.jpg) |
| Ο μπάρμπα-Γιώργος(Γιωργοκαΐκας) με το κοπάδι του στο δρόμο για το Αρτεμίσιο. |
Είναι φορές, που η ζωή στις πόλεις,μας κάνει να ξεχνάμε εκείνη την άλλη Ελλάδα και τις συνήθειες της. Ίσως να φταίει το πέρασμα του χρόνου και ο εκσυγχρονισμός, όμως κάποια πράγματα παραμένουν ίδια αιώνες τώρα.
Μια πανάρχαια συνήθεια των βοσκών αναβιώνει κάθε χρόνο, έστω και περιορισμένα, τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για το ανέβασμα των κοπαδιών από τα χειμαδιά στα καλοκαιρινά λημέρια.
Αφού περάσουν τα κρύα και οι βροχές, εκεί στα τέλη του Απριλίου, αρχές Μαΐου, το κοπάδι θα πάρει την ανηφόρα για την ελευθερία του βουνού.
Για κάποιους ανθρώπους που συνεχίζουν την παραδοσιακή κτηνοτροφία στις μέρες μας, ο Μάιος είναι ο μήνας που πρέπει να μεταφέρουν τα ζώα τους σε μια ευνοϊκότερη περιοχή για να περάσουν την καλοκαιρινή περίοδο. Η μεταφορά είναι κάτι περισσότερο από έθιμο ή παράδοση, είναι μια ανάγκη επιβίωσης που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τις ίδιες πάντοτε ημέρες.
Στην Ελλάδα για τους τσέλιγκες το έτος χωρίζεται στη μέση από δύο μεγάλες γιορτές, τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου και τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου. Έτσι συνεχίζει να είναι χωρισμένη στα δυο και η ζωή των παραδοσιακών κτηνοτρόφων.
Η μεταφορά των ζώων συνεχίζει να γίνεται ακόμα και σήμερα με τα πόδια. Πολλοί κτηνοτρόφοι περπατάνε 200 και 300 χιλιόμετρα μαζί με τα ζώα τους μέχρι να φτάσουν στα συμφωνημένα από πριν στανατόπια.
πηγή: 1ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου
Αφού περάσουν τα κρύα και οι βροχές, εκεί στα τέλη του Απριλίου, αρχές Μαΐου, το κοπάδι θα πάρει την ανηφόρα για την ελευθερία του βουνού.
Για κάποιους ανθρώπους που συνεχίζουν την παραδοσιακή κτηνοτροφία στις μέρες μας, ο Μάιος είναι ο μήνας που πρέπει να μεταφέρουν τα ζώα τους σε μια ευνοϊκότερη περιοχή για να περάσουν την καλοκαιρινή περίοδο. Η μεταφορά είναι κάτι περισσότερο από έθιμο ή παράδοση, είναι μια ανάγκη επιβίωσης που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τις ίδιες πάντοτε ημέρες.
Στην Ελλάδα για τους τσέλιγκες το έτος χωρίζεται στη μέση από δύο μεγάλες γιορτές, τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου και τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου. Έτσι συνεχίζει να είναι χωρισμένη στα δυο και η ζωή των παραδοσιακών κτηνοτρόφων.
Η μεταφορά των ζώων συνεχίζει να γίνεται ακόμα και σήμερα με τα πόδια. Πολλοί κτηνοτρόφοι περπατάνε 200 και 300 χιλιόμετρα μαζί με τα ζώα τους μέχρι να φτάσουν στα συμφωνημένα από πριν στανατόπια.
 |
| Ο σκύλος, ο πιστός φίλος του ανθρώπου, είναι ο φύλακας του κοπαδιού! Αναλαμβάνει το ρόλο να συγκεντρώνει το κοπάδι, να ειδοποιεί το βοσκό για κινδύνους και να κυνηγήσει τον λύκο,τα τσακάλια ή τα αγριόσκυλα σε περίπτωση που εμφανιστού. |
Ηθελα νάμουν τσέλιγκας,νάμουν κ' ένας σκουτέρης,να πάω να ζήσω στο μαντρί, στην ερημιά, στα δάσα,νάχω κοπάδι πρόβατα,νάχω κοπάδι γίδια, κ' ένα σωρό μαντρόσκυλα,νάχω και βοσκοτόπια, το καλοκαίρι στα βουνά, και τον χειμώ στους κάμπους.Νάχω από πάλιουραν βορό και στρούγγα από ροδάμι,νάχω και σε ψηλήν κορφή καλύβα από ρουπάκια,νάχω με τα βοσκόπουλα σε κάθε σκάρον γλέντι,νάχω φλογέρα να λαλώ, ν' αντιλαλούν οι κάμποι,νάχω και κόρη όμορφη, στεφανωτήν μου νάχω,να μου βοηθάει στο σάλαγο,να μου βοηθάει στα γρέκια,κι όντας θα τα σταλίζουμε τα δειλινά στους ίσκιους,στης ρεματιάς τη χλωρασιά μαζί της να πλαγιάζω,να με κοιμίζει με φιλιά στους δροσερούς της κόρφους.Kώστας Κρυστάλλης (1868-1894).
πηγή: 1ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου