ΚΑΡΥΑ: ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ «ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΙΤΣΙ»…

Ας υποθέσουμε ότι θέλετε να κάνετε ένα διάλειμμα από τους πιεστικούς ρυθμούς της καθημερινότητας. Ας υποθέσουμε επίσης ότι έχετε βαρεθεί να επισκέπτεστε «κλισέ» φθινοπωρινούς προορισμούς και θέλετε να πρωτοτυπήσετε. Μια εκδρομή στην Καρυά της ορεινής Αργολίδας θα σας αποζημιώσει απόλυτα για την επιλογή σας.

Τι θα συναντήσετε

Κτισμένη σε υψόμετρο πάνω των 1100 μέτρων, η Καρυά φημίζεται για το παραδοσιακό της χρώμα και άρωμα.

Τα σπίτια, τα δρομάκια, η πλατεία και η εκκλησία του χωριού «προδίδουν» τις γνήσιες καταβολές της ελληνικής ορεινής αρχιτεκτονικής του.

Το χωριό έγινε διάσημο στο πανελλήνιο ως… Κολοκοτρωνίτσι, λόγω των γυρισμάτων της τηλεοπτικής σειράς «Το καφέ της Χαράς».

Στην πλατεία, υπάρχουν τρεις ταβέρνες. Σερβίρουν κυρίως ντόπιο κρέας και κρασί.

Στα δύο καφενεία της Καρυάς, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει τον πρωινό αλλά και απογευματινό του καφέ δίπλα στην καταπράσινη φύση.

 Πώς θα πάτε

Η Καρυά απέχει 20 χιλιόμετρα από το Άργος και περίπου 30 από το Ναύπλιο. Για να πάτε, κατευθύνεστε δυτικά με αφετηρία την πρωτεύουσα του νομού Αργολίδος.

Περνάτε από τα χωριά Χούνη, Μποζονελαίικα και Αγριελίτσα.

Ακολούθως, στρίβετε βόρεια με προορισμό την Καρυά. Συναντάτε αρχικά το χωριό Γαλάτι και έπειτα τα Γαλαναίικα.

Σε απόσταση 6,5 χιλιομέτρων από εκείνο το σημείο βρίσκεται την γραφική πλατεία της Καρυάς.

Από την Αθήνα, απαιτείται περίπου 1 ώρα και 30 λεπτά για να φτάσετε. 

Κείμενο - Φωτογραφίες: Γιάννης - Αλέξανδρος Ιωαννίδης

άρθρο από http://walking-greece.ana-mpa.gr


στο χωριό μας γίνετε μεγάλο πανηγύρι της Παναγίας στις 14-15 Αυγούστου με πολύ κέφι & χορό. Ενα ερασιτεχνικό βιντεάκι με 2 παιδιά της περιοχής μας,στο κλαρίνο & στο τραγούδι & οι κοπελιές μας στο χορό..!!

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Η ΑΡΧΑΙΑ ΟΔΟΣ ΚΛΙΜΑΞ

Μια από τις πιο γνωστές αρχαίες οδούς πρόσβασης στην Αρκαδία, είναι η περίφημη "Κλίμαξ", αμαξήλατη οδός που συνέδεε τη Μαντινεία με την Αργολίδα. Σύμφωνα με ξένους και έλληνες ερευνητές αποτελεί ενα σπουδαίο αρχαίο έργο, μια από τις πιο σημαντικές οδούς του αρχαίου οδικού δικτύου, παρουσιάζοντας μάλιστα το χαρακτηριστικό ότι ήταν διευθετημένη σε πολλά σημεία σε τεχνητές βαθμίδες. Την οδό αυτή χρησιμοποίησε και ο περιηγητής Παυσανίας στην περιήγησή του στην Αρκαδία, ο οποίος την διήνησε, αναφέροντας μάλιστα ότι δεν την βρήκε σε καλή κατάσταση: "η κάθοδος είχεν αύτη βασμίδας ποτέ εμπεποιημένας". Κατά την αρχαιότητα υπήρχαν - σύμφωνα και με την περιγραφή τον Παυσανία ("Αρκαδικά (ΙΙΙ 6,4., ΙΙ 24,57)) - άλλοι δύο άξονες που συνέδεαν το Αργος με την Αρκαδία: του Πρίνου που κατέληγε και αυτή στη Μαντινεία, και του Τρόχου που έφθανε στην Τεγέα, το άλλο μεγάλο οικιστικό κέντρο της Ανατολικής Αρκαδίας.

Δίοδος Πορτίτσας ή Μαρμαρένια Σούδα

Η οδός της Κλίμακος ήταν κατά την αρχαιότητα ένα ξεχωριστό και σημαντικό έργο για την Πελοπόννησο. Η διάνοιξή της υπήρξε κατά τα φαινόμενα προϊόν συναίνεσης τουλάχιστον της Μαντινείας και του ¶ργους, αν όχι και της Σπάρτης. Η οδός ξεκινούσε από το Άργος στις πύλες της Δειράδος, διέσχιζε την κοιλάδα του Ινάχου, έφθανε στις Ορνεές και από εκεί ανέβαινε προς τα δυτικά την κοιλάδα του ρέματος του Κεφαλόβρυσου, περνώντας κοντά από τα σημερινά χωριά Δούκα Βρύση και Πάνω Μπελέσι και Κεφαλόβρυσο. Ο δρόμος στη συνέχεια ανέβαινε την πλαγιά του Αρτεμησίου όρους και εκμεταλευόμενη τις υψομετρικές καμπύλες ανάμεσα στα 1050 μ. και 950 μ.διένυε τον αυχένα του Αγίου Δημητρίου και την ατραπό της Ξυλόσκαλας.

ατραπός της Ξυλόσκαλας

Η κάθοδος (δυτική) στην Αρκαδία γινόταν από τη "δίοδο της Πορτίτσας", προς το χωριό Σάγκα (750μ.) και συνέχιζε (αφήνοντας δεξιά το χωριό και αριστερά το "Αργόν πεδίον"), σύμφωνα με έρευνες, προς το Διάσελο (835μ.) και το χωριό Πικέρνη προς τα δυτικά, για να καταλήξει στην Αρχαία Μαντινεία. Τη διαδρομή αυτή μελέτησε και σημειώνει σε χάρτη ο ερευνητής Fougeres. Ίχνη τμημάτων της Κλίμακος σώζονται μέχρι και σήμερα σε διάφορα σημεία. Στο Διάσελο είχαν μάλιστα εντοπισθεί παλαιότερα ίχνη αμαξοτροχιών. Το σημαντικότερο όμως ίχνος της Κλίμακος είναι το πέρασμα (δίαδος) της Πορτίτσας στο Αρτεμήσιο, κοντά στο αρκαδικό χωριό Σάγκα. Η Πορτίτσα ή "πέρασμα του Σάγκα" ή "Μαρμαρένια Σούδα"είναι ένα γιγάντιο τεχνητό άνοιγμα ανάμεσα από τους βράχους, σε υψόμετρο 1097 μ. που χρησίμευε σαν διάβαση της οδού της Κλίμακος. Λαξευμένο από τους αρχαίους αποτελεί μοναδικό μνημείο στον ελλαδικό χώρο και το σημαντικότερο σωζόμενο ίχνος του αρχαίου οδικού δικτύου στη Πελοπόννησο.

Η θέση της Πορτίτσας τοποθετείται στα σύνορα του Δ.Δ.Σάγκα με το Δ.Δ. του Νεοχωρίου του Νομού Αργολίδας, χωριού που βρίσκεται σε μικρή απόσταση στην ανατολική πλευρά του Αρτεμισίου. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τον αυχένα (διάσελο) "Πόρτες"του Αρτεμησίου (υψόμετρο 1074 μ.), πάνω σχεδόν από τη σήραγγα του Αρτεμισίου και σε ευθεία απόσταση 1.5 περίπου χιλ. από το Σάγκα. Στις Πόρτες καταλήγει μονοπάτι (καλντερίμι) στα ίχνη του αρχαίου δρόμου, το οποίο ξεκινά έξω από το χωριό και, ακολουθόντας μια δύσκολη διαδρομή προς τα ανατολικά, φθάνει στο σημείο αυτό. Ίχνη τμημάτων της αρχαίας οδού φαίνονται ακόμα και σήμερα.σε διάφορα σημεία στην περιοχή.

Στη δίοδο της Πορτίσας είναι εμφανή τα ίχνη της τεχνητής διάνοιξης, όπως ίχνη από χονδρό βελόνι και συναφή εργαλεία, όπως και οι κάθετες αυλακώσεις του δαπέδου (για να μη γλυστρά ο δρόμος). Το άνοιγμα του βράχου είναι σε πλάτος 3.2-5 μ. ενώ το ύψος της τομής του 1.5-6 μ. Το μήκος της διάβασης είναι 22 μ. Πριν από την είσοδο της διόδου και στη δυτική πλευρά της κορυφογραμμής σώζεται η κοίτη της αρχαίας οδού. Έχει πλάτος 2.20-2.50 μ. και ανεβαίνει με μικρή κλίση από τις Πόρτες. Επίσης είναι ορατά τα ίχνη του εκβραχισμού στο ανατολικό κράσπεδο της οδού. Κοντά βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Στην περιοχή έχει εντοπισθεί από τον ερευνητή Howell ιερό των γεωμετρικών χρόνων, ίσως του Ερμή, γεγονός που μαρτυρά τη διαχρονικότητα της διάβασης αυτής.

Το τοπωνύμιο Κλίμαξ αποδίδεται στα τεχνητά έργα που διευκόλυναν την κάθοδο, "τας βαθμίδας" δηλαδή του Παυσανία. Με δεδομένο ότι η διαδρομή της αρχαίας οδού προς Αργολίδα γινόταν από την Ξυλόσκαλα, η κάθοδος (δυτική) στην Αρκαδία είναι πολύ πιο απότομη από την ανατολική, και μάλιστα χαρακτηρίζεται από διπλάσια υψομετρική διαφορά. Φαίνεται λοιπόν ότι η δυτική κάθοδος στην Αρκαδία εξασφαλιζόταν από τεχνητές ευρύχωρες κλιμακωτές βαθμίδες-αναλήμματα που θα πρέπει να επέτρεπαν "ανοικτές" στροφές για να στρίβουν οι άμαξες. Όπως εκτιμάται από τους ερευνητές, οι στροφές πρέπει να ήταν από 4 έως 6.

Κληρονόμος του αρχαίου έργου της Κλίμακος είναι το καλντερίμι "Σκάλα" της Τουρκοκρατίας που σώζεται έως σήμερα. Πάντως το καλντερίμι είχε διαφορετική διάνοιξη από την αρχαία οδό και περισσότερες (12) και πιο κλειστές στροφές από αυτήν. Από την κατασκευή των απαραίτητων τεχνικών έργων στήριξης στην απότομη πλαγιά, όπως και των βαθμίδων, διαφαίνεται ότι η οδός της Κλίμακος υπήρξε πρωτόγνωρο έργο για την εποχή. Έργο που πρέπει να άφησε άσβεστες μνήμες στις επόμενες γενιές, αφού κάποιες παραδόσεις που ακόμα διασώζονται στα γύρω χωριά της Αργολίδας και της Αρκαδίας μιλούν για "αραμπάδες που ανέβαιναν τη Μαρμαρένια Σούδα" και για "πριγκίπισες νεράϊδες και θεριά" (εργασίες των Pritchett και Ν. Αντωνακάτου).

Από την Κλίμακα και το πέρασμα της Πορτίτσας πέρασε ο Φειδιππίδης ο Αθηναίος στη μνημειώδη πορεία του προς τη Σπάρτη για να ζητήσει βοήθεια με εντολή του Μιλτιάδη από τους Σπαρτιάτες για λογαριασμό της Αθήνας η οποία βρισκόταν προ της περσικής απειλής. Η προσπάθεια αυτή του Αθηναίου αγγελιοφόρου αναβιώνεται σήμερα στα πλαίσια του αθλήματος "Σπάρταθλον". Πρόκειται για υπερμαραθώνια αγώνα που διοργανώνεται από το 1983.

Η σημασία της της Πορτίτσας υπήρξε διαχρονική, αφού με την ευρύτερη περιοχή του χωριού Σάγκα αποτέλεσε σε όλα τα μεταγενέστερα χρόνια, τη ρωμαϊκή περίοδο, τη βυζαντινή περίοδο και την επανάσταση του 21, προσφιλές πέρασμα από την Αρκαδία προς την Αργολίδα.

Το πέρασμα της Κλίμακος από το Σάγκα μέχρι το πέρασμα της Πορτίτσας είναι μοναδική εμπειρία για τον επισκέπτη, αφού προσφέρει πανοραμική θέα στην περιοχή, το μαντινειακό λεκανοπέδιο, το "Αργόν πεδίον" και στην εθνική οδό που βρίσκεται χαμηλότερα. Ας σημειωθεί ότι η πρόσβαση στη θέση της Πορτίτσας είναι εύκολη σήμερα, αφού στις Πόρτες οδηγεί χωμάτινος δρόμος που έχει διανοιχθεί από τη ΔΕΗ.




Η ΑΡΧΑΙΑ ΟΙΝΟΗ

Η αρχαία Οινόη (αλλοιώς Οίνη) ήταν μικρή αργείτικη πόλη, στα Αρκαδικά σύνορα. Κατά την παράδοση ονομάσθηκε έτσι από τον Οινέα, βασιλιά της Καλυδώνας (Παυσ. ΙΙ,28,2).
Η Οινόη είναι γνωστή από μια νίκη Αθηναίων και Αργείων κατά των Λακεδαιμονίων το 460 π.Χ. ,(λίγο πριν από τη μάχη της Τανάγρας του 457) η οποία απεικονίσθηκε στην Ποικίλη Στοά των Αθηνών από τον Θάσιο Πολύγνωτο (Παυσανίας, Αττικά 15.1-2).

Βάθρα αναθημάτων που ανατέθηκαν σαν λάφυρα στους Δελφούς από τους νικητές μετά τη μάχη βρέθηκαν με τις ανασκαφές εκεί. Από τα λεγόμενα του Παυσανία προσδιορίζεται με σαφήνεια μόνο η περιοχή, στην οποία πρέπει να την αναζητήσουμε. Βαδίζοντας κανείς από το Αργος προς τα δυτικά, με κατεύθυνση αντίθετη προς το ρεύμα του Ξεριά,(το Χάραδρο των αρχαίων) συναντούσε την Οινόη, όταν άρχιζε να ανηφορίζει προς τα υψώματα του Αρτεμισίου, κοντά στο σημερινό χωριό Μάζι, όπου έχουν επισημανθεί αρχαία οικοδομικά λείψανα, μεταξύ των οποίων ένας πολυγωνικός τοίχος υπόστυλης αίθουσας. Πάνω από την Οινόη στο όρος Αρτεμίσιο και στην κορυφή του υπήρχε ιερό της Αρτεμης Οινιάτιδας όπου αφιέρωσε ο Ηρακλής τα χρυσά κέρατα της «κερυνίτιδας ελάφου».

πηγές :

* "Δρόμοι του Παυσανία" http://arcadia.ceid.upatras.gr/pausanias/index.php

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Ανάγκη για νέους ήρωες σε μία νέα εποχή.

Η Επανάσταση του 1821 γίνεται πλέον παγκόσμιο γεγονός, προκαλεί σύγκρουση των υλικών συμφερόντων της Ευρώπης προς τις ηθικές αρχές και όλη η τότε πολιτισμένη ανθρωπότητα μπαίνει σε σοβαρό πειρασμό συνείδησης κάτω από τη λάμψη της εξόδου του Μεσολογγίου,

    Έτσι η Ελλάδα σέρνει στο στίβο του αγώνα για την Ελευθερία όχι μόνο του Λαούς αλλά και τις ισχυρές κυβερνήσεις οι οποίες αναγκάζονται να μετάσχουν στον καταποντισμό του αλαζόνα τυράννου στα πυρφόρα νερά του Ναβαρίνου.
    Και όταν έφτασε αυτή η ευλογημένη ώρα οι Έλληνες ανατινάχτηκαν στη γνώριμη κραυγή της Ελευθερίας και αμέσως οι μεγάλες μορφές ξεπήδησαν από τα Ελληνικά χώματα, αυστηρές και αγριεμένες.

Γιατί ατιμώρητα δεν γεννιέσαι απόγονος του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα αλλά και του Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή και Λεωνίδα..
Μάλιστα, το λάβαρο της επίσημης κήρυξης της Επανάστασης είχε εξ αρχής αναδείξει και μια έντονη διλημματική χροιά: Ελευθερία ή Θάνατος! Όσο κι αν ήταν ένα σύνθημα έντονα φορτισμένο συναισθηματικά, είναι σίγουρο πως η λογική που εξυπηρετούσε ήταν μία: ο μονόδρομος του Αγώνα – τουλάχιστον για εκείνους που δεν επρόκειτο ποτέ να γίνουν ριψάσπιδες ή να χρηματιστούν και να προδώσουν.
   

Και όσο και αν οι «φρόνιμοι» οι «συνετοί» καταριόνταν τους άμυαλους να περιμένουν, υπήρξε εκείνη η μυστηριώδης φωνή που ακούγεται τις κρίσιμες στιγμές όχι στο κεφάλι αλλά στο στήθος του ανθρώπου και είναι η φωνή αυτή παράλογη και αλάθευτη. Οι Έλληνες την άκουσαν γιατί έβγαινε από τα βάθη της Ελληνικής Γης όπου κείτονταν οι Μεγάλοι μας Νεκροί, αυτοί οι οποίοι έγιναν οι Αρχηγοί του Γένους μας το 1821.
    Ένα, ωστόσο, ζήτημα που δεν θα μπορούσε ποτέ να αμφισβητηθεί πειστικά ήταν αυτό του προγφανούς εχθρού – του “οχτρού”, όπως θα έλεγαν τότε στα βουνά και στις ραχούλες οπλαρχηγοί, αρματωλοί και λαός. Ήταν ο κατακτητής, ο Τούρκος, ο “άπιστος”, ο “βάρβαρος”, ο “δυνάστης”, ο βιαστής, ο κλέφτης. Ήταν ξεκάθαρα στοχοποιημένος, ήταν προφανές ότι, ανεξάρτητα από την όποια αιτία και αφορμή για τον ξεσηκωμό, ο στόχος υπήρχε: να φύγει ο οχτρός!
   

Σήμερα 191 χρόνια μετά την μεγάλη εκείνη φοβερή στιγμή ας σταθούμε για λίγο, εμείς οι σημερινοί Έλληνες μακριά από μιζέριες και αθλιότητες για να ανάψουμε τα ταπεινά μας καντήλια σε κείνους που ανάστησαν πάλι σ αυτό τον τόπο τις ηθικές αξίες και στήριξαν τις εθνικές υποθήκες και τα πανανθρώπινα ιδεώδη της Ελευθερίας, Αλήθειας, Δικαιοσύνης, Δημοκρατίας.

Το ερώτημα είναι ποιός θα εμπνεύσει το σύγχρονο όραμα. Θέλει τούτο το Έθνος αυτές τις δραματικές μέρες που ζει να μπαίνει κάποιος μπροστά. Μια χούφτα ανθρώπων τίμιων, με ελεύθερο πνεύμα χρειάζεται ο λαός. Αυτοί αρκούν. Ειλικρινά, εδώ δεν φαίνεται ακόμη να υπάρχει απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει ως κοινωνία να το πιέσουμε, να το προκαλέσουμε, να το βοηθήσουμε να εμφανιστεί με έναν πειστικό και ειλικρινή εκφραστή του.
     Παρά το βάρος των 191 χρόνων, το οποίο πιέζει τα στήθια μας ιδία τη σημερινή απόλυτα κρίσιμη (και όχι μόνον οικονομικά) εποχή, που δεχόμαστε αλλεπάλληλα κτυπήματα απαισιοδοξίας και εθνομηδενισμού, διατηρούμε σαν Λαός και Έθνος, ζωηρή τη συγκίνηση του πιο Ιερού Αγώνα της Φυλής μας. Εκατόν ενενήντα ένα χρόνια μετά, η Ελλάδα ζει μία νέα ιδιότυπη υποδούλωση σαφώς πιο σύνθετη, υπό την έννοια ότι και προφανής “οχτρός” για όλους δεν υπάρχει αλλά και είναι διχασμένη η κοινή γνώμη για τον τρόπο με τον οποίο οι Έλληνες θα κάνουμε το επόμενο βήμα στην Ιστορία
    

Διότι πολλές Ελληνικές γενιές δόξασαν το άγιο αυτό χώμα, άλλες στόλισαν με αθάνατα μνημεία τέχνης, φιλοσοφίας, αρχών, πολλές το υπερασπίστηκαν από βάρβαρους επιδρομείς αλλά η γενιά του 1821 υπερέβαλε όλες τις γενιές της φυλής μας. Η δουλωθείσα Ελλάδα είχε κάποιο βαρύτιμο φυλακτό της Μοίρας και δεν ξέχασε ότι τα ιδανικά της Δικαιοσύνης, της Πατρίδας της Ελευθερίας τα κελάηδησε πρώτη από όλον τον κόσμο.Τέσσερις αιώνες δουλείας δεν ήταν αρκετές για να αφαιρέσουν, όπως λέει ο ποιητής, τη μισή αρετή των Ελλήνων!
      Και ιδου οι Έλληνες ανασταίνουν, ο άνισος αλλά υπέροχος και δίκαιος αγώνας συγκινεί κάθε ευγενική καρδιά σε όλους τους Λαούς του Κόσμου και σε λίγο η άξια αυτή Γη είχε γίνει αληθινός βωμός Ελευθερίας, η ιδέα έφτασε, μετά από τραχείς αγώνες από το πιστολι ενός αντάρτη στο Αγρίδι των Καλαβρύτων[Στις 12/3/1821 οι ανταρτες Ν.Σολιώτης και ο Κορδης μαζυ με συντροφους τους στο Αγρίδι των Καλαβρυτων ριχνουν του πρωτους πυροβολισμούς της Επαναστασης και φονευουν του Τουρκους ειπράκτορες στις Πορτες ..] μέχρι τη συνθήκη της Ανδριανουπόλεως και τις υπογραφές της Ευρώπης, να διασχίσει την ψυχή των ελεύθερων Λαών και να θερμάνει και των λοιπών υπόδουλων. Σεμνοί προσκυνητές και ταπεινοί υμνητές ας αποθέσουμε σαν ελάχιστη ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης το μεγάλο δάφνινο στεφάνι του Έθνους και ας αντλήσουμε από Εκείνους δύναμη, θάρρος και πίστη στο Πατριωτικό μας αζιμούθιο.
  

Στον Αγώνα, οι Έλληνες είχαν τις καλλίτερες αποσκευές ηθικές και υλικές. Οι ναυτικοί πληθυσμοί έθεσαν στη διάθεση των αρχηγών όλα τους τα πλοία, με τα πληρώματα τους και με τον πλούτο τους, οι αγροτικοί και αστικοί πληθυσμοί έτρεξαν να διαλύσουν την μισητή εξουσία του δυνάστη και να κάνουν δική τους Ελεύθερη Κυβέρνηση σε πλήρη ισοτιμία με τους Λαούς της Ευρώπης που η Γαλλική Επανάσταση του 1789 έφερνε άλλον, ελεύθερο αέρα.

Έδωσαν το παρόν οι άντρες αλλά και οι γυναίκες! Οι Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο και οι δρεπανηφορες Μανιάτισσες του Δυρού και της Βέργας, η Μπουμπουλίνα, η Δέσπω Τζαβέλα και τόσες άλλες έγιναν μυθικά ιερά πρόσωπα, συμβόλου και παραδείγματος. Δύο ήρωες μιλούν για τους αγώνες του Έθνους.«Δεν μάς χώριζαν διαφορές, δεν μάς δηλητηρίαζαν πολιτικά μίση, δεν μάς διαιρούσαν τάξεις, ιδέες, φρονήματα. Ήμασταν το Έθνος ενιαίο και αδιαίρετο, που έπρεπε να πολεμήσουμε για την ελευθερία, που μάς χάρισαν με αίμα και θυσίες οι πρόγονοι και που εμείς είχαμε απαράβατο χρέος, πάλι με αίμα και θυσίες να την διαφυλάξουμε, για να την κληρονομήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας.»
    
Έτσι αν ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα έδωσαν στο Ελληνικό Έθνος δύναμη να ζήσει 25 αιώνες ο αγώνας των Ελλήνων το 1821 έδωσε τη δύναμη για ζωή άλλων τόσων τουλάχιστον αιώνων.
     

Αυτό γιορτάζουμε όλοι οι Έλληνες σήμερα ανεξαρτήτων συμφερόντων . Γιατί για συμφέροντα συγκρουόμαστε..! Σε αντίθεση με άλλους λαούς όλες οι μεγάλες εθνικές επέτειοι στην Ελλάδα συνδέονται µε την έναρξη και όχι µε το αποτέλεσμα ενός αγώνα, µε την ικανότητα δηλαδή του έθνους να εξεγείρεται απέναντι στη σκλαβιά (25η Μαρτίου) ή τον φασισµό (28η Οκτωβρίου)», είπε η Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Νεώτερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. «Και η ξεχασμένη επέτειος της 3ης Σεπτεμβρίου, που γιορταζόταν από το 1844 μέχρι το 1862, συνδεόταν µε την εξέγερση για το Σύνταγμα και όχι µε την ψήφισή του. Ακόμη και η 17η Νοέμβρη παραπέμπει σε αντίσταση και εξέγερση και όχι στην πτώση της χούντας.

        Με την ευκαιρία της επετείου της 25ης Μαρτίου θα σας παραθέσω και ένα βίντεο αφιερωμένο σε έναν γνήσιο Έλληνα ήρωα. Το Νικηταρά Σταματελόπουλο (ο Τουρκοφάγος), ανιδιοτελή ήρωα του 1821 . Ήρωες που δεν ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά όπως η γενιά της μεταπολίτευσης που έχει ως μέγιστη αξία το χρήμα.
      «Το Έθνος είναι ακόμα φτωχότερο από μένα τον φτωχό»





Νικηταρά - Νικηταρά
πού'χεις στα πόδια σου φτερά
και στην καρδιά ατσάλι
Ο Έλληνας πατριώτης, που μπορούσε να βγει από τον αγώνα πάμπλουτος, τώρα φτωχός και χρεωμένος εκλιπαρεί την βοήθεια και υποστήριξη από τους κατέχοντες θώκους που εκείνος τους εξασφάλισε…

‘’Τελικά οι Έλληνες δεν αλλάζουν ποτέ …’’

Κατά τον ιερόν αγώνα του 1821 η Καρυά ανέδειξε πολλά παλληκάρια με αρχηγό τον Γιαννάκο Δαγρέ του οποίου το σπίτι δεν σώζεται παρά μόνο η γνωστή τοποθεσία. Ο Γιαννάκος Δαγρές γιός του Γεωργίου Δαγρέ μετά τον θάνατο του πατέρα του αναλαμβάνει το αρματωλίκι του Αρτεμισίου. Συνεδέθη διά στενής φιλίας μετά του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη τον οποίον ακολουθούσε σε διάφορες ασκήσεις, αναγνωρίσεις εδάφους, ενέδρες, συμπλοκές με τους αλλαξοπίστους Αλβανούς και σε διάφορες άλλες επιχειρήσεις.

Στο Χωριό τιμώντας τη μνήμη και την προσφορά του Καρυώτη οπλαρχηγού Γιαννάκου Δαγρέ ή Νταγρέ στην υπόθεση της ελευθερίας του γένους, του έφτιαξαν προτομή που βρίσκεται στην αυλή της εκκλησίας του Ιωάννου Προδρόμου.









"Δίνουμε Δύναμη στο Χωριό"

Προωθήστε κι εσείς τη σελίδα σας

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Αργος το … γκουρμέ..!!

Το ταξίδι στο Αργος είχε επαγγελματική χροιά :να ανακαλύψω και να προτείνω αυθεντικές γεύσεις και προϊόντα σε 2 σεφ που ταξίδεψαν γι’ αυτό το λόγο από τον Καναδά , τον Άντονι Σεντλακ και τον Μαρτίν Ζουνο.

Η πρώτη στάση μας άρχισε με ένα ποτήρι κρασί στο οινοποιείο του Γιώργου Σκούρα,ανεπίσημου "πρέσβη" του ελληνικού κρασιού.






 Ο οινοποιός με οδήγησε σε έναν από τους ποιο γνήσιους τυροκόμους στην Ελλάδα,τον Θεοδόση Μαυρόγιαννη .

Ο Θεοδόσης εν δράση

Στο μικρό οικογενειακό τυροκομείο που διατηρεί στο χωριό Καρυά φτιάχνει μια απίστευτη φέτα , μανούρι βουτυράτο , γραβιέρα , μυζήθρα , γιαούρτι στραγγισμένο και γνήσιο πρόβειο σε πήλινα κεσεδάκια ( εδώ τα προϊόντα του ).

Γιαγιά Γεωργία

Η πεθερά του , μια χαρακτηριστική ελληνίδα γιαγιά , μας σέρβιρε τον δικό της τραχανά ,κάτι που για πρώτη φορά δοκίμασαν οι καναδοί .Το τυροκομείο τροφοδοτεί δυο καταστήματα ,ένα στο Άργος(Τσωκρη 2 τηλ.2751022461) και ένα στο Βύρωνα(Μυσίας 37 τηλ.2130409474).

Me and my bud here met on a sheep
 farm in Greece this afternoon.
 I showed him how to milk sheep.
He showed me how to make feta. We're mates. - Anthony Sedlak

Το ίδιο βράδυ δοκιμάσαμε τα προϊόντα του κ. Μαυρόγιαννη στην ταβέρνα του Βασίλη ,στη Σπηλιά στο Άργος(Τριπόλεως 165 , τηλέφωνο: 27510-62300).Εκεί πρώτη φορά δοκίμασα την τοπική σπεσιαλιτέ ,το τυρολάγανο ,μια τηγανητή γιγαντιαία τυρόπιτα ,γεμισμένη με φέτα ,άνηθο και φρέσκο κρεμμυδάκι ,αλειμμένη στο τέλος με πρόβειο βούτυρο και πασπαλισμένο με τριμμένο μανούρι .Να υμνήσω και το αρνί στον ξυλόφουρνο αλλά και τις πατάτες που ψήθηκαν μαζί του ,οι οποίες απορρόφησαν όλο το άρωμα του κρέατος και αρκετό από το λίπος του ώστε να λειώνουν σαν βούτυρο στο στόμα .Εκεί επίσης δοκίμασα άλλη μια τοπική σπεσιαλιτέ ,μια σαλάτα από ωμή αγκινάρα και σάλτσα κέτσαπ. Πράγματι ήταν πεντανόστιμη .

  Άρθρο από έντυπη εφημερίδα τα νέα Weekend

στις 3/3/2012

Η Νταϊάνα Κόχυλα εκπαιδεύει τη γεύση μας και μας προτείνει παραδοσιακές και νέες γευστικές αξίες.

"Δίνουμε Δύναμη στο Χωριό"

Προωθήστε κι εσείς τη σελίδα σας

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...