έχουμε καν σκεφτεί. Δηλαδή, το μυαλό φτάνει μόνο σε μεγάλες και κραυγαλέες διαφορές, όπως ότι αποχωριζόμαστε την οικογένεια, τους φίλους, τις εξόδους και την τρέλα της πόλης. Με πόση ηρεμία αρκείται ο καθένας;
Από την άλλη, γιατί θα πρέπει να γκρινιάζουμε με την πολλή ηρεμία, όταν οι φρενήρεις ρυθμοί πια δεν παλεύονται και οργανικά; Είναι δυνατό να προτιμά κάποιος τα παιδιά του να μεγαλώσουν σε διαμέρισμα από ό,τι σε μια μονοκατοικία με κήπο, άπλα, πράσινο, φίλους, επαφή με φύση και ζώα, σε μια μικρή κοινωνία με λιγότερο φόβο; Γιατί στο εξωτερικό, που έχουν ποιότητα ζωής, όλοι ζουν σε όμορφα σπίτια, με δέντρα, κήπους και ζώα και αντέχουν την ηρεμία και μεγαλώνουν όμορφες οικογένειες;

Ο φόβος για τη μεγάλη αλλαγή μπορεί να καθηλώσει γενιές και γενιές σε μια ψυχολογική πίεση χωρίς τέλος...

 

Related Posts :