ΗΜΕΡΑ ΠΕΝΘΟΥΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

ΣΗΜΕΡΑ 29Η ΜΑΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΠΕΝΘΟΥΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,Σημαίνει κι η αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,Με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,Κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.Ψάλλει ζερβά ο Βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,Κι απ' την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες. Να μπούνε στο χερουβικό και να βγει ο Βασιλέας, Φωνή τους ήρθε εξ' ουρανού κι απ'αρχαγγέλου στόμα. «Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ'άγια, παπάδες πάρτε τα γιερά και σεις κεριά σβηστείτε, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει. Μόν'στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να ρτούνε τρία καράβια Το να να πάρει το Σταυρό και τ'άλλο το Βαγγέλιο, Το τρίτο,το καλύτερο,την ΄Αγια Τράπεζά μας, Μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν». Η Δέσποινα ταράχτηκε ,κι εδάκρυσαν οι εικόνες.
«ΣΩΠΑΣΕ ΚΥΡΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΟΛΥΔΑΚΡΥΖΕΙΣ, ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ, ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑ ΝΑΙ».

Καμία άλλη ημερομηνία δεν έχει εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο του Ελληνισμού όσο η 29 Μαϊου, η «αποφράς ημέρα» οπότε η Κωνσταντινούπολη, η «Πόλι των πόλεων» κυριεύθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους.

Η πολιορκία και η πτώση της Πόλης ήταν το επιστέγασμα μιας ολόκληρης περιόδου συρρίκνωσης οπότε και οι Τούρκοι (Σελτζούκοι και Οθωμανοί) έθεταν υπό την κυριαρχία τους τα εδάφη τής πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας.
Το βράδυ της 28ης Μαϊου τελείται στην Αγία Σοφία η τελευταία Θεία Λειτουργία.
Εκεί ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και υπερασπιστές της Πόλης μεταλαμβάνουν και ο αυτοκράτορας εμψυχώνει το λαό.

Η Κωνσταντινούπολη παραμένει στο πέρασμα των αιώνων το παντοτινό σύμβολο του έθνους . Η 29η Μαΐου 1453 είναι μία μέρα Εθνικού Πένθους και Μνήμης. Είναι μια ημερομηνία σταθμός στην ιστορία του ελληνισμού, αλλά και του παγκόσμιου γίγνεσθαι.

"Θα σε βρούμε Χριστέ μου πάλι
Κάποια Μεγάλη Παρασκευή
Θα κρατούμε σταυρό στο χέρι
Και το μαχαίρι με συντριβή...."

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Προσκοπικα Κεντρα

Η Εφορεία Προσκόπων Περιοχής Πελοποννήσου έχει στη διάθεσή της 2 Προσκοπικά Κατασκηνωτικά Κέντρα στη περιοχή μας, για τη φιλοξενία των δράσεων και των Προσκόπων της περιοχής και όλης της Ελλάδας:

Μάζι Αργολίδος

Ένα πλήρως ανακαινισμένο παλιό σχολείο στο ορεινό χωριό Μάζι Αργολίδας, 30 λεπτά από το Άργος (άσφαλτος). Η κύρια αίθουσα κοιμίζει 25 άτομα. Κουζίνα, νερό, τουαλέτα, θέρμανση. Πρόσβαση για μονοπάτι προς ελατόδασος (Αρτεμίσιο).

Καρυά Αργολίδας

Εγκαταλελειμμένο ορεινό Μοναστήρι κοντά στο χωριό Καρυά (το «Κολοκοτρωνίτσι» της Τ/Ο), 30 λεπτά από το Άργος (άσφαλτος). Εκκλησία και δύο μικρά δωμάτια, κοιμίζουν 11 άτομα το καθένα. Μεγάλος αυλόγυρος με δένδρα, κλεισμένος με περίφραξη. Πόσιμο νερό, βουνό με πεύκα και έλατα.

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Ο δρόμος από τα χειμαδιά στα ορεινά-καλοκαιρινά λημέρια.

Ο μπάρμπα-Γιώργος(Γιωργοκαΐκας) με το κοπάδι του στο δρόμο για το Αρτεμίσιο.

Τα γίδια, τα πρόβατα και οι βοσκοί.

Είναι φορές, που η ζωή στις πόλεις,μας κάνει να ξεχνάμε εκείνη την άλλη Ελλάδα και τις συνήθειες της. Ίσως να φταίει το πέρασμα του χρόνου και ο εκσυγχρονισμός, όμως κάποια πράγματα παραμένουν ίδια αιώνες τώρα.

      Μια πανάρχαια συνήθεια των βοσκών αναβιώνει κάθε χρόνο, έστω και περιορισμένα, τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για το ανέβασμα των κοπαδιών από τα χειμαδιά στα καλοκαιρινά λημέρια.
     Αφού περάσουν τα κρύα και οι βροχές, εκεί στα τέλη του Απριλίου, αρχές Μαΐου, το κοπάδι θα πάρει την ανηφόρα για την ελευθερία του βουνού.
      Για κάποιους ανθρώπους που συνεχίζουν την παραδοσιακή κτηνοτροφία στις μέρες μας, ο Μάιος είναι ο μήνας   που πρέπει να μεταφέρουν τα ζώα τους σε μια ευνοϊκότερη περιοχή για να περάσουν την καλοκαιρινή περίοδο. Η μεταφορά είναι κάτι περισσότερο από έθιμο ή παράδοση,  είναι μια ανάγκη επιβίωσης που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τις ίδιες πάντοτε ημέρες.
    Στην Ελλάδα για τους τσέλιγκες το έτος χωρίζεται στη μέση από δύο μεγάλες γιορτές, τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου και τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου.  Έτσι συνεχίζει να είναι χωρισμένη στα δυο και η ζωή των παραδοσιακών κτηνοτρόφων.
    Η μεταφορά των ζώων συνεχίζει να γίνεται ακόμα και σήμερα με τα πόδια. Πολλοί κτηνοτρόφοι περπατάνε 200 και 300 χιλιόμετρα μαζί με τα ζώα τους μέχρι να φτάσουν στα συμφωνημένα από πριν στανατόπια.

Ο σκύλος, ο πιστός φίλος του ανθρώπου, είναι ο φύλακας του κοπαδιού! Αναλαμβάνει το ρόλο να συγκεντρώνει το κοπάδι, να ειδοποιεί το βοσκό για κινδύνους και να κυνηγήσει τον λύκο,τα τσακάλια ή τα αγριόσκυλα σε περίπτωση που εμφανιστού.

Ηθελα νάμουν τσέλιγκας,

νάμουν κ' ένας σκουτέρης,

να πάω να ζήσω στο μαντρί, στην ερημιά, στα δάσα,

νάχω κοπάδι πρόβατα,

νάχω κοπάδι γίδια, κ' ένα σωρό μαντρόσκυλα,

νάχω και βοσκοτόπια, το καλοκαίρι στα βουνά, και τον χειμώ στους κάμπους.

Νάχω από πάλιουραν βορό και στρούγγα από ροδάμι,

νάχω και σε ψηλήν κορφή καλύβα από ρουπάκια,

νάχω με τα βοσκόπουλα σε κάθε σκάρον γλέντι,

νάχω φλογέρα να λαλώ, ν' αντιλαλούν οι κάμποι,

νάχω και κόρη όμορφη, στεφανωτήν μου νάχω,

να μου βοηθάει στο σάλαγο,

να μου βοηθάει στα γρέκια,

κι όντας θα τα σταλίζουμε τα δειλινά στους ίσκιους,

στης ρεματιάς τη χλωρασιά μαζί της να πλαγιάζω,

να με κοιμίζει με φιλιά στους δροσερούς της κόρφους.

Kώστας Κρυστάλλης (1868-1894).

πηγή: 1ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου 

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Και τώρα πίσω στο χωριό.!

Τέλος η άνετη ζωή στις πόλεις – επιστροφή στην πρωτογενή παραγωγή

Το παράδειγμα ενός επαναπατρισθέντα νέου που βόσκει 200 γίδια και στοχεύει στην παραγωγή βιολογικών προϊόντων

Συνέντευξη

στη Ρούλα Χρήστου

Αν ήταν  στην περιοχή ο γνωστός και πολύ καλός δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης, «ο Μπάμπης ο γιδοβοσκός» απ’ τον Γυμνότοπο, προσφάτως  επαναπατρισθείς απ’ την πρωτεύουσα, θα ήταν σίγουρα ένας απ’ τους «πρωταγωνιστές» του στην τηλεόραση του mega.

Στα δεκάξι του, «ο Χαραλαμπάκης» έφυγε για την Αθήνα εις αναζήτηση μιας άνετης καλύτερης ζωής. Και τη βρήκε. Σιγά –σιγά από απλός εργαζόμενος έγινε αφεντικό. Ιδιοκτήτης ταβέρνας, ακριβό αυτοκίνητο, ωραίες διακοπές, καινούργιο σπίτι στο χωριό. Ώσπου ήρθε η κρίση. Και στα 43 του παίρνει το δρόμο πίσω. Με γυναίκα και παιδί πια. Αγοράζει ένα κοπάδι γίδια κι ανοίγεται κάθε μέρα στις πλαγιές και τα λαγκάδια. Ρουφάει τις μυρωδιές απ’ τα θυμάρια και τις ρίγανες, χάνεται μέσα στους ανθισμένους ασφόδελους,   ασφάκες κι αγριογκορτσιές  που φύονται στην  άγονη γη  μεταξύ Γυμνοτόπου- Αμμοτόπου- Δρυοφύτου. Ακούει τις μέλισσες να δουλεύουν πιο σκληρά απ’ τον ίδιο, τα βελάσματα και τα κουδούνια απ’ τα κατσίκια,  παίζει και κλαρίνο ενίοτε αντί φλογέρας. Συχνά  αλλάζει και καμιά κουβέντα με τον μπάρμπα- Τέλη που έχουν κοινό σημείο τη διατήρηση της ντόπιας ράτσας γιδοπροβάτων. Ζει στ’  αλήθεια τον κίνδυνο φιδιών και λύκων, τον καίει ο ήλιος και τον μουσκεύει η βροχή ως το κόκκαλο μα φέτος δεν αρρώστησε ούτε από γρίπη.

Από τα Κύθηρα που κατάγεται και την Αθήνα που μεγάλωσε η γυναίκα του η Μαρία, βρέθηκε  στο Γυμνότοπο να μαθαίνει την αγροτική ζωή δίπλα στον άντρα της και να εκπλήσσει ακόμα και τον ίδιο με την προσαρμοστικότητα  και την αφοσίωσή της στα επακόλουθα της παραδοσιακής κτηνοτροφίας. «Μια δουλειά είναι κι αυτή» λέει όταν την ρωτάς πώς τα καταφέρνει ως σύγχρονη τσελιγκοπούλα που δεν είχε ιδέα από δουλειές της υπαίθρου. Για τον πεντάχρονο Αλκιβιάδη «η δουλειά του μπαμπά στα κατσίκια» μοιάζει με παιχνίδι. Σαν μικρός θεός της αρχαίας Ελλάδας, με λευκό πρόσωπο και κατάξανθη, πλούσια χαίτη, τρέχει ανάμεσα στο κοπάδι, πιάνεται απ’ τα κέρατα, αγκαλιάζει τα κατσίκια, φτυαρίζει κοπριά για να αποδείξει στη μαμά πως αυτή είναι δουλειά για άντρες!

Το ημιτελές σπίτι που φτιάχνονταν ειδικά για τις διακοπές στο χωριό διατηρεί  πολλά σημαδιακά γνωρίσματα. Το τζάκι χτισμένο όλο μ’ ακανόνιστη πέτρα σαν τις «σκρίκες» που περιδιαβαίνει καθημερινά ο ιδιοκτήτης του με το κοπάδι. Γύρω-γύρω πάλι πέτρινες  κόγχες διακοσμημένες με ξύλινα μικρά καρδάρια, «μπούντες», βαρέλες και τορβάδες. Και στην αυλή ένα γλυπτό που φιλοτέχνησε ο Αλέκος Ζυγούρης μεταμορφώνοντας  μια τεράστια, αμετακίνητη κοτρώνα. Η πισίνα, δείγμα μιας άλλης καλής εποχής, δεν έμελλε να λειτουργήσει. Είναι εξάλλου αταίριαστη στο νέο περιβάλλον.

Όλα αυτά περιγράφουν τη ζωή ενός επαναπατρισθέντος νέου την εποχή της κρίσης. Κι αποτελούν μήνυμα ελπίδας για τα ερημωμένα χωριά, παράδειγμα μίμησης για τη νέα γενιά, ιδίως αυτή που έχει καταβολές απ’ τη ζωή στην επαρχία.

Σκληρό και δύσκολο να βόσκεις ζώα ή να καλλιεργείς τη γη μα πως αλλιώς να ξεπεράσεις την ανεργία στην πόλη, πώς να επιβιώσουμε ως χώρα αν δεν επιστρέψουμε στην παραγωγή; Ο Χαράλαμπος Παππάς, «ο Μπάμπης ο γιδοβοσκός» όπως αυτοσαρκάζεται μεταξύ μας δεν άφησε τη συγκυρία να τον πάρει από κάτω. Άλλαξε  ρότα και το παλεύει. Πήρε τη μεγάλη απόφαση και συνιστά να τον μιμηθούν κι άλλοι που έχουν μια ρίζα σε χωριό.

Να πως τα λέει κι ο ίδιος:

Πώς βρέθηκες πίσω στο χωριό κι από καταστηματάρχης έγινες γιδοβοσκός; Ανάγκη ή επιλογή;

Ε, μείναμε από δουλειά κι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο χωριό. Εδώ είχαμε τουλάχιστον δικό μας σπίτι. Είχαμε να μείνουμε κι είχαμε εργασία. Αυτή την εργασία. Δεν είναι εύκολη αλλά την κατείχα.

Ναι, αλλά πιο εύκολο δεν είναι να κάνεις μια εκτροφή με σταβλισμένα πρόβατα παρά κατσίκια ελευθέρας βοσκής;

Είμαι φυσιολάτρης. Μ’ αρέσει η φύση πολύ και θέλω και βιολογικά προϊόντα. Το σταβλισμένο  ζώο είναι σαν οι ντομάτες θερμοκηπίου. Καμιά σχέση με τις ντομάτες τις φυσιολογικά αναπτυγμένες. Θέλει βέβαια περισσότερο κόπο η δουλειά έτσι αλλά μ’ αρέσει.

Εσένα σ’ αρέσει. Στην υπόλοιπη οικογένεια όμως;

Και στη Μαρία  αρέσει. Ήταν δύσκολη απόφαση, δεν λέω. Και για μένα ήταν δύσκολη πόσω μάλλον για τη Μαρία που δεν ήξερε τίποτα σχετικό. Είχε γεννηθεί Αθήνα, είχαμε συνηθίσει σ’ άλλη δουλειά, άλλο τρόπο ζωής, καμία σχέση.  Αλλά είχαμε θέληση. Κι ακόμα είμαστε στην περίοδο προσαρμογής. Τον Ιούλιο ξεκινήσαμε.

Ο μικρός το βλέπει σαν παιχνίδι. Παίζει με τις κατσίκες, θέλει ν’ αρμέξει, να καθαρίζει κι αυτός το στάβλο…

Από πού πήρες τις κατσίκες;

Από την Πάργα. Δεν ήθελα βελτιωμένα ζώα. Θέλω να φτιάξω μόνος μου σιγά -σιγά τη ντόπια ράτσα. Έχω 200 τώρα.

Και καλά το κοπάδι το αγόρασες. Στάβλο είχες;

Με φιλοξενεί ο ξάδερφος! (γέλια). Το καλοκαίρι λέμε να φτιάξουμε.

Πότε θ’ αρχίσουν να σου αποδίδουν έσοδα;

Σιγά –σιγά κάτι αφήνουν. Έχουμε τα πρώτα κατσίκια τώρα το Πάσχα, λίγο γάλα απ’ το οποίο φτιάξαμε τυρί και τραχανά. Στόχος μας είναι να μπορέσουμε αργότερα να φτιάξουμε κι ένα μικρό τυροκομείο

Τυρί ήξερες να φτιάχνεις;

Αγόρασα βιβλία. Και μελισσοκομία απ’ τα βιβλία έμαθα. Άμα μπορέσω αργότερα θα πάρω και μελίσσια.

Ποια είναι η καθημερινότητά σου πια;

Η δική μου καθημερινότητα είχε πάντα μια σταθερά. Δεν ήμουν απ’ αυτούς που δούλευαν έξι- οχτώ ώρες και τώρα που δουλεύω δώδεκα θα μου κακοφανεί. Το δωδεκάωρο-δεκαπεντάωρο στη δουλειά ήταν καθημερινό. Τώρα μου φαίνεται πιο εύκολο. Δεν έχεις να κάνεις με ανθρώπους γι αυτό. Να ‘χεις το προσωπικό ευχαριστημένο, τον πελάτη πάντα ικανοποιημένο και με το χαμόγελο, να ‘χεις την εφορεία, το ΤΕΒΕ, το ΙΚΑ….Τώρα ξέρεις, θα σηκωθείς στις πέντε το πρωί, θα πιείς το καφεδάκι, θ’ αρμέξεις, θα πας να βοσκήσεις το κοπάδι, θα γυρίσεις απόγευμα, θα ξανασχοληθείς στο στάβλο, θα πας σπίτι και θα χαλαρώσεις.

Κι αν μια μέρα αρρωστήσεις, τι θα γίνει το κοπάδι;

Εδώ δεν αρρωσταίνω καθόλου. Ούτε βήχας δεν μ’ έπιασε. Εντάξει, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι για πάντα. Στο πρόγραμμα έχουμε να αναπτυχθούμε. Να αποκτήσουμε δικές μας εγκαταστάσεις, ένα μικρό τυροκομείο, να πουλάμε τα δικά μας προϊόντα, να μπορώ να πάρω κι έναν-δυο ανθρώπους να μας βοηθάνε. Να ‘χουμε και λίγο χρόνο με τη γυναίκα μου και το παιδί μου ως οικογένεια όπως είχαμε πριν. Η διαφορά τώρα είναι ότι είμαι βράδυ στο σπίτι. Να βλέπω τη μέρα να ξημερώνει…

Τώρα την Άνοιξη είναι ωραία να είσαι έξω με το κοπάδι. Άμα βρέχει όμως σαν σήμερα;

Άλλο πράγμα, άλλο πράγμα! Ανθισμένα όλα. Ε, σήμερα η αλήθεια είναι ότι μ’ έπιασε η βροχή απροετοίμαστο. Έγινα μούσκεμα μα το ευχαριστήθηκα. Στην Αθήνα κάποια πράγματα τα ‘χαμε ξεχάσει. Άσχημο  είναι να βραχείς έξω στη φύση; Πρέπει στη ζωή να βλέπεις κι ορισμένα πράγματα ρομαντικά. Άμα πεις, ωχ, αυτό είναι δύσκολο, τ’ άλλο κι αυτό δύσκολο, τότε δεν έχει νόημα. Δεν είμαστε μόνο για τα εύκολα.

Με παίρνουν καθημερινά τηλέφωνο φίλοι και γνωστοί απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας που ήμαστε μαζί στην Αθήνα και μου λένε ότι είμαι τυχερός που έφυγα. Θέλουν να έρθουν για εκπαίδευση!. Στην αρχή νόμιζα ότι με κοροϊδεύουν και με λένε τυχερό για πλάκα, μα τώρα τους πιστεύω. Πολλοί θέλουν να γυρίσουν στην επαρχία και δεν ξέρουν με τι να ασχοληθούν. Εγκλωβίστηκαν στην Αθήνα. Εγώ είμαι τυχερός που ήξερα από ζώα. Όταν έφυγα στα δεκάξι για την Αθήνα είχα φύγει απ’ αυτή τη ζωή.

Λύκο από πότε είχες να δεις;

Μόνο σε ντοκυμαντέρ είχα δει μέχρι που χθες είδα αληθινό. Επιτέθηκε σ’ ένα ζώο, το έπιασε απ’ το σβέρκο, ευτυχώς δεν το σκότωσε γιατί ήταν κοντά μου. Έφυγε ο λύκος. Αφού ο τσοπάνης είναι εξπέρ! (γέλια). Έχω παραγγείλει τώρα και τέσσερα καλά σκυλιά για καλύτερη φύλαξη. Φίλους και καλούς ανθρώπους όμως δεν θα πειράζουν.

Φίδια;

Έχει πολλά φίδια. Φιδιάστηκαν (τις τσίμπησε φίδι) και τρεις κατσίκες, αλλά επειδή ξέρω από παλιά πώς να αντιμετωπίσω την περίπτωση, δεν τις έχασα.

Δεν είδα να ‘χεις τροβά.

Ε, σε κάποια πράγματα είπαμε να ‘μαστε πιο σύγχρονοι. Έχω σακίδιο. Βάζω μέσα νερό, φρούτα, καφέ. Ψωμοτύρι δεν παίρνω γιατί εγώ τρώω καλά το πρωί πριν φύγω.

Ραδιόφωνο γιατί δεν έχεις, να ακούς, να περνάει η ώρα;

Ακούω τη φύση, τα πουλιά! Άσε που καμιά φορά έχω και το κλαρίνο μαζί μου για περισσότερη μουσική.

Δεν βαριέσαι μόνος σου τόσες ώρες;

Μόνος μου είμαι με 200 ζώα γύρω συν όλα τα άγρια;

Βρίσκω και τον μπάρμπα Τέλη και τα λέμε για λίγο.

Τι λέτε δηλαδή; Συζητάτε, ας πούμε, για το πότε θα γίνουν εκλογές;

Δεν μας αφορά το θέμα. Λέμε για τα ζώα, ιστορίες απ’ τα παλιά, συμβουλές… οι μεγάλοι άνθρωποι σαν τον μπάρμπα Τέλη κλείνουν όλη τη σοφία της ζωής στα λόγια τους. Είναι ωραία να τους ακούς.

Μπήκες καθόλου στη διαδικασία ασφάλισης στον ΟΓΑ ως νέος κτηνοτρόφος;

Τα ζώα είναι στο όνομα της Μαρίας (της συζύγου). Εγώ δεν ξεμπέρδεψα ακόμα με το ΤΕΒΕ. Υπάρχουν πολλά γραφειοκρατικά και διαδικαστικά που μένει να ολοκληρωθούν.

Σκεφτόμουν μια μέρα πως το καλοκαίρι η καθημερινή σου παρουσία στην περιοχή θα προσφέρει κι ένα είδος πυρασφάλειας

Οπωσδήποτε, δεν το συζητάμε!

Θα συνιστούσες απ’ ότι αντιλαμβάνομαι και σ’ άλλους νέους ανθρώπους να επαναπατριστούν και ν’ ασχοληθούν με τη γη και τα ζώα;

Βεβαίως! Πριν 20-30 χρόνια που φεύγαμε εμείς για την Αθήνα ήταν άλλη η νοοτροπία. «να φύγεις, να πας παραπέρα, να σωθείς» σου έλεγαν οι μεγαλύτεροι. Καλά περάσαμε στην Αθήνα, δεν λέω. Δουλέψαμε, φτιάξαμε περιουσίες αλλά τα χάσαμε λόγω συγκυριών. Είναι κι εδώ όμως πολύ καλά. Άνθρωποι που έμειναν και δούλεψαν σκληρά, οργανωμένα κι εκείνοι ζούνε καλά, έφτιαξαν κάτι.

Μακάρι να τα καταφέρεις και μακάρι να επιστρέψουν κι άλλοι!

Άρθρο απο την εφημερίδα foniagroti.gr

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Περιήγηση στην Αρκαδία απο τον Καρυώτη Σπύρο Καραμούντζο

Ο Σπύρος  Καραμούντζος, δάσκαλος και ποιητής, τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, από την Καρυά Αργολίδας, μας ξεναγεί  στην Αρκαδική γη. Δημητσάνα, Βυτίνα, Μαίναλο, Νεστάνη, Ελληνικό, Καρύταινα, Μουσείο Υδροκίνησης, Παναγία η Γοργοεπήκοος. « Στο Μοναστήρι αυτό – αναφέρει ο συγγραφέας – θυμηθήκαμε ότι κάθε Δεκαπενταύγουστο, τον καιρό που ήμασταν  παιδιά, που μας έφερναν οι μανάδες μας, για να μεταλάβουμε. Φαίνεται ότι το είχαν τάμα όλες οι γυναίκες της Καρυάς» και καταλήγει, «η περιήγηση της Αρκαδίας δεν ήταν μια συνηθισμένη ημερήσια απόδραση, αλλά ήταν ένα φυλλομέτρημα της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους».

Στις 14 Ιουλίου 2011, ημέρα Πέμπτη, πρωί πρωί ξεκινήσαμε από το χωριό μας, την Καρυά Αργολίδας, που είναι φωλιασμένη στις δασωμένες ανατολικές   πλαγιές του Αρτεμισίου, μία τριμελής καλή φιλική παρέα, για μια ημερήσια εκδρομή στην όμορφη και γειτονική μας Αρκαδία.

Από τον κόμβο της Στέρνας πήραμε τη νέα εθνική οδό Κορίνθου-Καλαμάτας και αφού περάσαμε τις τρεις σήραγγες βρεθήκαμε στην Αρκαδία. Πρώτος σταθμός η «ΑΛΕΑ», ένα σύγχρονο πολυτελές κέντρο, για ολιγόωρη ανάπαυση και εξυπηρέτηση κάθε ανάγκης των εποχούμενων περαστικών για τη Μεσσηνία, Λακωνία και Ηλεία, αλλά και των μόνιμων κατοίκων και επισκεπτών της Αρκαδικής γης. Ένα ελληνικό καφεδάκι στη δυτική πλέον πλευρά του Αρτεμισίου και ένα ποτήρι δροσερό νερό ήταν το καλύτερο καλωσόρισμα.

Φύγαμε και σε μικρή απόσταση, το πρώτο αρκαδικό χωριό που συναντήσαμε, ήταν η Νεστάνη (Τσιπιανά), πολύ γνωστό σε μας γιατί συνορεύει και με το δικό μας χωριό, εκεί ψηλά στις ράχες του Αρτεμισίου. Τα δύο αυτά χωριά και γενικότερα η Μαντινεία με την Αργολίδα από τα αρχαία χρόνια συνδεόντουσαν με τη γνωστή «οδό των Πρίνων», που την αναφέρει ο γνωστός περιηγητής Παυσανίας. Αιωνόβια πουρνάρια κατά τη διαδρομή εκείνη υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Από μουλαρόδρομος που ήταν, για να εξυπηρετούνται οι γεωργοκτηνοτρόφοι των δύο χωριών, έγινε ένας αυτοκινητόδρομος της κακιάς ώρας, πάλι καλά, μόνο για τρακτέρ. Με τον καιρό όμως ο μισός αυτός δρόμος από το μέρος της Καρυάς (Αργολίδας) ασφαλτοστρώθηκε.  Δυστυχώς όμως η Νομαρχία της Αρκαδίας δεν επισκεύασε το τμήμα που της αναλογούσε, δηλ. από Νεστάνη προς Καρυά, αν και έκανε κάποια αρχή. Περιμένουμε τώρα την Περιφέρεια μήπως ολοκληρώσει το έργο για το καλό και των δύο Νομών.

Χιονισμένη Νεστάνη

     Ένα αξιοπερίεργο που συμβαίνει  στο  χώρο που βλέπομε μπροστά μας είναι ότι ο μικρός κάμπος που απλώνεται στα πόδια της Νεστάνης, το χειμώνα πλημμυρίζει, γίνεται λίμνη και επειδή δεν υπάρχει ποτάμι για να διαφύγει, έχει δημιουργηθεί στην άκρη της πλαγιάς μία καταβόθρα που καταπίνει όλο αυτό το νερό. Λένε ότι μπορεί να είναι και αυτό που βγάζει η πηγή  στο Κεφαλάρι του Άργους.

Εμείς όμως δε χάσαμε την ευκαιρία, που μας έδινε η ημερήσια αυτή εκδρομή. Στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε μέσα στη Νεστάνη. Πανέμορφο χωριό με ελάχιστους κατοίκους κι αυτούς ηλικιωμένους. Οι περισσότεροι, όπως έχει συμβεί και στα άλλα χωριά της Αρκαδίας και όχι μόνο, έχουν μεταναστέψει , έχουν προκόψει στην ξενιτιά και έχουν δημιουργήσει μεγάλες ελληνικές κοινότητες στο Σικάγο της Αμερικής, στον Καναδά και σε άλλα μέρη.

Φιλίππειος Κρήνη Αρχαίας Νεστάνης

     Από το χωριό ανεβήκαμε ψηλά στον  μεγαλοπρεπή βράχο (το Γουλά), στα ριζά του οποίου βρίσκεται το ξακουστό μοναστήρι « Η Παναγία η Γοργοεπήκοος», όπου τιμάται η Κοίμηση της Θεοτόκου. Στο Μοναστήρι αυτό θυμηθήκαμε ότι κάθε Δεκαπενταύγουστο, τον καιρό που ήμασταν  παιδιά, που μας έφερναν οι μανάδες μας, για να μεταλάβουμε. Φαίνεται ότι το είχαν τάμα όλες οι γυναίκες της Καρυάς. Αλλά και επί των ημερών μας οι Καρυώτες συνεχίζουν να είναι τακτικοί προσκυνητές και να παρακολουθούν τις βραδινές Αυγουστιάτικες παρακλήσεις που γίνονται στην Παναγία. Από εκεί ψηλά αγναντέψαμε όλο το λεκανοπέδιο της Τριπολιτσάς. Αφού ανάψαμε το κεράκι μας και ασπασθήκαμε, πέραν των άλλων εικόνων, και το σπάνιο κειμήλιο , την δια χειρός του ευαγγελιστή Λουκά ζωγραφισμένη εικόνα της Παναγίας, αναχωρήσαμε γιατί μας περίμενε μεγάλη διαδρομή ακόμη.

Μονή Γοργοεπηκόου

       Μετά τα διόδια Νεστάνης  πήραμε το δρόμο για την Ολυμπία, διασχίζοντας τον εύφορο κάμπο της Μηλιάς. Ξακουστός για τις πατάτες πρώτης ποιότητας, το καλαμπόκι, το σάρωμα, τα σιτηρά, τα αμπέλια κλπ. Τα παλαιότερα χρόνια την εποχή του όψιμου θερισμού, σχετικά με το θερισμό στο κάμπο του Άργους να πούμε, δούλευαν εκεί πολλοί συγχωριανοί μας, στον αποκαλούμενο και ως «πίσω θέρο». Πάνε τα χρόνια εκείνα τα καλά, γιατί  όπως βλέπομε τώρα ο κάμπος αυτός είναι εν πολλοίς ακαλλιέργητος στη μεγαλύτερή του έκταση.

(Στην πρώτη μεγάλη διασταύρωση γράφει, αριστερά Τρίπολη και δεξιά Αρχαία Μαντινεία. Αξιόλογοι προορισμοί, όχι όμως για σήμερα και συνεχίζομε.)

Μας προβληματίζει και μας στενοχωρεί η μεγάλη ερήμωση και εγκατάλειψη που βλέπομε σε όλη τη διαδρομή  που ακολουθούμε. Οι γκορτσιές, τα πουρνάρια, τα κέδρα και άλλα άγρια δέντρα θεριεύουν και κυριαρχούν εκεί που άλλοτε ήταν καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Επίσης δε συναντήσαμε ούτε ένα κοπάδι γιδοπρόβατα, εκεί που η κτηνοτροφία ήκμαζε στο πρόσφατο παρελθόν. Μοναδική εξαίρεση οφθαλμοφανούς καλλιέργειας ήταν οι γνωστοί στην περιοχή αμπελώνες του Καμπά. Τη μόνη δραστηριότητα που παρακολουθήσαμε στη διαδρομή ήταν αυτή που γινότανε στα βενζινάδικα, που φυτρώνουν κατά διαστήματα στον κεντρικό δρόμο.

 Η ζέστη όμως αρχίζει να μεγαλώνει κι εμείς περνώντας το χωριό Κάψια φτάσαμε στη διασταύρωση του Καρδαρά, όπου αντί να συνεχίσουμε το δρόμο προς το Λεβίδι, στρίψαμε  αριστερά, προς τα εκεί που η πινακίδα έγραφε «Χιονοδρομικό Κέντρου Μαινάλου». Εκεί φυσικά πηγαίνει πολύς κόσμος για το χιόνι το χειμώνα, εμείς πήγαμε το κατακαλόκαιρο και δε μετανιώσαμε. Στο πρώτο χιλιόμετρο συναντήσαμε τα πρώτα έλατα και τις πρώτες ανηφορικές στροφές. Ήδη βρισκόμασταν στο κατάφυτο με έλατα Μαίναλο. Στο κεντρικό βουνό της Αρκαδίας και της Πελοποννήσου ολόκληρης, με ψηλότερη κορυφή την Οστρακίνα,1981 μέτρα υψόμετρο. Στο βουνό που στην αρχαιότητα λατρευόταν ο τραγοπόδαρος Θεός Πάνας, προστάτης των κτηνοτρόφων.

Μαίναλο

   Το αυτοκίνητό μας κατάπινε σιγά σιγά τα χιλιόμετρα του καλοδιατηρημένου επαρχιακού δρόμου,  όχι μόνο γιατί ήταν ανηφορικός αλλά γιατί εμείς κατενθουσιασμένοι από όσα βλέπαμε, θέλαμε να απολαμβάνομε τη μοναδική  και απερίγραπτη ομορφιά. Στην κυριολεξία περνάγαμε κάτω από τα πανύψηλα και λυγερόκορμα έλατα, τα οποία στόλιζαν το βουνό σε όση έκταση έφτανε το οπτικό μας πεδίο. Σε ορισμένα σημεία μάλιστα χάναμε και τον ουρανό.

Αξίζει να αναφερθεί ότι δεξιά και αριστερά του δρόμου πολλοί μελισσοκόμοι είχαν τοποθετήσει σε σειρές αμέτρητες  με διακριτικά χρώματα κυψέλες, για την παραγωγή του γνωστού μελιού της περιοχής και μάλιστα πρώτης ποιότητας.

Μονοπάτι στο Μαίναλο

     Η δροσιά όσο ανεβαίναμε γινόταν και πιο αισθητή και την απολαύσαμε περισσότερο όταν φτάσαμε ψηλά στο μεγάλο ξέφωτο από έλατα, στο χιονοδρομικό κέντρο και κάναμε την πρώτη μας στάση σε υψόμετρο1600 μέτρων. Βλέποντας το χώρο γύρω μας πιστέψαμε ότι σ’ αυτόν τον ειδυλλιακό χώρο θα είχαν τα λημέρια τους οι αϊτοί της ρωμιοσύνης, οι ήρωες, οι κλέφτες, οι αρματολοί του 1821 και άλλοι πιο σύγχρονοι καπεταναίοι της εθνικής μας Αντίστασης.

Φυσικά αυτά που βλέπαμε δεν είχαν καμία σχέση με όσα διαδραματίζονται το χειμώνα με το κατάλευκο τοπίο, το κρύο , το χιόνι, το σκι και τις λοιπές δραστηριότητες.

Εκεί ψηλά εκτός από μελισσοκόμους συναντήσαμε λίγους δασοφύλακες και μερικούς ανθρώπους που μάζευαν στα γυμνά και ξέφωτα ψηλώματα το πασίγνωστο  αρωματικό τσάι του βουνού.

Παίρνοντας βαθιές ανάσες καθαρού αέρα, γεμίζοντας έτσι τα πνευμόνια μας με οξυγόνο  και ευχαριστημένοι με όσα βλέπαμε κα νιώθαμε, συστήνουμε ανεπιφύλακτα και υπεύθυνα σε μικρούς και μεγάλους την καλοκαιρινή ανάβαση στο Μαίναλο. Είναι δελεαστικός προορισμός για μια ημερήσια απόδραση.  Δικαιολογημένα λοιπόν τα διεθνή βραβεία με τα οποία έχει τιμηθεί το Μαίναλο για τις φυσικές του ομορφιές κατά τη διάρκεια φυσικά όλων των εποχών του χρόνου.

Ο δρόμος συνεχίζει προς τη δυτική πλευρά του Μαινάλου και τον ακολουθούμε. Πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε ξεπετάχτηκαν μπροστά μας δύο λυκόσκυλα με κακές διαθέσεις και μας ακολουθούσαν γαυγίζοντας. Δίπλα μέσα από τα έλατα φάνηκε ένα κοπάδι γίδια με τα κελαηδιστικά τροκάνια τους. Κάπου εκεί ανάμεσα στους θάμνους είδαμε κι έναν βοσκό αχτένιστο, με μεγάλη γενειάδα, με τη γκλίτσα στο χέρι, να σαλαγάει τα γίδια του σφυρίζοντας και η σκέψη μας πήγε, μήπως ήτανε  ο ίδιος ο θεός Πάνας.

Συνεχίζουμε μια ίδια  διαδρομή αλλά με κατηφορικές στροφές. Για πολλά χιλιόμετρα δε βλέπαμε προς καμία κατεύθυνση σπίτια, κατοικήσιμο μέρος. Μόνο σπιτάκια μελισσών βλέπαμε. Η δροσιά μάς έκανε  να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα μέσα Ιουλίου. Η πρασινάδα και τα λουλούδια μάς θύμιζαν Άνοιξη. Κατεβαίναμε με το πόδι στο φρένο. Σιγά σιγά. Σα να μη θέλαμε να φύγουμε. Γνωρίζαμε ότι αφήναμε πίσω μας ένα σπάνιο τοπίο, μία πρωτόγνωρη ομορφιά, άγνωστη σε πολλούς ανθρώπους.

Γεφύρι στη Βυτίνα

    Από κάποιο σημείο της καθόδου μας αντικρίσαμε ένα συγκεντρωμένο μεγάλο χωριό με κεραμιδοσκεπές στα σπίτια. Ήταν η όμορφη και ξακουστή Βυτίνα. Το αξιολογότερο ορεινό θέρετρο της Πελοποννήσου. Μας ξάφνιασε, δεν την περιμέναμε εκεί ή δε θέλαμε να τελειώσει η διαδρομή  με τα έλατα. Την είχαμε επισκεφτεί άλλη φορά και για το λόγο αυτό και επειδή δε μας το επέτρεπε και ο χρόνος, την παρακάμψαμε και συνεχίσαμε πια τον κεντρικό δρόμο για τον κυρίως προορισμό μας  που ήταν η Δημητσάνα.

Το φαράγγι του Λούσιου στο Μαίναλο

   
       Τον ορεινό όγκο του Μαινάλου με τους μύθους, τους θρύλους, την ιστορία και τις λοιπές του ομορφιές δε θα τον χάσουμε από τα μάτια μας σε όλη μας την υπόλοιπη  διαδρομή. Προς το παρόν θα μας συντροφεύει μέχρι και τη διασταύρωση της Καρκαλούς. Εκεί μία πινακίδα μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε στη Γορτυνία και μία άλλη μας καλωσορίζει στα όρια του Δήμου Δημητσάνας. Άρα πλησιάζουμε. Κάπου εκεί κοντά είναι και οι πηγές του Λούσιου ποταμού. Αφήνουμε το δρόμο προς τα Λαγκάδια και στρίβουμε προς τ’ αριστερά. Ο στενός δρόμος ακολουθεί τις όχθες του ποταμού και όταν χρειάζεται διασταυρώνεται μαζί του με γραφικά γεφυράκια. Ο δρόμος δεν το επιτρέπει να τρέχεις γρήγορα αλλά πηγαίνεις αργά και σκόπιμα για να απολαμβάνεις τόσο τις διαδοχικές ομορφιές όσο και για να ακούς τους ήχους των τζιτζικιών και των πουλιών.

Μετά από μία στροφή του δρόμου, ξαφνικά υψώνεται μπροστά μας η Δημητσάνα. Σταματάμε να την φωτογραφίσουμε. Αυτό λοιπόν είναι το γραφικό, το ξακουστό και ιστορικό χωριό! Τη βλέπομε  πετρόχτιστη πάνω σε μία λοφοράχη και δεξιά της στο βάθος να βρίσκεται το φαράγγι του Λούσιου.

Από την ιστορία θυμηθήκαμε τη μεγάλη προσφορά  της στο Έθνος και την Ορθοδοξία. Με το Δημητσανίτικο μπαρούτι των 14 μπαρουτόμυλων στο Λούσιο, που δούλευαν ακατάπαυστα στα χρόνια της Επανάστασης του 1821, έφτιαχναν τα φυσεκλίκια για τα καριοφίλια των αγωνιστών, με πρώτους τους Αρκάδες καπεταναίους και κλεφταρματολούς. Χωρίς το μπαρούτι αυτό είναι βέβαιο ότι ο δρόμος προς τη λευτεριά θα ήταν πιο μακρύς και δύσβατος.

Δημητσάνα

    Ακόμη θυμηθήκαμε τους μεγάλους Δημητσανίτες ιεράρχες, τον εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄ και το Δεσπότη Παλαιών Πατρών Γερμανό, που ύψωσε το λάβαρο της εξέγερσης του Έθνους στα Καλάβρυτα, τα σπίτια των οποίων διατηρούνται ακόμη στη Δημητσάνα. Σε λίγο θα τα δούμε κι από κοντά. Θα δούμε ακόμη το λαογραφικό Μουσείο, τα αρχοντικά σπίτια, τις εκκλησιές με τα μεγάλα καμπαναριά, το οίκημα της Μητρόπολης Γόρτυνος και την αξιόλογη βιβλιοθήκη, της οποίας πολλά ιστορικά βιβλία θυσιάστηκαν στο βωμό κι αυτά για την κατασκευή των φυσεκίων.

Αλλά προς το παρόν περάσαμε τον μοναδικό και στενό της δρόμο, μια ημέρα που γινότανε και λαϊκή αγορά, για να πάμε να δούμε το σύγχρονο Μουσείο Υδροκίνησης και να επιστρέψουμε γρήγορα να περπατήσουμε τα καλντερίμια της, να επισκεφθούμε τα αξιοθέατα και να γευτούμε τα φημολογούμενα νόστιμα φαγητά της.

Φτάσαμε λοιπόν στο κεφαλάρι του Αϊ-Γιάννη , με το κελαρυστό και κρύο νερό του, ήπιαμε με την κούπα που έχουν προσδέσει εκεί για το σκοπό αυτό και δροσιστήκαμε  κάτω από τα πελώρια βαθύσκιωτα πλατάνια.

Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης

       Συγχαρητήρια σε όσους είχαν την φαεινή ιδέα και την πρωτοβουλία της ίδρυσης του Μουσείου της Υδροκίνησης.  Διδακτικό και παραστατικό  για τους νέους επισκέπτες αλλά επαναφέρει μνήμες και βιώματα άλλων εποχών και στους ηλικιωμένους. Οργανωμένο μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια με θαυμάσιο τρόπο και θα λέγαμε ότι είναι ακριβές αντίγραφο της πραγματικότητας. Πινακίδες, παλιές φωτογραφίες, ενημερωτικά στοιχεία, ακουστικές περιγραφές κατατοπίζουν τους επισκέπτες για τα όργανα  που βλέπουν   και τα οποία με τη βοήθεια των ξεναγών-υπαλλήλων τίθενται και σε ολιγόλεπτη λειτουργία για να υπάρχει ολοκληρωμένη εικόνα . Είδαμε και θαυμάσαμε τα μεγάλα βαγένια , από τα οποία πέφτει το νερό από ψηλά με μεγάλη δύναμη, τη νεροτριβή, τον αλευρόμυλο και το άλεσμα καλαμποκιού, το βυρσοδεψείο και τον τρόπο  κατεργασίας  των δερμάτων και τον μπαρουτόμυλο με οπτικοακουστική επιπλέον ενημέρωση.

Συγκρότημα Υδροκίνησης Εφταπίτας

     Όλα αυτά σε μεγάλο αριθμό υπήρχαν και λειτουργούσαν, σε παλιότερες εποχές, κατά μήκος του απότομου φαραγγιού του Λούσιου, σε τοποθεσίες που ευνοούντο από την πτώση του νερού. Το νερό αυτό που το θαυμάζουμε στους καταρράκτες και που χρησιμοποιείται και για αγωνιστικούς σκοπούς, κατά τους χειμερινούς μήνες, τρέχει με μεγάλη ταχύτητα, για να φτάσει όσο το δυνατόν νωρίτερα και ν’ ανταμώσει τον Αλφειό ποταμό.

Στο ίδιο απόκρημνο φαράγγι, δεξιά και αριστερά, για λόγους ασφαλείας, κτίστηκαν από ιερομόναχους τρεις μεγάλες Μονές, του Φιλοσόφου, των Αιμυαλών και του Προδρόμου, που έγραψαν τη δική τους ιστορία η κάθε μια στα χρόνια της Επανάστασης του Γένους και όχι μόνο. Τις είδαμε από μακριά αλλά υποσχεθήκαμε ότι μια άλλη φορά θα επιστρέψουμε στο χώρο αυτό ειδικά για τις τρεις Μονές.

Εκκλησάκι στο Λούσιο

       Στην περιοχή αυτή ο χρόνος τρέχει γρήγορα σαν τα νερά του Λούσιου. Αργήσαμε, γι’ αυτό και πήραμε το δρόμο του γυρισμού για τη Δημητσάνα. Ήμασταν όμως άτυχοι. Ένα μεγάλο φορτηγό αυτοκίνητο είχε στριμωχθεί στον στενό δρόμο μέσα στη Δημητσάνα με κάποιο άλλο μικρό, παράνομα παρκαρισμένο φαντάζομαι. Μπλοκαρίστηκαν πολλά αυτοκίνητα, ούτε μπρος ούτε πίσω και η ουρά πολύ μεγάλη. Τι να κάνουμε και πόση ώρα να περιμένουμε. Η ζέστη αφόρητη. Να αφήσουμε το αυτοκίνητο και που, για να πάμε με τα πόδια;  Δεν το βρήκαμε τόσο εύκολο και εύλογο. Φανταστήκαμε ότι αυτό λόγω της μεγάλης τουριστικής κίνησης και της στενότητας του δρόμου θα επαναλαμβάνεται συχνά.

Επιτακτική ανάγκη να βρεθεί κάποια λύση στο πρόβλημα αυτό από τις τοπικές αρχές, που θα διευκολύνει τους μόνιμους κατοίκους, τους περαστικούς και τους χιλιάδες εκδρομείς και τουρίστες με πούλμαν. Π.χ. να διανοιχτεί καινούργιος δρόμος, να διαπλατυνθεί ο υπάρχων, να δημιουργηθούν πάρκινγκ, να απαγορευτεί η στάθμευση, να γίνεται η διέλευση με σηματοδότηση κλπ. δεν ξέρω τι άλλο να πω.

 Τέλος πάντων εμείς προ του προβλήματος αυτού αλλάξαμε πρόγραμμα με χαλασμένη τη διάθεσή μας, που δε χαρήκαμε περισσότερο τη Δημητσάνα και αφού αποτίσαμε φόρο τιμής στο άγαλμα του μαρτυρικού Πατριάρχη του Γρηγορίου του Ε΄, φύγαμε προς την άλλη κατεύθυνση, δηλ. προς τη Μεγαλόπολη. Σε λίγο φτάσαμε στη Στεμνίτσα.

Στεμνίτσα

      Είχαμε τις σχετικές πληροφορίες, αλλά άλλο να ακούσεις και άλλο να τη δεις με τα μάτια σου. Ένα πραγματικό καλλιτέχνημα. Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοθαυμάσει. Αρχίζοντας από τον Άγιο Γεώργιο και το Καμπαναριό στην πλατεία  μέχρι και την τελευταία μάντρα στις άκρες του χωριού. Οι πιο ξακουστοί μαστόροι λάξεψαν την πιο καλή πέτρα, πελεκήσανε αγκωνάρια και συναγωνιστήκανε ποιος θα χτίσει το καλύτερο σπίτι. Φαντάζομαι ότι οι γείτονες Λαγκαδιανοί χτιστάδες θα βάλλανε κι αυτοί το μαστορικό χεράκι τους. Το πέτρινο αυτό στολίδι, πάλι του Μαινάλου, είναι χτισμένο στα 1080 μέτρα υψόμετρο. Έπαιξε κι αυτό πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, ήταν αγαπητό στέκι του Γέρου του Μοριά, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και έγινε έδρα της πρώτης Πελοποννησιακής Γερουσίας. Λόγω του ορεινού και άγονου εδάφους οι κάτοικοι από τα παλιά χρόνια στράφηκαν προς το εμπόριο και την αργυροχρυσοχοΐα. Γι’ αυτό και τιμητικά στη Στεμνίτσα ιδρύθηκε και λειτουργεί και σήμερα ομώνυμη τεχνική Σχολή.

Η παρέα μου κι εγώ αφού περπατήσαμε στα στενά δρομάκια και θαυμάσαμε τα πέτρινα αριστουργήματα, καθίσαμε στην δροσερή και φιλόξενη πλατεία της για ξεκούραση και για φαγητό. Το κατσικάκι ριγανάτο και σε μεγάλες μερίδες ήταν τόσο νόστιμο και καλομαγειρεμένο που θα μας μείνει αξέχαστο. Επιπλέον πολύ φτηνό και νιώσαμε σπιτική περιποίηση παρά εστιατορίου.

Στεμνίτσα

    Ευχαριστημένοι αποχαιρετήσαμε την όμορφη Στεμνίτσα. Από τη Νότια πλαγιά του Μαινάλου κατερχόμενοι βλέπαμε τη Μεγαλόπολη με την πεδιάδα της και τις καμινάδες της ΔΕΗ να καπνίζουν αρημανίως. Αναγκαίο κακό και προϋπόθεση για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Το χωριό Ελληνικό, παλαιότερα ονομαζόμενο Μουλάτσι.

    Το πρώτο χωριό που συναντήσαμε, πατώντας σιγά σιγά  ημιορεινό πια  μέρος ήταν το χωριό Ελληνικό (Μουλάτσι), που συναγωνίζεται σε ομορφιά όλα τα άλλα χωριά της Γορτυνίας. Οι κάτοικοι του χωριού αυτού, για τα παλιά χρόνια μιλάμε, είχαν μια ιδιαίτερη επαγγελματική δραστηριότητα, ήταν μπαλωματήδες και κατασκευαστές καινούργιων παπουτσιών. Με τα απαραίτητα εργαλεία, φαλτσέτα, τανάλια, σφυρί, σουφλί, βελόνες και με τα χρειαζούμενα υλικά, όπως καρφιά, δέρμα, σπάγκο κλπ, μέσα σε ένα δισάκι, φορτωμένο στον ώμο τους  γύριζαν, φυσικά οι άνδρες, όλα τα χωριά της Αρκαδίας και των γύρω Νομών, για αναζήτηση δουλειάς, που κρατούσε αρκετούς μήνες. Στο χωριό έμεναν πίσω οι ηλικιωμένοι και οι γυναίκες να φροντίζουν τα παιδιά και τις υπόλοιπες αγροτικές δουλειές.

Το χωριό αυτό το ξέρουμε καλά εμείς οι Καρυώτες της Αργολίδας γιατί και στο χωριό μας ερχόντουσαν μπαλωματήδες από το Μουλάτσι. Ένας μάλιστα, Βαγγέλης Παναγόπουλος, πολύ αγαπητός και γνωστός ως  Μουλατσιώτης, έμεινε μόνιμα στο χωριό μας και μετά το θάνατό του, αφού σκοτώθηκε σε μία στροφή, στο έμπα του χωριού μας, από τους Γερμανούς κατακτητές και από τότε τον τόπο της εκτέλεσης τον λέμε στροφή του Μουλατσιώτη.

Αν και ο χρόνος δεν μας το επέτρεπε, ο ήλιος γέρνει χωρίς να μειώνεται και η ζέστη, θα ήταν μεγάλη μας παράλειψη, εδώ που φτάσαμε, αν δεν πηγαίναμε, έστω και για λίγο, σε ένα από τα ομορφότερα χωριά της Γορτυνίας, κάνει μπαμ και από μακριά. Ανεβήκαμε λοιπόν στην ιστορική Καρύταινα, τη γνωστή και ως Καστροπολιτεία. Είναι χτισμένη ψηλά στο λόφο και έχει για στολίδι το καλοδιατηρημένο μεσαιωνικό Κάστρο της. Το Κάστρο αυτό χρησιμοποίησε και ο καπετάν Θεοδωράκης Κολοκοτρώνης ως ορμητήριο, κατά τις επιθέσεις του εναντίον του Ιμπραήμ. Είναι ένας παραδοσιακός οικισμός και μέχρι πρότινος και έδρα  του Δήμου Γόρτυνος. Εντυπωσιακό είναι και το φαράγγι της, εκεί που περνάει ο Αλφειός ποταμός, που την προστάτευε από τους εχθρούς, όπως και το Κάστρο της, αλλά με φυσική οχύρωση. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε και τη γέφυρα του Αλφειού ποταμού, γνωστή σε όλους τους Έλληνες, γιατί κοσμούσε παλαιότερα το χαρτονόμισμα των 5.000 δραχμών.

Γέφυρα Αλφειού στην Καρύταινα

     Ο ήλιος όλο και «χαμηλώνει κι η μέρα σώνεται»  κι εμείς μετά από μία μικρή στάση στη Μεγαλόπολη για ένα αναψυκτικό, φτάσαμε στον Κόμβο της νέας εθνικής οδού. Η διέλευσή της για μένα  και την παρέα μου  γινότανε για πρώτη φορά και   ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία. Μέσα από τις καινούργιες σήραγγες, που δόθηκαν σε κυκλοφορία τους περασμένους μήνες, το πότε φτάσαμε στον Κόμβο της Στέρνας και από εκεί στο χωριό μας, δεν το καταλάβαμε. Γυρίζοντας με το καλό στα σπίτια μας και αναλογιζόμενοι που και που πήγαμε, τα πόσα αξιοθέατα είδαμε και τι διδαχτήκαμε, καταλήξαμε στο πρώτο συμπέρασμα ότι αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη ημερήσια απόδραση και περιήγηση της Αρκαδίας, αλλά ήταν ένα φυλλομέτρημα της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους. Θα τη συστήνουμε σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε συνομιλητή μας. Επειδή όμως αυτά που δεν είδαμε είναι περισσότερα και πολλά είναι και σημαντικότερα από αυτά που είδαμε,  καταλήξαμε στο δεύτερο συμπέρασμα ότι η σημερινή μας περιήγηση είναι μία από τις αμέτρητες ημερήσιες αποδράσεις,  που πρέπει να κάνει κάθε έλληνας αν θέλει να γνωρίσει ολόκληρη την Αρκαδική γη, το καμάρι του Μοριά.

Ο Σπύρος Κων. Καραμούντζος γεννήθηκε στην Καρυά  Αργολίδας. Ως δάσκαλος εργάστηκε σε σχολεία της Ανατολικής Μακεδονίας και της Αττικής. Μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησε ως Γραμματέας της Σ.Ε.Λ.Δ.Ε. Αθηνών, ως Προϊστάμενος του 6ου Γραφείου Π.Ε. Ανατολικής Αττικής και ως Σχολικός Σύμβουλος, μέχρι τη συνταξιοδότηση του, στην Εκπαιδευτική Περιφέρεια Ολυμπίας. Ασχολείται με τη λογοτεχνία και ειδικότερα με την ποίηση.

Έχουν κυκλοφορήσει πέντε ποιητικές Συλ­λογές του:

•  «ΑΛΚΥΟΝΕΣ» (2000),
• «ΔΟΞΑΡΙΣΜΑΤΑ» (2004),
• «ΦΥΛΛΟΒΟΛΗΜΑΤΑ-ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΑ» (2006),
• «ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ – ΧΑΪΚΟΥ» (2006),
• «ΗΛΙΑΝΘΟΙ» (2010) και το πεζογράφημα «ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΥΑΣ» 2007.

Για το ποιητικό του έργο έχει πολλάκις απο­σπάσει επαινετικές κρίσεις από διακεκριμέ­νους κριτικούς λογοτεχνίας. Η Συλλογή «ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ – ΧΑΪΚΟΥ» και άλλα του ποιήματα έχουν βραβευτεί σε διαγω­νισμούς λογοτεχνικών περιοδικών.

Ποιήματα του έχουν συμπεριληφθεί σε πολ­λές ποιητικές ανθολογίες. Επίσης δημοσιεύο­νται τακτικά σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και σε λογοτεχνικές σελίδες εφημερίδων εκτός από ποιήματα και πεζά του κείμενα. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Αρθρο από ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ARGOLIKOS ARCHIVAL LIBRARY

HISTORY AND CULTURE 

 www.argolikivivliothiki.gr

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Παλιές φωτογραφίες του Άργους-Ταξίδι στο παρελθόν

Δεν μπορώ να πω ότι δεν γίνονται πράγματα στο Άργος και στον ευρύτερο δήμο του. Και συνεστιάσεις είχαμε και χορούς και -τελικά- το μεγάλο καρναβάλι την Κυριακή της Αποκριάς που κατέγραψε τους περισσότερους από κάθε άλλη χρονιά καρναβαλιστές. Όχι, όχι… παράπονο δεν έχουμε. Τώρα βέβαια, με το που μπήκε η Σαρακοστή, αρχίσαμε να πέφτουμε σε λήθαργο από τον οποίο ελπίζω να μας βγάλουν οι εκλογές και οι προετοιμασίες τους.

Όμως -για να σοβαρευτώ- τους τελευταίους μήνες γίνεται κάτι πραγματικά σημαντικό στην πόλη μας, κάτι που δεν έχει ακόμη πάρει τη θέση που του αξίζει στον τοπικό τύπο και στα τηλεοπτικά κανάλια. Και, αν θέλετε τη γνώμη μου, καλύτερα να μην την πάρει. Καλύτερα να μείνει εκεί που γεννήθηκε, γιατί όσοι το παρακολουθούν,  περίπου 2.500 άτομα αυτή τη στιγμή -αριθμός που ολοένα αυξάνεται-, πιστεύω πως είναι ευχαριστημένοι και συγκινημένοι, έτσι όπως προβάλλεται μέχρι τώρα στο διαδίκτυο.

Να εξηγηθώ: ένας Αργείος, ο Δημήτρης Καρυάμης, γνωστός και αξιόλογος άνθρωπος, σεμνός και χαμηλόφωνος, ξεκίνησε να ανεβάζει στο facebook φωτογραφίες από το παλιό Άργος. Ξεκίνησε με το πλούσιο προσωπικό του αρχείο, αλλά πολύ γρήγορα η κίνηση διευρύνθηκε, την αγκάλιασαν πολλοί Αργείοι που άρχισαν να του στέλνουν φωτογραφικό υλικό. Κι αυτός κάθε ημέρα, ανελλιπώς, το παρουσιάζει και το σχολιάζει.

Εγώ, που -δυστυχώς- δεν γεννήθηκα σ’ αυτή την πόλη, παρακολουθώ καθημερινά να παρελαύνει μπροστά στα μάτια μου το παλιό Άργος και οι άνθρωποί του. Οι επαγγελματίες, οι σύλλογοι, γεγονότα και γιορτές, το μάζεμα των πορτοκαλιών, ποδοσφαιρικοί αγώνες, η μπάντα του δήμου, οι δήμαρχοι, σπίτια που έχουν υποχωρήσει στον χρόνο και έμεναν μόνο στη θύμηση, δρόμοι παλιοί που αγαπήθηκαν, πλατείες, εκκλησιές, πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του τόπου, πρόσωπα που έχουν φύγει κι έμειναν άγνωστα… Όλα αυτά, βγαλμένα από το παρελθόν, παρουσιάζονται σε ευτυχισμένες στιγμές. Εικόνες που δεν έχω γνωρίσει με συγκινούν βαθύτατα, με κάνουν να ζηλεύω που δεν μπορώ να προσθέσω κι εγώ ένα κομματάκι στο παζλ που δημιουργείται σιγά-σιγά και με κάνει να συνδέομαι με το παρελθόν αυτής της πόλης.

Μια πόλη, βλέπετε, δεν είναι μόνο αυτά που αντικρίζεις γύρω σου, όταν την περπατάς. Ούτε μόνο αυτά που διαβάζεις στις σελίδες της καταγεγραμμένης ιστορίας της, ή όσα γράφουν οι τουριστικοί οδηγοί. Είναι και όλα αυτά που βιώθηκαν, όλες οι ανάσες που δεν γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο, όλα όσα ειπώθηκαν σε κείνη τη συντροφιά ανήμερα Χριστούγεννα του ‘54, η Καθαρά Δευτέρα και το πέταμα του αετού στο Κάστρο το ’59, ο αγώνας Παναργειακού-Ολυμπιακού στο ξερό τότε γήπεδο. Μια πόλη είναι αυτά που έζησαν οι άνθρωποί της, αυτά που γιόρτασαν, οι πόνοι και οι ελπίδες τους, τα πρόσωπά τους που φωτίζονται σ’ εκείνη τη φωτογραφία, τότε που ήταν νέοι και όμορφοι. Μια πόλη είναι το παρελθόν της.

Αρθρο του Λεφτέρη Μπαρδάκου για το protagon.gr

"Αγαπητοί φίλοι.
Ο σκοπός της δημιουργίας αυτής της ομάδας, είναι να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι.
Πιστεύω να γίνει ένα όμορφο ταξίδι για να αναδειχθεί η ομορφιά αυτού του ευλογημένου τόπου
μεσα από φυλαγμένους θησαυρούς.
Καλωσορίζω τα μέλη της ομαδας «Παλιές φωτογραφίες του Αργους-Ταξίδι στο παρελθόν»
πιστεύοντας στη βοήθεια όλων και στην αγάπη όλων μας για να αναδείξουμε την πολιτιστική κληρονομιά του σπουδαίου αυτού τόπου.
Με εκτίμηση.
Δημήτρης Καρυάμης"

Όλα αυτά που διασώζει και προβάλλει ο Δημήτρης ΕΔΩ.

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Το ασβέστιο μπορεί να αυξήσει την διάρκεια ζωής

Το ασβέστιο αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά συστατικά, που πρέπει απαραίτητα να προσλαμβάνουμε μέσα από τη διατροφή μας. Το ζητούμενο είναι αν παίρνουμε όσο χρειάζεται, μιας και νέα έρευνα έρχεται να πιστοποιήσει το γεγονός ότι μια πλούσια σε ασβέστιο διατροφή, μπορεί να αυξήσει την διάρκεια ζωής για τις γυναίκες.

Η εν λόγω μελέτη πραγματοποιήθηκε το Πανεπιστήμιο McGill στον Καναδά και δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism.

Οι ερευνητές παρακολούθησαν την υγεία 9.033 ανδρών και γυναικών, μεταξύ του 1996 και του 2007 και στη συνέχεια εξέτασαν αν το ασβέστιο που προσλάμβαναν από τη διατροφή τους αλλά και από συμπληρώματα είχαν κάποια επίδραση στην υγεία τους.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι γυναίκες που προσλάμβαναν έως 1.000 mg ανά ημέρα μπορεί να ζουν περισσότερο. Οι υψηλές προσλήψεις ασβεστίου στην παρούσα μελέτη συνδέθηκαν με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, ανεξάρτητα από το αν η πηγή προήλθε από συμπληρώματα ή πλούσια σε ασβέστιο τρόφιμα.

Οι καλύτερες πηγές ασβεστίου στη διατροφή μας είναι τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Μία μερίδα, που αντιστοιχεί σε ένα ποτήρι γάλα ή ένα κεσεδάκι γιαούρτι ή 1 μικρό κομμάτι κίτρινο τυρί, περιέχει περίπου 300 mg ασβεστίου.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι μια ενήλικη υγιής γυναίκα θα πρέπει κάθε μέρα να προσλαμβάνει τουλάχιστον 900 mg, τα οποία μπορεί να φτάνουν μέχρι τα 1500 mg σε ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως γυναίκες με οστεοπόρωση ή στην εμμηνόπαυση, είναι απαραίτητη καθημερινά η κατανάλωση τουλάχιστον τριών μερίδων γαλακτοκομικών προϊόντων.

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...

Στα ξωκλήσια των χωριών - Αγίος Νικόλας (ασκητήριο - Μετόχι)

    Σε κάθε χωριό της Πατρίδας μας, μια-δυο η και περισσότερες φορές το χρόνο, γιορτάζεται με ξεχωριστή συγκίνηση και γραφικότητα η τοπική γιορτή, το τοπικό πανηγύρι. Κάθε μέρος έχει και το δικό του χαρούμενο γιορτάσι.

Από τις πιο όμορφες γιορτές του τόπου μας είναι αυτές που γίνονται στα ξωκλήσια των χωριών.Σ' αυτά τα όμορφα γραφικά ξωκλήσια της Πατρίδας μας ανασαίνουμε μ' ευλάβεια το οξυγόνο της Ορθοδοξίας και της Παράδοσης.

Είμαι ευτυχής που για πρώτη φορά σήμερα βρέθηκα και εγώ μαζί με άλλους προσκυνητές σ' ένα τέτοιο τόπο.Περάσαμε ορεινά δρομάκια, από γιδόστρατες και μονοπάτια με κατεύθυνση το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου (ασκητήριο - Μετόχι) της Ιεράς Μονής Παναγίας Γοργοεπηκόου Νεστάνης, στο Ελληνικό Αργολίδας (περιοχή Ζώγγα) που γιόρταζε σήμερα.

Φωλιασμένο μέσα στην ερημιά του βράχου, απλό και απέριττο μας υποδέχτηκε φιλόξενα! Σταθερός και χαρούμενος ο αχός της καμπάνας που καλεί τους πιστούς σε θρησκευτική χαρά και πανηγυρισμό.

Οι βράχοι αντιλαλούνε από το μελωδικό της αχό...
Όλα ευωδιάζανε από το άρωμα του λιβανιού, από την ανάσα των καντηλιών από το αγνό μελισσοκέρι..
Είναι η ώρα της Θ Λειτουργίας.Κατανυκτική κι ιερόπρεπη η παρουσία των ιερέων Ιωάννη Σουρλίγκα, Σωτηρίου Αθανασούλια με συλλειτουργό τον ιερέα της περιοχής & των μοναχών της αδελφότητας της Μονής Νεστάνης ,Νεκταρίου. Παύλου, Ιωσήφ & Χριστοφόρου.
Πρόσωπα ρυτιδωμένα, βασανισμένα, κι άλλα φρέσκα ροδοκόκκινα, γεμάτα υγεία παρακολουθούσαν με κατάνυξη και προσοχή τη Θ Λειτουργία.

Και όταν τέλειωσε όλοι με υπομονή και τάξη περίμεναν να πάρουν αντίδωρο από το χέρι του παπά και την ευλογία της Εκκλησίας.

Όμορφες και συγκινητικές στιγμές! Χαρά γιορτής, σκίρτημα της καρδιάς και αγαλλίαση ψυχική.


Ας δώσει ο θεός και ας βοηθήσουν οι Άγιοι ν' αντέξουν οι θρησκευτικές γιορτές να ανοίγουν και λειτουργάνε όλες οι εκκλησιές και τα ξωκλήσια μας!!!



Αρθρο από: Νικος Παππας Ελληνικη Παραδοση 

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα...