Το χωριό μου το λένε ΚΑΡΥΆ

Το χωριό μου το λένε ΚΑΡΥΆ .

Για το χωριό μου σαν ρωτάς,
στη συντροφιά μου μείνε
να μάθεις αν το αγαπάς,
πως ήταν και πως είναι.

Έχω βιώματα πολλά
απ’ τα παλιά τα χρόνια,
παιδί του κάτω μαχαλά
κι απ’ τα πίσω αλώνια.

Εφτά νερόμυλοι, που λες,
δουλεύαν νύχτα μέρα,
τ’ αλέσματα, πολλές φορές,
για να τα βγάλουν πέρα.

Στις βρύσες πήγαιναν τα ζα,
για να τα ξεδιψάνε
κι αυτά « εκ φύσεως » πεζά
κοπρίζαν όπου να’ναι.

Γυναίκες πλέναν τα σκουτιά
με κόπανο στο ρεμα,
που τρέχαν γάργαρα νερά
κι αυτό δεν είναι ψέμα.

Το καλοκαίρι πιάνανε
δουλειά οι νεροκράτες
στη Δέση κόβαν τα νερά
που τρέχανε στις στράτες.

Στο ίδιο σπίτι μένανε
μουλάρια και ανθρώποι,
το κρύο λογαριάζανε
και τη βρωμιά κατόπι.

Στα παλαιότερα τα χρόνια
βρίσκαν στέγη στο σχολειό
μαθητές και χελιδόνια.
Τι φτερούγισμα καλό.!

Η καμπάνα του Αϊ-Γιάννη
προσκαλούσε τα παιδιά
στο σχολειό , πριν ανατείλει ,
φώς να δώσει κι ανθρωπιά .

Ήτανε τα παιδιά διακόσια
κι οι δασκάλοι αυστηροί,
που τα δέρναν αν δεν είχαν
το κεφάλι τους γουλί .

Τρείς παπάδες μάνι μάνι
δεν προφταίναν τη δουλειά
θάνατοι , βαφτίσια , γάμοι
κι αγιασμοί για τη σοδειά .

Σέμπρο κάναν για καμάτι ,
σκάβανε κι από κοντά
κι αν δεν θέριζαν δεμάτι
λιβαδιάζανε τα ζα .

Είχαν όλοι τους αμπέλι,
του χωριού λαμπρή στολή,
όμως για το κοκκινέλι
χύναν ιδρώτα πολλοί.

Κλάδος , σκάψιμο και τρύγος ,
τι να πρωτοθυμηθείς ;
ο δραγιάτης ήταν λίγος
και χρειάζονταν δυο τρεις .

Τι θυμήθηκα να γράψω ;
πόσα ξέχασα να πω ;
μα φοβάμαι μήπως κλάψω
και για τούτο σταματώ .

Για τις αλλαγές που βλέπεις
« φταίει κι ο πολιτισμός »
κι όπως λένε πάλι πίσω
δε γυρίζει ο ποταμός.

Μάθε τα αυτά που σου ΄πα,
για να πας κι εσύ εμπρός,
τα παλιά δε θέλουν σκούπα
και χαθεί ο θησαυρός.

Καρυά 10 / 9 / 2005

Σπύρος Κ. Καραμούντζος

Related Posts :