νερό να πιείς, ψωμί να φας, ν’ ανάψεις και κεράκι.
Εκεί, προγόνοι της Καρυάς, παλιοί τσοπαναραίοι,
θύματα χρόνου και φθοράς που τ’ αγνοούν οι νέοι.
Το είχαν κείνο το χωριό οι κλέφτες για λημέρι
κι αφήσαν Άγιο για φρουρό, σαν φύγαν γι’ άλλα μέρη.
Στο ρημοκλήσι θα τον βρεις τον Άγιο με το άτι,
προσμένοντας ολημερίς στα μέρη του διαβάτη.
Τα βράδια όταν αρχινά ο χουρχουλιός το κλάμα,
μες στα χαλάσματα γυρνά με τις ψυχές αντάμα.
Κι αφού θα κάνει καλπασμό να τον ακούσουν κι άλλοι,
γυρίζει πριν το πρωινό στο εικόνισμα και πάλι.
Ζουλίτσας πρόσφορο ζητά να ψάλουν στη γιορτή του
κι ένα χορό τραγουδιστά να πιάσουν στην αυλή του.
Στο φτωχικό του σαν θα μπεις και προσευχή αρχίσεις,
θα βρεις λιμάνι της ψυχής για ν’ αγκυροβολήσεις.
Στον Αϊ – Δημήτρη αν θα πας, ψηλά στο Μπρακατσάκι,
νερό να πιεις, ψωμί να φας, ν’ ανάψεις και κεράκι.
(Από την ποιητική Συλλογή «ΔΟΞΑΡΣΜΑΤΑ»)
Σπύρος Κ. Καραμούντζος
Υ.Γ. Το ποίημα αυτό το αφιερώνω στους εορτάζοντες σήμερα ,τον εγγονό μου Δημήτρη, τον αδελφό μου Μίμη, τον Παπά – Δημήτρη, που λειτούργησε στο παραπάνω ξωκλήσι, και σε όλους τους Δημήτρηδες – φίλους στο Facebook.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου