Η άνοδος της ασημαντότητας( αποσπάσματα)

Κορνήλιος Καστοριάδης

«ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΡΩΤΑΣ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ»

«Για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν -και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες- την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.

Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας. Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό.

Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη - και στο πανεπιστήμιο ακόμη - τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει.Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση!

Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα «χαρτί» και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση.

Ο μακαρίτης, ο καημένος ο Πλάτων έλεγε ήδη ότι ακόμα και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους και νομίζω ότι αυτό είναι μια τρομερά σημαντική και βαριά αλήθεια Θα έλεγα πρώτα-πρώτα ότι δεν μπορούμε να χωρίσουμε την εκπαίδευση από τη συνολική κοινωνική κατάσταση.

Η εκπαίδευση ενός ανθρώπου, η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ηλικία μηδέν και φτάνει ως την ηλικία ωμέγα, δηλαδή τη στιγμή που θα πεθάνει, συνεχώς διαμορφώνεται αυτός ο άνθρωπος. Διαμορφώνεται από τι; Διαμορφώνεται από όλα όσα προσλαμβάνει. Διαμορφώνεται από όλα όσα είναι γύρω του. Κάθε υπουργός παιδείας αλλάζει και κάθε χρόνο πάει και χειρότερα το πράγμα, γιατί; Γιατί δεν μπορούν να αλλάξουν, ούτε είναι ικανοί να σκεφτούν πού είναι το πραγματικό πρόβλημα.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτός ο έρωτας των παιδιών για αυτόν που τους διδάσκει και γι’ αυτά τα οποία διδάσκει, του διδάσκοντος για τα παιδιά και γι’ αυτά που διδάσκει ο ίδιος και της οικογένειας, η οποία επενδύει όλα αυτά τα πράγματα. Για να υπάρξουν όλα αυτά πρέπει να υπάρξει μια άλλη στάση απέναντι στη ζωή και στη γνώση και όχι απλώς η στάση ότι πηγαίνουμε στο σχολείο για να πάρουμε το καλύτερο δυνατό ‘χαρτί’ που θα μας κάνει μετά να έχουμε το καλύτερο δυνατό επάγγελμα ή να μας κάνει να βγάλουμε τα περισσότερα δυνατά λεφτά. 

Όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία, θα υπάρχει μια συνεχής χειροτέρευση, όπως τη βλέπουμε και σε χώρες όχι σαν την Ελλάδα, αλλά σε μια χώρα όπως η Γαλλία, που έχει τεράστιες ισχυρές παραδοσιακές δομές από δέκα αιώνες και ιδίως στο θέμα της εκπαίδευσης, όπου βλέπει κανείς τη συνεχή φθορά των Λυκείων, των Γυμνασίων, εκεί πέρα και των εκπαιδευτικών και των μαθημάτων που διδάσκονται και των παιδιών και των οικογενειών. Και αυτό είναι όλο το κοινωνικοϊστορικό ρεύμα.

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Η δύναμη του να λέμε “έναν καλό λόγο”, χωρίς λόγο

Όταν «λέω καλά λόγια» στους άλλους, το μυαλό μου γεννά φωτεινές σκέψεις και η καρδιά μου καλλιεργεί ζεστά συναισθήματα.

Έτσι ο πρώτος που ωφελείται είμαι εγώ!

Μου είναι αδύνατον να υπολογίσω τις επιπτώσεις που έχει αυτή η πρακτική στους άλλους· αλλά ακόμα κι αν αποδεικνυόταν ότι δεν έχει κάποιο όφελος για αυτούς (κάτι που διαψεύδεται από πολλές μελέτες – για παράδειγμα, σε σχέση με τη δύναμη της προσευχής από απόσταση), το αποτέλεσμα που έχει πάνω μου είναι πολύ πειστικό και αρκεί από μόνο του για να με παρακινήσει να συνεχίσω.

Σας καλώ λοιπόν να κάνετε σκόπιμα μια δοκιμή. Βγείτε από το σπίτι σας και κάντε μια βόλτα για δέκα λεπτά, με μοναδικό σκοπό να απευθύνετε σιωπηρά τα καλά σας λόγια σε κάθε άτομο που συναντάτε. Δοκιμάστε το και δείτε πώς θα αισθάνεστε όταν γυρίσετε. Μην πιστεύετε ούτε τον Pierre ούτε εμένα: αξιοποιήστε εσείς οι ίδιοι αυτό το εργαλείο και ελέγξτε την αποτελεσματικότητά του!

 

Μήπως θέλετε όμως και κάτι πιο τολμηρό, πιο προκλητικό;

Μπορείτε να εφαρμόσετε την απλή τέχνη του καλού λόγου για μία εβδομάδα, από το πρωί ως το βράδυ, σε όποιο περιβάλλον βρίσκεστε και με όποιους ανθρώπους είναι γύρω σας.

Μην το πείτε σε κανέναν. Θα είναι το μυστικό σας, η κρυφή εξάσκησή σας. Αγοράζοντας το ψωμί σας το πρωί, πείτε έναν καλό λόγο στο φούρναρη. Στο λεωφορείο ή στο μετρό, σκεφτείτε κάτι καλό για τους γύρω σας. Στη δουλειά, στο τηλέφωνο, σε όλες τις συναλλαγές, πείτε έναν καλό λόγο στα άτομα με τα οποία έρχεστε σε επαφή. Στο σπίτι, εμποτίστε τη ματιά και τις χειρονομίες σας προς τα αγαπημένα σας πρόσωπα με πολλά καλά λόγια!

Στη συνέχεια κάντε τον απολογισμό. Τι άλλαξε μέσα σας, στη ζωή σας και στο περιβάλλον σας;

Καλός λόγος είναι το αντίθετο της κατάρας. Στην κοινωνία μας, όπου είναι τόσο συνηθισμένο να κάνουμε κουτσομπολιά, να ασχολούμαστε με φήμες, να κακολογούμε, ακόμα και να συκοφαντούμε – τόσο συνηθισμένο που, για να πούμε την αλήθεια, δεν μας εκπλήσσει πλέον το δηλητήριο που υπάρχει στις σχέσεις μας -, μπορούμε να προτάξουμε ένα αντίδοτο ενάντια σε όλες αυτές τις κατάρες πολλαπλασιάζοντας τα καλά λόγια σιωπηρά, με τον τρόπο που μας ταιριάζει.

Ο καλός λόγος μοιάζει με την επανάληψη ενός μάντρα, όπως αυτά που η διάδοση των ανατολικών θρησκειών έκαναν πολύ δημοφιλή: το βουδιστικό Om mano padme hum, το ινδουιστικό Om nama Shivaya κ.α.

Πράγματι, η επανάληψη ενός μάντρα, εκατοντάδες ή χιλιάδες φορές τη μέρα, είναι ένας τρόπος για να δώσουμε τροφή στη σκέψη και στην καρδιά μας, να τις χρησιμοποιούμε για το καλό, να τις κάνουμε να υπηρετούν κάτι θετικό, αντί να τους επιτρέπουμε να αναμασούν οποιεσδήποτε σκέψεις και οποιαδήποτε συναισθήματα.

Γιατί λοιπόν να μην ασκήσετε την τέχνη του καλού λόγου για λίγο;

Στοιχηματίζω ότι θα εκπλαγείτε από τις αλλαγές που ένα τόσο απλό εργαλείο μπορεί να επιφέρει στη ζωή και στις σχέσεις σας!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Olivier Clerc «Νίκησε την (Αυτο)κριτική!» από τις εκδόσεις Πεδίο

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Πίτα, η διατροφική πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας

Οι πίτες όπως πραγματικά παρασκευάζονται σε κάθε τόπο σε μία έκδοση / έρευνα της Διεύθυνσης Νεώτερου Πολιτιστικού Αποθέματος & Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΤΑ

Η πίτα είναι το φαγητό της ανάγκης, το (σχετικά) γρήγορο στην παρασκευή φαγητό, το φαγητό που μπορείς να πάρεις έξω από το σπίτι και να το καταναλώσεις εύκολα στον χώρο της δουλειάς, στο χωράφι. Είναι επίσης η βασίλισσα της «κουζίνας των φτωχών», μέσα σε αυτήν μπορούν να ενσωματωθούν όλα τα υπόλοιπα από προηγούμενα γεύματα.

Τίποτα δεν πετιέται άλλα γίνεται μια νέα νοστιμιά. Είναι όμως και το φαγητό της γιορτής, της ξεχωριστής περίστασης που θέλουμε να μοιραστούμε με τους άλλους γύρω μας.Η πίτα διπλώνεται και αγκαλιάζει το περιεχόμενο της. Και αυτό έχει νοηματοδοτηθεί συμβολικά: η πίτα ενώνει τους ανθρώπους που την μοιράζονται στις ιδιαιτέρες εθιμικές περιστάσεις και ταυτόχρονα υποδηλώνει την ευχή για σταθερή ένωση μέσα στο δίπλωμα της,

Η μικρή αυτή καταγραφή από πίτες « διπλώνεται» γύρω από τις αφηγήσεις όσων μας τις έδωσαν και ταυτόχρονα μας είπαν πότε και για ποιον λόγο τις φτιάχνουν και τις καταναλώνουν. Ο Γιάννης Ν.Δρίνης, Λαογράφος, παρότρυνε όσους έδωσαν τις οικογενειακές τους συνταγές να μοιραστούν και τα κοινωνικά και τελετουργικά συμφραζόμενα της παρασκευής και καταναλωσής τους.

                             

ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Η Μεσογειακή Δίαιτα αναγνωρίστηκε ως στοιχείο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας από την UNESCO, το 2010 αρχικά και το 2013 με τη διεύρυνσή του.Η εγγραφή έγινε από επτά χώρες της μεσογειακής λεκάνης,την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, το Μαρόκο, την Κύπρο,την Κροατία και την Πορτογαλία. «Η Μεσογειακή Δίαιτα, έτσι όπως μεταδίδεται από γενιά σε γενιά και ιδιαίτερα μέσα από το οικογενειακό περιβάλλον, παρέχει την αίσθηση του “ανήκειν”, αλλά και του μοιράσματος σε αυτούς που ζουν γύρω από τη μεσογειακή λεκάνη. Συνιστά ένα στοιχείο της ταυτότητάς τους, και συγκροτεί έναν χώρο διαλόγου και συμμετοχής».

Η κ. Θεοδώρα φτιάχνει τη γαλόπιτα,
χωρίς να υπολογίζει την ποσότητα και
τις δόσεις των υλικών με... ζυγαριά ακριβείας,
 αλλά, όπως λέει χαρακτηριστικά,
 «με το μάτι».

 

Με αυτή την πυκνή διατύπωση, η Διακυβερνητική Επιτροπή της Σύμβασης για τη Διαφύλαξη της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς (UNESCO, 2003) αναγνώρισε ότι η Μεσογειακή Δίαιτα είναι ένα πολύσημο και πολυδιάστατο στοιχείο του πολιτισμού των χωρών που βρέχονται από τα νερά της Μεσογείου. Η Μεσογειακή Δίαιτα έχει πολλές όψεις, πολλές πλευρές τόσο στην πολιτισμική της διάσταση, όσο και στη γεωργική της διάσταση (παραγωγή και επεξεργασία των τροφών), αλλά και στην ιατρική (συμβολή της στη διατήρηση της δημόσιας υγείας). Αυτές οι διαστάσεις (πολιτισμική, οικονομική, ιατρική) συνιστούν μια ακόμη τριάδα που λειτουργεί παράλληλα με τη λεγόμενη «μεσογειακή διατροφική τριάδα», το λάδι, το ψωμί και το κρασί,τα βασικά δηλαδή της διατροφής μας. Και οι τρεις τροφές έχουν ισχυρές συμβολικές συμπαραδηλώσεις και τελετουργικές χρήσεις.

Διατροφική Πολιτιστική Κληρονομιά της Ελλάδας,
 η πίτα
Culinary Cultural Heritage of Greece,
the pie

Κατεβάστε εδώ την έρευνα και καταγραφή των πιτών!   

Περιεχομενα

Εισαγωγή

Πίτες και Μεσογειακή Δίαιτα 8

Πίτες από τη Θράκη 14

Βλάχικη πίτα Δυτικής Μακεδονίας 24

Μανιταρόπιτα από το Ζαγόρι 32

Κερκυραϊκή αυγόπιτα 38

Με αφορμή μια πίτα

ο θεσσαλικός πλαστός 44

χορτόπιτα από

την Αιτωλοακαρνανία 50

Μαμαλίγκα απο τη Λαμία 56

ή φανουρόπιτα στο Γαλαξείδι 62

Μπουμπάρι και μουσιούντα

από τα Μέγαρα 66

Κορκοφίγκι και γαλόπιτα

απο την Πελοπόννησο 74

Κολοκυθοπίτα από τη μεσσηνια 80

χορτόπιτα με χόρτα του Βουνού

απο το αιγαιο 82

Οι πίτες στις Κυκλάδες 88

Λαδένια από τη Μήλο 100

Οι πίτες στην Κρητική Διατροφή 104

CONTENTS

INTRODUCTIONPIES AND MEDITERRANEAN DIET 

9

PIES FROM THRACE 

15

 WESTERN MACEDONIA VLACH PIE 

25

MUSHROOM PIE FROM ZAGORI 

33

CORFIOT EGG PIE 

39

ON THE OCCASION OF A PIETHE THESSALIAN PLASTOS 

45

GREENS PIEFROM AITOLOAKARNANIA REGION 

51

MAMALIGKA FROM LAMIA  

57 

FANOUROPITA FROM GALAXIDI 

63

BUBARI AND MOUSIOUNTAFROM MEGARA  

67 

KORKOFIGKI AND GALOPITAFROM THE PELOPONNESE 

75

PUMPKIN PIE FROM MESSINIA  

81

PIE WITH WILD MOUNTAIN GREENSFROM THE AEGEAN ISLANDS 

83

PIES FROM THE CYCLADIC ISLANDS 

89

LADENIA FROM MILOS ISLAND 

101

PIES IN THE CRETAN DIET 

105

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Από τον Ζήκο στα Νεομπακάλικα

Παντοπωλείο < παντοπωλεῖον (λέξη της μεταγενέστερης ελληνικής για την αγορά που χρησιμοποιήθηκε με σκοπό να αντικαταστήσει την τουρκικής προέλευσης μπακάλικο) < παντοπώλιον: Το κατάστημα στο οποίο μπορεί κάποιος να βρει τα βασικά είδη για τις ανάγκες ενός νοικοκυριού, όπως τρόφιμα, απορρυπαντικά και γενικά είδη οικιακής χρήσης. 

 Παλιότερα τα παντοπωλεία ήταν όπως οι ενορίες. Κάθε περιοχή είχε και το δικό της μπακάλη, από όπου ψώνιζε όλη η συνοικία. Οι ταμπέλες έγραφαν «ΕΔΩΔΙΜΑ-ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ» αλλά όλοι τα ήξεραν με το όνομα του ιδιοκτήτη. ‘’Πετάξου στον κυρ-Στέφανο για λίγα δράμια φέτα, ζαμπόν, 3 σοκολάτες και την μαρμελάδα την ακριβή…’’, αν είχες. Αν δεν είχες, έλεγες στον κυρ-Στέφανο, κάπως χαμηλόφωνα, να σου βάλει τον πελτέ τον φτηνό. 

Από τις πόρτες του περνούσε καθημερινά όλη η γειτονιά με το ζεμπίλι στα χέρια για να ψωνίσει σε οκάδες και δράμια. Ή για να πιεί ένα τσίπουρο στα γρήγορα με τον απαραίτητο συνοδευτικό μεζέ. Παραγγελίες πήγαιναν και έρχονταν φωναχτά και όλοι ήξεραν τι φαγητό θα μαγειρέψεις αύριο, ποιος περιμένει καλεσμένο, ποιος έχει χαρές και ποιος «στενέματα». Γράφτα κυρ-Στέφανε. Κι έτσι ο μπακάλης αποτελούσε εξέχουσα προσωπικότητα της τοπικής κοινωνίας. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί στα χέρια του κρατούσε το φοβερό και τρομερό μπακαλοτέφτερο. 

 Η ΕΒΓΑ της γειτονιάς 

Μετά περάσαμε στα εβγατζίδικα, η ΕΒΓΑ της γειτονιάς, από την εταιρία που μονοπωλούσε το εμπόριο γαλακτοκομικών της εποχής. Και ο μπακάλης μάθαινε, όχι μόνο τα νέα, αλλά και τα μυστικά όλων, καθώς είχε στο μαγαζί του το μοναδικό τηλέφωνο της γειτονιάς. 

Ο μπακάλης ήξερε τα νέα σου πριν από σένα. Εσύ περιοριζόσουν στα παλιά νέα από τις εφημερίδες που χρησιμοποιούσε για περιτύλιγμα, προσφορά του καταστήματος. Μέχρι που ήρθαν τα σούπερ μάρκετ και ο κόσμος, που δεν ψώνιζε πια σε οκάδες και δράμια, ήθελε να ψωνίζει μόνος του, να διαλέγει μόνος του, να μην ακούει κανείς τι ψωνίζει. Η ιδιωτικότητα. 

Το μπακαλοτέφτερο ήταν εντελώς μπανάλ κι εμείς ήμασταν πια σύγχρονοι ευρωπαίοι που δε χρωστάνε στον μπακάλη τους. 

Το μόνο που έμεινε στις γειτονιές να θυμίζει λίγο τα παλιά μπακάλικα ήταν τα ψιλικατζίδικα αλλά κι αυτά με τον καιρό μετατράπηκαν σε καπνοπωλεία και «Μίνι μάρκετ». 

Και τα “εδώδιμα αποικιακά” βρήκαν στέγη στα μοντέρνα και φανταχτερά delicatessen, που μπορεί να μας έφερναν διατροφικούς θησαυρούς από όλον τον κόσμο, αλλά όχι από δύο νομούς πιο δίπλα. 

Ελάχιστα μπακάλικα κατάφεραν να επιβιώσουν για να μας θυμίζουν κάτι από την παλιά ζωή των πόλεων. 

 Και ξαφνικά κάτι άλλαξε. 

Οι απανωτές διατροφικές κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών και η ευαισθητοποίηση του κόσμου γύρω από θέματα διατροφής, δημιούργησαν την ανάγκη να στραφούμε στο παλιό παραδοσιακό και τοπικό.

 Γιατί καλό το camembert και ο σολομός Νορβηγίας αλλά ας δοκιμάσουμε λίγο λαδοτύρι Μυτιλήνης και Αυγοτάραχο Μεσολογγίου.

 Έτσι άρχισαν να ξεπροβάλλουν καταστήματα με τρόφιμα από κάθε γωνιά της Ελλάδας, από μικρούς παραγωγούς όλης της χώρας. Αλίπαστα από τη Λέρο, αυγοτάραχο από τις μπάφες του Μεσολογγίου, ντολμαδάκια Χαλκιδικής, ακόμα και μέλι από την Τζιά. Σημαντική συμβολή έχει, φυσικά, η στροφή των ελληνικών επιχειρήσεων προς τη δημιουργία ποιοτικών προϊόντων. 

Προϊόντα που συνδυάζονται πλέον και με ποιοτικές υπηρεσίες, όπως packaging, marketing, συστήματα πιστοποίησης, ονομασία προέλευσης ή γεωγραφικής ένδειξης κλπ.

 Από την άλλη, ήρθε όλο αυτό σε μια εποχή που αρχίσαμε σιγά σιγά ως κοινωνία να αποβάλλουμε την ξενομανία που μας χαρακτήριζε (ίσως και να μας βασάνιζε) τις προηγούμενες δεκαετίες. 

Η πεποίθηση ότι στην Ευρώπη τα πράγματα γίνονται πάντα καλύτερα και οτιδήποτε ξένο είναι αυτομάτως πιο ποιοτικό, άρχισε να αποδομείται, μέχρι που στις ημέρες μας εκτιμούμε πραγματικά την ανώτερη ποιότητα πολλών ελληνικών προϊόντων. 

Οι λίγοι πρωτοπόροι στην αρχή που πίστεψαν και επένδυσαν σ αυτό, με τον καιρό έγιναν περισσότεροι, για να γίνουν τελικά πολλοί όταν το καταναλωτικό κοινό άρχισε να τα ζητάει και να τα προτιμά. 

 

Τα μικρά μαγαζάκια ξεπροβάλουν πια σε κάθε περιοχή προσπαθώντας να χωρέσουν όλες τις γεύσεις της Ελλάδας σε λίγα τετραγωνικά. Και τι τετραγωνικά! Εντελώς λιμπιστικά!

 Οι θησαυροί της ελληνικής γης άρχισαν να μπαίνουν στην καθημερινότητα μας, στο σπίτι μας και στο καθημερινό μας τραπέζι.

 Και εμείς αρχίσαμε να γνωρίζουμε καλύτερα τον τόπο μας. 

Γιατί ο ΤΟΠΟΣ μας δεν είναι μόνο όσα μπορεί να δει το μάτι μας. Είναι όσα μπορούμε να αντιληφθούμε με όλες μας τις αισθήσεις. 

Είναι οι μυρωδιές, οι γεύσεις, τα ακούσματα. Και πιο πολύ απ’ όλα είναι η αγάπη και η φροντίδα των ανθρώπων γι’ αυτό που κάνουν και που φτάνει σε εμάς μέσω των προϊόντων τους. 

 Όλα ίδια; Μπορεί να δείχνουν ίδια αλλά τα σύγχρονα μπακάλικα λίγη σχέση έχουν με τα παλιά. 

Ο ίδιος ο μπακάλης σήμερα είναι ένας άνθρωπος ενημερωμένος, με σπουδές, έχει ταξιδέψει, έχει ψάξει, έχει γνωρίσει πράγματα και αυτές τις γνώσεις τις μεταφέρει στους πελάτες του. Μπορεί να σου πει από την ιστορία που κρύβει το κάθε προϊόν μέχρι και συνταγή για να το φτιάξεις.

 Τα σύγχρονα μπακάλικα δεν είναι μικρά απρόσωπα σούπερ μάρκετ. 

Είναι ένας χώρος που θα πας, θα δεις, θα ρωτήσεις, θα μάθεις. Και θα ξαναπάς για να πεις τις εντυπώσεις σου από αυτό που αγόρασες την προηγούμενη μέρα.

 Όσο για την ύπαρξη ή μη του σύγχρονου μπακαλοτέφτερου, δυστυχώς δεν έχουμε καμία ενημέρωση για να σας τη μεταφέρουμε. Βλέπετε ο σύγχρονος μπακάλης είναι και εχέμυθος. 

 της Βένιας Τσαρτσάλη 

 

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...