28η Οκτωβρίου 1940 Μια επέτειος, ένας θρύλος, μια μνήμη κι ένα χρέος.

"Θαρρείς κ’ είναι απαραίτητος αγώνας πολύς κ’ ιδρώτας πολύς και δάκρυο για να ξαγοράσει ο άνθρωπος το δίκιο του· κ’ η ελευθερία είναι το πιο ακριβοαγόραστο αγαθό· δε δίνεται δωρεάν μήτε από ανθρώπους μήτε από θεούς. Πηγαίνει από χώρα σε χώρα, όπου τη φωνάξουν, από καρδιά σε καρδιά, ανύπνοτη, ανυπόταχτη, χωρίς συμβιβασμό"

Το πρώτο Γερμανικό πολεμικό ανακοινωθέν της 6ης Απριλίου 1941: «Τα επιτεθέντα Στρατεύματά μας, προσέκρουσαν εις πείσμονα αντίστασην. Η ικανότητα του εχθρού (Ελλήνων) για άμυνα, παραμένει αμείωτος».

Ημέρες και νύχτες διαρκή η γιγαντομαχία... Όλα τα ... εχθρικά κύματα θραύονται πάνω στην Ψυχή του Έλληνα Στρατιώτη... 9 Απριλίου 1941, 17.15΄.

Ήταν 15 Αυγούστου του 1940. Ο λαός της Ελλάδας προσκυνούσε ταπεινά τη Δέσποινα του Αρχιπελάγους στην Τήνο όταν το ιταλικό υποβρύχιο χτύπησε ύπουλα και βύθισε το αντιτορπιλικό «Έλλη» με τους φτωχούς προσκυνητές, τις γυναίκες, τους γερόντους και τ' άρρωστα παιδιά.

Κι ήταν πικρό χάραμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 όταν οι σειρήνες με το τρομακτικό ουρλιαχτό τους στις πόλεις και οι καμπάνες στα χωριά ανακοίνωναν στο Πανελλήνιο ότι η φασιστική Ιταλία με έγγραφο τελεσιγραφικό ζητούσε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να της παραχωρήσει τμήματα του εδάφους της.

Και η απάντηση της Ελληνικής κυβέρνησης ήταν το λακωνικό μα περίτρανο «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» που το στήριξε ο Ελληνικός λαός με πρωτοφανή προθυμία και αυταπάρνηση, απλά και αυτονόητα σαν φυσιολογική εκδήλωση της Ελληνικής ψυχής όπως αυτή διαπλάστηκε ανάμεσα στους αιώνες.

Γιατί τα μεγάλα κεφάλαια της Ελληνικής ιστορίας αρχίζουν και τελειώνουν με ένα μεγάλο «ΟΧΙ». Ο πόλεμος είναι πια πραγματικότητα. Τα παιδιά της πατρίδας μας, συνεπή με την ιστορία του έθνους, ανάμεσα σε χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες, με το χαμόγελο στα χείλη, τραγουδώντας, ρίχνονται στο πανηγύρι του πολέμου με ασυγκράτητο ενθουσιασμό. Ούτε ο βαρύς χειμώνας, ούτε η δύναμη του ισχυρού αντιπάλου, ούτε κι αυτός ο θάνατος ακόμα ανακόπτουν την ορμή τους.

Από εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του 1940, αρχίζει η απογείωση της ελληνικής ψυχής για να μεταρσιωθεί σε άφταστα ύψη δόξας και ηρωισμού.
Ένα δεύτερο « ΟΧΙ» ακολουθεί αυτό της 28ης Οκτωβρίου ενάντια αυτή τη φορά στο Γερμανό δικτάτορα Χίτλερ που κλήθηκε να βοηθήσει τους Ιταλούς συμμάχους του. Επτά μήνες η αιματοβαμμένη Ελλάδα πάλεψε ολομόναχη σαν λιοντάρι στο μέσο ενός κολοσσιαίου και τρομερού Κυκλώνα.

Ήταν 27 Απριλίου του 1941 όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Μεσσηνία. Μια κατοχή που κράτησε 3 ολόκληρα μαρτυρικά χρόνια. Εκατόμβες αθώων ψυχών χάνουν τη ζωή τους από βασανιστήρια, πείνα, κακουχίες. Αλλά η αδάμαστη ψυχή των προγόνων μας πάντοτε επιβλητική και περήφανη δεν κάμπτεται. Παρά τις τρομερές πιέσεις, βάσανα και εκτελέσεις το Ελληνικό πνεύμα αντιστέκεται στη φρικτή δουλεία. Παραμένει ατάραχο και αδέσμευτο ενώ ο έρωτας για την ελευθερία γιγαντώνεται και η Εθνική ενότητα αντλεί καρτερία για αμείλικτο κατά των αξονικών δυνάμεων αγώνα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

Δεν έμεινε γωνιά της γης με Έλληνες που το «ΟΧΙ» να μη δονήσει την Ελληνική καρδιά και να εμφυσήσει θερμή την πνοή της αντίστασης.

Τα Έθνη τα μικραίνουν ή τ’ απαθανατίζουν οι πολίτες τους. Κάθε πατρίδα χαίρεται τόση ευτυχία, όση αναλογεί στη σωφροσύνη των πολιτών της".  Είναι όμως ν’ απορείς! Άμα μπήκαν οι Γερμανοί στο συγκρότημα “Μολών λαβέ” του οχυρού Ρούπελ, απάνω απ’ τους νεκρούς βρήκαν γραμμένη με κιμωλία τη φράση: “Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι Τρακόσιοι. Εδώ θα πέσουν οι Ογδόντα”.

Οι Σπαρτιάτες οι παλιοί ετοιμάζονταν από παιδιά με προσεχτική αγωγή για μεγάλα έργα. Τούτους τους φαντάρους, πότε νοιάστηκε η δική μας πολιτεία να τους διαπαιδαγωγήσει; Το κράτος τους είχε εγκαταλείψει στην τύχη τους κι οι διάφορες αναρχικές προπαγάνδες τους κατηχούσαν ελεύθερα. Ποιός είχε σταλάξει στις καρδιές τους, το μοναδικό δίδαγμα της αυτοθυσίας;
Η Ράτσα! Αυτή ένωσε μπροστά στον κίνδυνο τους Έλληνες, χωρίς εξαίρεση.

Όταν τα χιόνια σταμάτησαν την προέλαση του στρατού μας στην Αλβανία, κάποιος μέραρχος φοβήθηκε πως οι αφάνταστες κακουχίες, θα μπορούσαν να κλονίσουν το ηθικό του μετώπου και ζήτησε στα συντάγματά του να του στείλουν πίνακες από τους στρατιώτες εκείνους που ήταν γνωστοί ως κακόγνωμοι, για να τους απομακρύνει. Άμα όμως έλαβε τους πίνακες αυτούς, διάβασε έκπληκτος: “Δεκανεύς τάδε, εφονεύθη εις την μάχη της Μόροβας. Στρατιώτης τάδε, ετραυματίσθη εις την επίθεσιν της Ντούσνιτσας. Στρατιώτης τάδε, επροτάθη για πολεμικόν σταυρόν”.
Σε μια εποχή που μεγάλα κράτη κλονίσθηκαν κι είχαν διαλυθεί οι στρατοί τους, η φωνή της ράτσας οδήγησε τους δικούς μας φαντάρους, να πολεμήσουν σα να είχαν αναστηθεί, από την ίδια την αρχαία Αθήνα……"

Υ.Γ (Απόσπασμα από το βιβλίο «Ρούπελ» του Χ. Ζαλοκώστα) Αυτοί ήταν οι Έλληνες κι Αυτούς δεν τους νίκησαν ποτέ! Τιμή και Δόξα σε Αυτούς που δόξασαν την Πατρίδα μας, με τον ηρωισμό και το Τίμιο Αίμα Τους! Ως μνημόσυνο Τιμής και αιωνίου Μνήμης, με το χέρι στην καρδιά, ας τους δώσουμε την υπόσχεση. "Θα φυλάξουμε Θερμοπύλες κι εμείς, όπως κι εσείς".

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Πόσο πάει το βαρέλι με κρασί στο χωριό;

Μαθήματα εθνικής οικονομίας από το χωριό!
Ένα βαγένι κρασί = 1 δραχμή!!!

  Βιώνουμε όλοι τη δραματική οικονομική κατάσταση που έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Τα συναισθήματα ίδια θαρρώ για κάθε απλό πολίτη, θλίψη, ντροπή, οργή καθώς γνωρίζουμε ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης, κατασπατάλησης δημόσιου πλούτου, ,ανικανότητας και πιο πολύ άκρατης ιδιοτέλειας εκ μέρους όλων των κυβερνήσεων και διοικούντων αυτής της χώρας  εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια τώρα, πλην μερικών εξαιρέσεων. Ένας τόπος για να προοδεύσει δε χρειάζεται να έχει μεγάλο οικονομικό πλούτο, αλλά σωστή διαχείριση και κατανομή αυτού.
 Απόδειξη τρανή η παρακάτω ευτράπελη μικρή ιστορία μας, αληθινή πέρα ως πέρα που συνέβη τη δεκαετία του εξήντα στο μικρό χωριό μας.

  Κάποιο βραδάκι μαζεμένοι αρκετοί χωριανοί στο μικρό μαγαζάκι του Μανώλη του Μπάρκα,(Μανωλάκα) κατάκοποι από τις χειρωνακτικές εργασίες της ημέρας έπιναν το κρασάκι τους και συζητούσαν τα προβλήματά τους. Αυτό το σκηνικό το έβλεπες κάθε βράδυ στο χωριό μας, κάθε γειτονιά είχε και το δικό της κρασομάγαζο που πουλούσε ακόμη και λίγα είδη μπακαλικής. Εκεί που είχε ανάψει το κέφι και τα πειράγματα πετάχτηκε ο Μήτσος ο Παναγιωτόπουλος (Μαïντρίνης), άνθρωπος καλοκάγαθος, καλαμπουρτζής του άρεσε να σκαρώνει πλάκες στους συγχωριανούς του μαζί με το Μανώλη τον Μπάρκα, ‘έκοβε ο ένας, έραβε ο άλλος’.

-Ρε σεις ξέρετε πόσο αξίζει ένα τετρακοσάρι βαρέλι γεμάτο κρασί;(εννοούσε τετρακόσιες μπότσες.)Η μπότσα είναι μονάδα μέτρησης του μούστου, μικρός μεταλλικός κάδος που χωράει δύο οκάδες, η μία οκά ίση με 1280 γραμμάρια του κιλού, δηλαδή μιλάμε για πάνω από χίλια κιλά κρασί.

Σταμάτησαν όλοι και τον κοιτούσανε με απορία αλλά κανείς δεν τολμούσε να ορίσει κάποια τιμή. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα απόλυτης ησυχίας, μονό τα μεταλλικά κατρούτσα άκουγες και το κρασί που έπεφτε στα ποτήρια. Κάποιος δεν άντεξε, σηκώθηκε ορθός, σήκωσε και το ποτήρι ψηλά:

''Να το διαλέγεις το μεζέ
 και να γλεντάς το χρόνο
εις τα παλιά παπούτσια σου
 γράφε καημό και πόνο''
Εβίβα σας!!! 

-Στην υγειά σας μωρέ και στις σοφιστείες σας, γιατί εγώ λέω ό,τι τα κόπια μου δεν πληρώνονται με χρήμα! Μερικοί τον επικρότησαν  μα οι περισσότεροι περίμεναν ν’ ακούσουν το μεγάλο ‘μυστικό’ από τον μύστη αλχημιστή.

-Μωρέ μια κούπα άμα την πλερώσεις πενήντα λεπτά ή είκοσι δραχμές θα αλλάξει γεύση; -Όχι!

-Επομένως αξίζει όσο την πλερώσεις!!! Ο ένας άρχισε να κοιτάζει τον άλλο με απορία, τούτος ο γρίφος

πολύ μπερδεμένος δεν μπορούσαν να καταλάβουν που πάει η δουλειά. Και τότε έσκασε η βόμβα!

-Ένα βαρέλι κρασί αξίζει μωρέ με το αζημείωτο κιόλας, μία δραχμή!!!. Ούτε κεραυνός να τους χτύπαγε δεν θα πετάγονταν έτσι από τις καρέκλες τους. Μερικοί κρατούσαν την κοιλιά τους από τα πολλά γέλια νόμισαν ότι αστειεύεται. Μόνο ο Μανώλης ο Μπάρκας τον κοίταξε με νόημα.

– Με το συμπάθιο μπάρμπα Μήτσιο τι θα πλερώσεις με μια δραχμή, αφού μια δραχμή κοστίζουν δύο κούπες; ρώτησε ο νεαρότερος της παρέας.

-Όχι και μια δραχμή, μη μας περνάς και τόσο κουτούς μπάρμπα Μήτσο, εκτός αν το βαρέλι το δικό σου το έχεις γεμίσει νερό! τον πείραξε ένας τρίτος.

Τότε θόλωσε τα νερά ο παμπόνηρος Μανωλάκας, άσσος σε κάτι τέτοια, μυημένος στο κόλπο που είχαν στήσει με τον Μαïντρίνη, περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να επέμβει.

-Έχει δίκιο ο Μήτσιος ρε παλικαράδες! Τώρα που το σκέφτομαι πράγματι έτσι είναι. Δύο βαρέλια κρασί δύο δραχμές και προσέξτε όχι ‘γλυκάδια’ και ξεπλύματα αλλά ρετσίνα πρώτης ποιότητας και αυτό το εγγυώμαι εγώ! Στο μικρομάγαζο η ατμόσφαιρα άρχιζε να ηλεκτρίζεται, άλλοι γελούσαν και άλλοι οι πιο πονηροί ρωτούσαν που πουλάνε τόσο φθηνό και καλό κρασί να αγοράσουν κι αυτοί. Ο Μπάρμπα Μήτσιος και ο Μανώλης ο Μπάρκας σιωπούσαν, έκαναν αυτό που ήθελαν, τους αναστάτωσαν. Τώρα περίμεναν την περιέργεια να κάνει τη δουλειά της. Σε λίγο θα ζητάνε αποδείξεις των όσων υποστηρίζουν οι δύο ‘τρελλοί’ της παρέας. Πράγματι σε λίγο κι όσο αυτοί σιωπούσαν χαμογελώντας με νόημα, άρχισαν να πέφτουν βροχή οι προσφορές:

-Εγώ βάζω ένα λαγό κέρασμα άμα γίνεται αυτό, άλλος έβαλε έναν κόκορα, ο πιο θαρραλέος έβαλε μισό αρνί. Ο λόγος αυτών των φτωχών ανθρώπων στη μικρή κοινωνία που ζούσαν ήταν συμβόλαιο αδιαπραγμάτευτο. Το είπες; Τέλος! Το έκανες κιόλας! Αφού μαζεύτηκαν αρκετά καλούδια μέχρι και ρέγκες σαρδέλες και κονσέρβες, όρισαν έναν υπεύθυνο για την εκτέλεση των συμφωνηθέντων και καρτερούσαν να δούνε από πού οι ευλογημένοι θα έπαιρναν τόσο κρασί με δύο μόνο δραχμές!

Κι όμως.. Έχουν γνώση οι φύλακες…Ξέχασα να αναφέρω πως και ο Μήτσος ο Μαïντρίνης διατηρούσε στο υπόγειο του σπιτιού του κρασοπωλείο και μικρομπακάλικο. Έτσι λοιπόν την άλλη ημέρα των συμφωνηθέντων, πρώτος ο μπάρμπα Μήτσος στου Μανώλη του Μπάρκα το μαγαζί.

-Καλημέρα Μανώλη, πιάσε δύο κούπες, εγώ το κρασί εσύ το μεζέ. Ήπιαν από δύο κούπες ο καθένας φάγανε και δυο σαρδέλες αφού τίναξαν λίγο το αλάτι.

-Τι σου χρωστάω Μανώλη να σε πλερώσω με το αζημείωτο. -Δύο δραχμές Μήτσιο φύγε κι έρχομαι κι εγώ. Μετά από λίγο το ίδιο σκηνικό.-Γεια σου Μήτσο, πιάσε δυο κούπες, εγώ το κρασί εσύ βάλε κανένα κρεμμύδι άμα σου βρίσκεται. Έπιναν άλλες δυο κούπες ο καθένας Τι σου χρωστάω Μήτσο;

-Δύο δραχμές Μανώλη και οι δύο δραχμές επέστρεφαν πάλι στον Μπάρμπα Μήτσο. Έτσι με αυτό τον τρόπο οι δύο δραχμές να εναλλάσσουν τσέπες, κατάφεραν αυτοί οι ευφυείς τύποι να αδειάσουν δύο ολόκληρα βαρέλια κρασί, συνολικά 2000 κιλά σε λίγους μήνες. Όταν  οι υπόλοιποι αντιλήφθηκαν πως αυτό είναι εφικτό, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν πως την πάτησαν έτσι σαν αγράμματοι. Φυσικά όλα τηρήθηκαν κατά γράμμα και τον κόκορα φάγανε και το λαγό και κάθε βράδυ στήνανε τρικούβερτο γλέντι. Μακάρι να είχαμε τέτοιους ανθρώπους στο τιμόνι της οικονομίας μας σήμερα, θα ευημερούσαν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί…

ΤΑΚΙς ΤΖΙΒΑς

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Μάθε τέχνη κι ασ' τηνε κι άμα πεινάσεις πιάσ' τηνε

 

    Μεταπολεμικά, όνειρο και σκοπός των Ελλήνων ήταν  να σπουδάσουν τα παιδιά τους προσδοκώντας  μια καλύτερη ζωή γι αυτά. Με τα χρόνια ο προσωπικός αγώνας τους  συρρικνώθηκε σε δύο μανιακούς στόχους : απόκτηση υλικών αγαθών και υποχρεωτική πανεπιστημιακη μόρφωση των παιδιών. Η τέχνη, τα χωράφια, η ιδιαίτερη πατρίδα και ο απλοϊκός τρόπος  ζωής διαγράφηκαν. Αστυφιλία και νεοπλουτισμός κυριάρχησαν. Αυτοί οι οποίοι έβγαλαν τις παροιμίες και τις ανέφεραν πάντα σαν διδαχές, τώρα τις καταρίπτουν.

Δικηγόρος, γιατρός, καθηγητής... είναι οι απαιτήσεις  πια των οικογενειών για την επαγγελματική ζωή των παιδιών τους. Τσαγκάρης, ποδηλατάς, αγρότης, ράφτης ... είναι κατώτερα επαγγέλματα, τέχνες για «αγράμματους». Ο τάδε η η τάδε είναι μέτρο σύγκρισης  αναλόγως: περιφρόνησης η εξομοίωσης. Βέβαια κάθε γονιός θέλει το καλύτερο για το παιδί του και αυτό δεν αμφισβητείται.  Κίνητρο  είναι μόνο η αγάπη κ ας έχουν λάθος  πολλές φορές.
Μερικώς συχγωρείται. Καταδικαστέο όμως είναι να εισχωρεί ο γονιός και να υποδεικνύει δικές του κομπλεξικές επιλογές, που αφορούν στην ζωή των παιδιών. Τα παρασύρει σε μία ουτοπία και σε μία τριανταφυλλένια ζωή, που  αν κάποιος κόψει τα όμορφα ρόδα , θ’ απομείνουν γυμνά τα κλαδάκια και θα ξεραθούν...

Μητέρα από τη Πάφο ανάρτησε σε γνωστή
Κυπριακή ιστοσελίδα αγοραπωλησιών ακινήτων,
 αγγελία με την οποία πωλεί το σπίτι της προκειμένου,
όπως αναφέρει να κατορθώσει με τα χρήματα αυτά
να σπουδάσει την κόρη της.

Αυτό συνέβη και στη νέα γενιά της εποχής μας. Απογυμνώθηκε ξαφνικά. Θύμα της αλαζονείας των μεγάλων. Η ανθοφόρα ζωή έπαψε. Οδηγήθηκε σε μια πλαστή εικόνα ζωής. Γέμισαν τα πανεπιστήμια, πλούτισαν τα φροντιστήρια, φορτώθηκαν δάνεια οι οικογένειες, σφήνωσαν οι μεγαλουπόλεις απο πληθυσμό κ τσιμέντο, ερήμωσαν τα χωριά, τα χωράφια, έγιναν όλοι  εργάτες σε βιομηχανίες κάνοντας παράλληλα  δύο δουλειές. Και γιατί  όλα αυτά? Για μια καλύτερη ζωή... λογικό αυτό μέχρι ενός ορίου.  Όμως  επαγγέλματα παραδοσιακά  πολλών γενεών κληρονομικά έσβησαν.  Ήταν προσβλητικό για τα παιδιά η τέχνη.  Ενθύμια μόνο κρατημένα και μια ματιά σνομπισμού έμεινε.

Η οικονομική κρίση, η αδυναμία των γονιών να σπουδάσουν τα παιδιά,
 ο σταθερός μισθός και η σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση
έστρεψε πολλούς υποψηφίους προς τις στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές.

Για  να γίνουμε «άνθρωποι»  και να ‘χουμε κοινωνική καταξίωση, πρέπει να μάθουμε γράμματα! Ορθό ως προς τη μάθηση, παρανοϊκό ως προς τον στόχο. Βέβαια η ζωή προχωρά. Οι απαιτήσεις  πληθαίνουν σε καθε τομέα.  Ο πολιτισμικός και πολιτιστικός  χάρτης  διαφοροποιείται.  Η εξέλιξη είναι απαραίτητη για την πρόοδο, αλλά και η γνώση επιβάλλεται δια ροπάλου.  Όμως με σύνεση και  αυτογνωσία μέχρι του ορίου που φτάνει ο καθένας  με τα όνειρά του και τα ταλέντα του.  Εκεί απαιτείται σεβασμός στον εαυτό του και στην ζωή του.

   Και φτάνουμε στο έτος 2016 όπου η ζωή μας υποτροπίασε οπισθοδρομώντας μας στα  κατοχικά χρόνια.  Απελπισμένοι όντες πια κάνουμε μεταστροφή, επανεκτιμώντας ότι περιφρονούσαμε:  επαναπατρισμό των παραδοσιακών τεχνών και  επιστροφή στις εστίες μας,  στη γη μας.
  Πεινάσαμε... κατά την παροιμία και ανοίγουμε πάλι ποδηλατάδικο, τσαγκάρικο, ραφείο ...  Συνάμα βλέπουμε την ρημαγμένη μας γη με συμπάθεια και λύτρωση και ονειρευόμαστε τους καρπούς που θα ‘χουμε σ’ ένα χρόνο σαν αγρότες.  Ένα μάθημα είναι και αυτό όπου  θεός,  φύση και  σύμπαν μας φωνάζουν ότι ξεφύγαμε του σκοπού μας.

Η μάθηση, η εξέλιξη, η γνώση είναι αναφαίρετο δικαίωμα και επιταγή όλων, γιατί το κάθε επερχόμενο μέλλον  το απαιτεί. Όμως δεν διαχωρίζει και δεν χαρακτηρίζει τον «γραμματιζούμενο» από τον «αμόρφωτο», γιατί και ο γιατρός και ο τσαγκάρης πρέπει να εξελιχθεί, και ο ένας έχει ανάγκη την επαγγελματική και κοινωνικη  ύπαρξη του άλλου, για να μην «πεινάσουμε» ποτέ πια. Να μην χαρακτηρίζει πια ο λαός μας την τέχνη ως κουραμάνα σε καιρό πείνας. Δεν είναι κατοχικο μεσον επιβίωσης.  Είναι άθλιο και ταπεινωτικό για τον κύκλο της ζωής μας και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας . Μόρφωση για όλους και εκμετάλλευση αυτής στον τομέα που ο καθένας κλίνει και αγαπά, επιστήμη η τέχνη. Ισότιμα και τα δύο.

Καιρός λοιπόν να ανασυντάξουμε την παροιμία «μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε» σε «μάθε γράμματα και προόδευσε όπου έχεις έφεση για να μην πεινάσεις».Ο λαός ίσως να μην είναι πάντα σοφός στις ρήσεις του, γιατί από  «παθήματα μαθήματα» μεν και από  «κατά τα καλά και συμφέροντα» δε... Αντιγνωμώντας λοιπόν στον λαό μας, η νέα γενιά φιλοσοφικά και οχι θυμοσοφικά μαθαίνει γράμματα για να εξελιχθεί σε τέχνες και επιστήμες, έχοντας σαν γνώμονα όχι την πείνα, αλλά την αλυσιδωτή επαγγελματική και όχι μόνο συνύπαρξη για μέρες ευημερίας και προόδου.



Από Palmografos.com
Άρθρο του/της: Μαρία Παπαδοπούλου

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Τα "σενάρια" για την Καρυά!

Ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά χωριά της Αργολίδας, η Καρυά είναι χτισμένη αμφιθεατρικά, σε υψόμετρo 682 μέτρων, με το Αρτεμίσιο πίσω της και το Ξεροβούνι δεξιά της.

Ο οικισμός χτίστηκε αρχικά στην κορυφή του Προφήτη Ηλία, σκαρφαλωμένος ψηλά, στο σημείο που σήμερα υπάρχουν ερείπια του ναού του Αγίου Δημητρίου, αλλά και ίχνη οικισμού.

Το μεγαλοχώρι της Καρυάς είχε κάποτε 1.299 κατοίκους, που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, τα αμπέλια, τα χωράφια και τις ελιές.

Σήμερα το χωριό έχει εκσυγχρονιστεί, διατηρώντας το παραδοσιακό το χρώμα, με τις παλιές γειτονιές και τα όμορφα πέτρινα κτίρια με τα χαγιάτια και τις αυλόπορτες.

Σε περίοπτη θέση θα δείτε το ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, τη Μητρόπολη της Καρυάς, ενώ στην φιλόξενη πλατεία στο κέντρο του χωριού θα βρείτε μαγαζάκια και το ιδανικό σημείο χαλάρωσης.

Λίγα μέτρα μακρυά από τον οικισμό, ανάμεσα σε πλατάνια, υπάρχουν τα ερείπια των παλιών νερόμυλων της Καρυάς, όπου οι κάτοικοι δούλευαν κάποτε με τα νερά από τις φυσικές πηγές του Αρτεμίσιου.

Το χωριό της Καρυάς θα αποτελέσει την ιδανική βάση για να εξερευνήσετε τις ομορφιές της περιοχής, ανακαλύπτοντας θρησκευτικά μνημεία και υπέροχα χωριά μέσα στη φύση.

 Από τα "σενάρια"

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Το όνειρο αποτελεί το πρώτο βήμα της επιτυχίας

      Όλοι κατά καιρούς έχουμε, συχνά με έκπληξη, δοκιμάσει προϊόντα της ελληνικής γης, τα οποία φτιάχτηκαν με αγάπη και μεράκι από γνωστούς, φίλους ή συγγενείς που συχνά χωρίς να είναι επαγγελματίες κατορθώνουν να παράγουν κάτι το ξεχωριστό.
   
  Από τυροκομικά προϊόντα, αρωματικά ελαιόλαδα, σαπούνια, βρώσιμες ελιές και πολλά άλλα, οι συμπολίτες αυτοί αφιερώνουν σκέψη, χρήμα και χρόνο μετατρέποντας σε χειροπιαστό το προϊόν τη φαντασία τους.

Γιατί από εκεί ξεκινούν όλα, από το αν αφήνουμε πού και πού το μυαλό μας να δραπετεύει από τη σκληρή καθημερινότητα και να ονειρεύεται. Το γεγονός ότι επιτρέπουμε στον εαυτό μας την «πολυτέλεια» αυτή δεν μας κάνει φυσικά καλύτερους, ούτε και βελτιώνει τη θέση μας. Το βέβαιο όμως είναι πως χωρίς να ονειρευτούμε, χωρίς να θελήσουμε κάτι, αυτό από μόνο του δεν θα συμβεί ποτέ.

Το για την ώρα ανυπέρβλητο πρόβλημα της χώρας δεν είναι άλλο από την έλλειψη παραγωγής ακόμα και των βασικών τροφίμων. Αυτό για μια βιομηχανική χώρα ίσως και να είναι ανεκτό, για μια (έως πριν μερικά χρόνια), αγροτική χώρα όμως όχι. Η μόνιμη δικαιολογία πως για την εγκατάλειψη των καλλιεργειών ευθύνονται οι οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι επαρκείς. Τα εθνικά κράτη πρέπει να προσαρμόζουν τις επιμέρους πολιτικές τους, ευθύνη της Ελλάδας λοιπόν ήταν να δοθούν κατευθύνσεις για το πού θα έπρεπε να οδηγηθούν τα πράγματα. Για μία ακόμα φορά το πρόβλημα χαρακτηρίζεται πολιτικό… Από την άλλη, το καλό με τον νομό μας είναι διπλό, αφού όσον αφορά την παραγωγή τα πράγματα είναι κάπως πιο ξεκάθαρα, αλλά και η προώθησή τους σε αγορές του εξωτερικού είναι ευκολότερη λόγω του τουρισμού.

Το πρόβλημα που κατακερματισμού του κλήρου είναι μεγάλο και υπαρκτό, μπορεί όμως να αντιμετωπιστεί, πολλά είναι και τα εργαλεία που έχουν δημιουργηθεί με σκοπό τις συνέργιες και τις οικονομίες κλίμακας. Το σημαντικό σε κάθε περίπτωση είναι να δημιουργήσουμε ολοκληρωμένο προϊόν πριν προβούμε σε προωθητικές ενέργειες.

Το σύνηθες να πηγαίνουμε μέσω περιφέρειας, δήμων και επιμελητηρίων σε εκθέσεις, να παίρνουμε άριστες κριτικές, αλλά συνεργασίες είτε να μην γίνονται, είτε να σταματούν μετά τις πρώτες παραγγελίες πρέπει να σταματήσει.
Οι συνεργασίες ξενοδόχων – παραγωγών και οι γιορτές που γίνονται το καλοκαίρι σ’ ολόκληρη τη χώρα είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία γνωριμίας και προώθησης των προϊόντων μας.

Ειδικά η γιορτή Μεσογειακής Διατροφής, αν εμπλουτιστεί, στηριχθεί και προωθηθεί επαγγελματικά μπορεί να αποτελέσει το όχημα μεταφοράς προϊόντων από τις αποθήκες των παραγωγών στα σπίτια των καταναλωτών. Με την πολιτεία απούσα, το βάρος σχεδιασμού πέφτει στους ώμους της τοπικής αυτοδιοίκησης και των ίδιων των παραγωγών.
Όμως επαναλαμβάνω, οι ίδιοι οι παραγωγοί, επαγγελματίες ή όχι, πρέπει όχι μόνο να επιτρέψουν στον εαυτό τους να ονειρευτεί αλλά και μέσω εκπαιδευτικών σεμιναρίων να αποκτήσουν νέες απαραίτητες δεξιότητες, κυρίως στις νέες τεχνολογίες.

Άρθρο του Κώστα Ν. Πολυχρονάκη
από http://www.goodnet.gr/

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Ο ακρίτας της Αργολίδας - Ένα ξεχωριστό οδοιπορικό στο Αρτεμίσιο

H Καρυά είναι ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά χωριά της ορεινής Αργολίδας. Το σκηνικό που στήνουν τα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια, η ηρεμία του χωριού, ο φιλόξενος κόσμος, το καλό φαϊ, δεν χρειάζεται και πολύ για να κερδίσουν τον κάθε επισκέπτη. Όμως μια απλή βόλτα στο τηλεοπτικό Κολοκοτρωνίτσι δεν είναι αρκετή για αυτούς που έχουν μια… αδυναμία για τα βουνά.

Το Αρτεμίσιο άλλωστε, η κορυφή της Αργολίδας, είναι γεμάτο όμορφες γωνιές και κρυμμένα μυστικά που σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις. Πέρα από το φυσικό κάλλος και τον αμόλυντο αέρα που γεμίζει τα πνευμόνια σου, αυτό το μέρος έχει και κάτι άλλο που δεν θα το νιώσεις αν δεν ακούσεις τις ιστορίες του. Έτσι, με τον φίλο και συνάδελφο Μιχάλη, πήραμε τον δρόμο προς την κορυφή κι αναζητήσαμε έναν παλιό φίλο…

Στα 1.300 περίπου μέτρα πάνω από τη θάλασσα, εκεί που νομίζεις ότι θα απλώσεις το χέρι και θα αγγίξεις την κορυφή του βουνού, συναντάς ένα μοναχικό σπίτι. Είναι του κυρ Βασίλη του Γαλάνη- του τελευταίου ανθρώπου που θα συναντήσεις πριν αφήσεις την ορεινή αργολική γη για να πάρεις τον κατήφορο για την Τρίπολη- ενός πραγματικού ακρίτα.

Εδώ και 84 χρόνια ο κυρ Βασίλης είναι ακούραστος "φρουρός" του βουνού και θεματοφύλακας της ιστορίας του. Ένας άνθρωπος που σ' αυτήν ακόμα την ηλικία σου σφίγγει το χέρι με δύναμη και καταλαβαίνεις ότι το πέρασμα των χρόνων δεν κατάφερε να του στερήσει την όρεξη και τη ζωντάνια του. Εκεί τον μεγάλωσαν, εκεί μεγάλωσε κι αυτός την οικογένειά του.

Αμέσως με το που μας είδε μας καλωσόρισε και μας φώναξε να μπούμε να κάτσουμε μέσα στο σπίτι γιατί ο αέρας έξω δε σήκωνε αστεία.

"Βοριάς, μας έχει πεθάνει αυτές τις μέρες", μας λέει.

Προσφέρθηκε να μας φιλέψει, αλλά αρνηθήκαμε ευγενικά, για να τον γλυτώσουμε από τον κόπο.

"Δεν έχω και πολλά". Πριν μια βδομάδα, που έλειπε γιατί ήταν στην Αθήνα, στο νοσοκομείο εξαιτίας μιας κοίλης που τον ταλαιπωρούσε, ήρθαν και τον λήστεψαν. Του πήραν τη γεννήτρια, τη στόφα και τις δύο καραμπίνες του.

"Εμένα βρήκαν", λέει με παράπονο, "αλλά πάλι καλά". "Ήταν νωρίς και δεν είχε επιστρέψει το κοπάδι μου από τη βοσκή, θα μου έκλεβαν και ζωντανά". Χαρά στο κουράγιο σου κυρ Βασίλη, σκέφτομαι. Αφού σου "σήκωσαν" όλο το σπίτι και βρίσκεις και θετικό σ' αυτή την ιστορία, μπράβο σου.

Έχει 150 γίδια ο κυρ Βασίλης. Τα αφήνει το πρωί να βοσκήσουν και αυτά με το σούρουπο παίρνουν, χωρίς πολλά-πολλά, τον δρόμο της επιστροφής.

Η πρώτη Καρυά

Θυμάται τα δύσκολα χρόνια, όταν ήταν μικρός. Τότε, πριν τον πόλεμο το χωριό της Καρυάς ήταν χτισμένο εκεί πάνω, στα 1200-1300 μέτρα, πριν κατέβουν στη συνέχεια στα 900μ. και τέλος στη σημερινή τοποθεσία του. Εκεί πάνω γεννούσαν, εκεί πάνω καλλιεργούσαν, όλα ξεκινούσαν από εκεί.

"Να, εμένα πάνω σε εκείνον εκεί τον βράχο με έκανε η μάνα μου", λέει και δείχνει έξω από το σπίτι του, τον απέναντι βράχο στο βουνό.

"Δεν πρέπει να ήταν και πολύ εύκολο κυρ Βασίλη", αστειεύομαι.

"Βρίσκαν ένα δέντρο κόντρα και κρατάγαν οι γυναίκες και σφιγγόντουσαν μέχρι να βγει το μωρό", λέει και γελάει.

"Η δουλειά κι αυτή δύσκολη. Πως έβγαινε το φαγητό, τότε εκεί πάνω";

"Με το χέρι και το δρεπάνι το θερίζανε τότε το στάρι. Το φορτώναμε στα άλογα και τα γαϊδούρια και το κατεβάζαμε μέχρι τον κάμπο, κάτω από την Καρυά. Αν τύχαινε και κουτσαινόταν κανένα ζώο, άστα μην τα συζητάς".

"Ποδαρόδρομος";

Αν ήθελες να κατέβεις στο Άργος ή να πας στην Τρίπολη, ήταν 2-3 ώρες". (Μάλλον φιλόδοξοι οι χρόνοι του κυρ Βασίλη, εκτιμώ. Για βάλε άλλο τόσο...)

"Κατοχή νιώσατε εδώ πάνω";

"Αν νιώσαμε; Για να φάμε, παίρναμε βελανίδια και τα αλέθαμε μαζί με στάρι κι ότι άλλο βρίσκαμε και τρώγαμε τη μπομπότα, γιατί ούτε φαϊ δεν είχαμε. Οι πιο κονομημένοι ρίχναν και σταφίδα μέσα να νοστιμίσει".

"Τον έχεις φτιάξει τώρα τον κηπάκο σου, ωραία έξω τώρα κυρ Βασίλη, μπράβο".

"Μάλιστα. Αλλά και τι να βγει εδώ πάνω. Την πέτρα πρέπει να σκάψεις για να καλλιεργήσεις. Να μας φορολογάνε ξέρουνε, όμως. Μας βάλαν και τα δηλώσαμε και μας ζητάνε και λεφτά γι' αυτά εδώ. Δεν αφήνουν τίποτα".

"Εδώ πάνω θα ξεχειμωνιάσεις κυρ Βασίλη";

"Μέχρι του Αγιου-Δημητρίου ελπίζω να κάτσω. Μετά θα κατέβω κάτω στο κτήμα (σ.σ στα Γαλαναίικα). Έχω σπείρει σιτάρι φέτος, αλλά πολλή ξηρασία και θα το χάσω, γαμώτη του. Εδώ πάνω μπορεί να φτάσει και πάνω από ένα μέτρο το χιόνι".

Είχε αρχίσει να νυχτώνει κι έπρεπε δυστυχώς να αφήσουμε την ωραία παρέα του κυρ Βασίλη και να γυρίσουμε σιγά-σιγά.

"Καθίστε ντε, να πούμε τίποτα"... Σε λίγη ώρα θα ερχόταν η γυναίκα του. Θα έφερναν δύο αγελάδες να τις πάνε στην Τρίπολη για σφάξιμο. Την πετύχαμε καθ'οδόν στην επιστροφή, τρία αγροτικά.

Φυσικά, δεν θα μπορούσαμε, αφού φτάσαμε ως εκεί, να μην κάνουμε στάση λίγο πιο πέρα από το σπίτι της οικογένειας Γαλάνη, για να γεμίσουμε τα παγούρια μας νερό από την πηγή, στο Μπρακατσάκι. Νερό-κρύσταλλο. Μια από τις ορεινότερες πηγές της Αργολίδας, αν όχι η πιο ορεινή.

Τόσα ωραία πράματα. Αλλά σαν τη δύναμη και το κουράγιο που σου δίνει μια κουβέντα με τον κυρ Βασίλη, τίποτα. Ένας άνθρωπος λεβέντης, ένα μυαλό κοφτερό στα 84 του χρόνια. Που έχει επιλέξει να ζει μακριά από τα πολλά.

Κι όμως έχω σίγουρα δει πολλούς που ζουν κοντά στα πολλά, αλλά δείχνουν να βρίσκονται πολύ πιο μακριά από την πραγματικότητα.

Σκέφτομαι, τελικά, μήπως για όλους είναι επιβεβλημένη μια τέτοια βόλτα που και που. Εκεί στην κορυφή της Αργολίδας, η συναναστροφή με έναν άνθρωπο που εδώ και 84 χρόνια στα άγρια βουνά και τις τόσες αντιξοότητες, δεν έχει "μασήσει" ποτέ, ήταν τόσο αναζωογονητική, περισσότερο κι από τον πεντακάθαρο αέρα της.

Κάπως έτσι, πήραμε τον δρόμο για τον... πολιτισμό, που λέμε.

Του Μάνου Παπαδάκη
΄

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...