ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΕΝΟΣ ΠΑΠΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΕΝΟΣ ΠΑΠΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ

Τα πολύ παλιά τα χρόνια, ο παπάς τριών χωριών
έβρισκε τα εορτολόγια με το μέτρημα κουκιών.

Της αποκριάς το βράδυ, κάθε χρόνο με σπουδή,
έβαζε κουκιά στην τσέπη, δίχως άλλος να τον δει.

Θα έτρωγ’ ένα κάθε μέρα, σύμφωνα με συνταγή,
κι όταν τα κουκιά τελειώναν, θα ’ταν Πάσχα και Λαμπρή.

Κύλαγαν γοργά οι μέρες κι ο παπάς την πονηριά
δεν την είπε σε κανέναν ούτε και στην παπαδιά.

Όμως για κακή του τύχη μια ημέρα η παπαδιά,
κει που έπλενε το ράσο, βρήκε μέσα τα κουκιά.

Μπα, του παπά μου, του αρέσουν τα ξερά κουκιά!
και γι’ αυτό στην τσέπη μέσα βάζει κι άλλη μια χουφτιά.

Πέρασαν πενήντα μέρες κι ο παπάς την Κυριακή
λειτουργεί όπως τις άλλες και δε ψέλνει για Λαμπρή.

Μα ο φουκαράς τι φταίει, αν στην τσέπη τα κουκιά,
τρώγοντάς τα ένα ένα, τελειωμό δεν είχαν πια;

Μια ημέρα καθώς πήγε σ’ ένα διπλανό χωριό,
μες στο δρόμο τσόφλια είδε από κόκκινο αυγό.

Πατριώτες, δε μου λέτε τι συνήθεια κι αυτή,
κόκκινα αυγά να τρώτε, πριν να έρθει η Λαμπρή;

Απ’ τη σύμπτωση εκείνη έμαθε ο χριστιανός,
πως απ’ την Κυριακή την άλλη αναστήθηκε ο Χριστός.

Ύστερ’ απ’ το πάθημά του γύρισε με σιγουριά,
το Χριστό για ν’ αναστήσει στα δικά του τα χωριά.

Φόρεσε το πετραχήλι και υψώνοντας σταυρό
ο παπάς, πριν ανατείλει, από το καμπαναριό,

με τους ήχους της καμπάνας και φωνή πιο δυνατή
έψαλε «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ», να το μάθουν οι πιστοί.